Σήμερα, σηκώθηκες το πρωί, όπως και κάθε πρωί, ετοιμάστηκες και ξεκίνησες για το σχολείο. Είτε με τα πόδια, είτε με λεοφορείο, είτε με αυτοκίνητο. Έφτασες, έκατσες στο ίδιο θρανίο που κάθεσαι πάντα. Λίγο η προσευχή, λίγο το κουδούνι, ξεκίνησε πάλι η πρώτη ώρα. Κάτι έχεις διαβάσει, κάτι όχι, κάτι ψυθιρίζεις με το διπλανό και κάπως έτσι έχουν περάσει τέσσερεις ώρες. Τέστ σου λέει, πέμπτη ώρα. Έχεις διαβάσει, δεν έχεις διαβάσει, κάνεις πως ταράζεσαι. Κάποια στιγμή, έρχεται μεσημέρι, εσύ γυρίζεις σπίτι και το παραλήρημα τελειώνει.
Τι κάνεις μετά; Ξεκουράζεσαι για κάτι λεπτά σαν δευτερόλεπτα, μαζεύεις το μυαλό σου και ξεκινάς για το φροντιστήριο. Κι εκεί που πας μπορεί να έχεις διαβάσει, μπορεί όχι, να καταλαβαίνεις ή να μην. Αλλά μην αγχώνεσαι, σημασία έχει ότι πας. Κι ότι γυρίζεις (!) Αφού τελειώσει η διαδρομή και είσαι πλέον σπίτι κοιτάς το ρολόι και συνειδητοποιείς ότι άλλη μια μέρα έχει περάσει. Τώρα κουρασμένος-ας πούμε-όπως είσαι δεν το πολυσκέφτεσαι, κοιμάσαι κι αν είσαι τυχερός μπορεί να δεις διαφορετικό όνειρο από χτες.
Τώρα μάντεψε. Ανοίγεις τα μάτια σου και σε περιμένει μια μέρα ίδια με τη χθεσινή.Τα κουρδιστά παιχνίδια παραπατάνε, εμείς όχι. Και γιατί; Γιατί πατάμε στα χνάρια ακριβώς που φτιάξαμε χτες. Και στα ίδια θα πατήσουμε και αύριο. Φαίνεται πως κάπου βγάζει ο δρόμος αλλά μάλλον κύκλους κάνουμε. «Μα..μα οι μέρες περνάνε, και τα χρόνια περνάνε, και τελειώνει το σχολείο και..». Και; Επειδή ο χρόνος προχωρά μπροστά σημαίνει ότι εμείς κάνουμε το ίδιο; Δε μας εμποδίζει ο χρόνος να διαγράφουμε κύκλους. Ούτε να επαναλαμβανόμαστε. Ούτε και να πλήττουμε. Γιατί πλήττουμε.
Και κάπως έτσι, νομίζουμε πως ζούμε αλλά δε ζούμε. Τρώμε γρήγορα, δε γευόμαστε. Μιλάμε με ανθρώπους αλλά δεν τους ακούμε, ούτε αυτοί μας ακούν. Διαβάζουμε αλλά δε μαθαίνουμε. Και δεν το θέλουμε. Γιατί χωρίς κανείς να το αποφαίνεται μας έχουν μάθει τα δύσκολα να τα αποφεύγουμε. Κι έτσι δεν μπαίνουμε στον κόπο αυτή τη δυσκολία ούτε να την καταλάβουμε, ούτε να την αγαπήσουμε. Το χειρότερο ,όμως, είναι πως και γελάμε και κλαίμε συχνά αλλά δίχως να χαιρόμαστε, δίχως να λυπόμαστε. Κι αυτό μια διαδικασία ρουτίνας είναι. Μα μια ζωή δίζως χαρά , μόχθο και λύπη πώς να είναι ευτυχισμένη;
Πιθανά φαίνεται αδιέξοδο η κατάσταση. Απλά φαίνεται. Διότι συχνά, υπάρχει κάπου έξοδος. Κι αν δεν υπάρχει τη δημιουργούμε. Μήπως σήμερα είναι η μέρα να την αναζητήσεις; Η μέρα που θα ξυπνήσεις επειδή θες να δεις το φως, που θα περπατήσεις κι ας μην έχεις κάπου να πας, που θα μιλήσεις γιατί κάτι έχεις να πεις. Η μέρα που θα ζήσεις γιατί είναι προνόμιο.

Ή μάλλον…δεν το αφήνουμε για αύριο;

Αλίκη Καρκούλια