Τελικά η υλοποίηση μιας συνέντευξης δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία! Αφού χωριστήκαμε σε ομάδες, προτείναμε ερωτήσεις που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν στην συνέντευξή μας. Αναλύσαμε τις προτάσεις της κάθε ομάδας και τελικά καταλήξαμε σε  8 ερωτήσεις που θεωρήσαμε πως θα διαμορφώσουν μια ενδιαφέρουσα και εποικοδομητική συζήτηση. 

Θέλουμε να ευχαριστούμε θερμά τον Διευθυντή μας κ.Ιωάννη Δρόσο, ο οποίος φρόντισε να βρει το χρόνο ώστε να παρευρεθεί στην τάξη μας κι έτσι καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε την πρώτη μας συνένετευξη σε πραγματικό χρόνο. Οι απαντήσεις ηχογραφήθηκαν κι έπειτα η κάθε ομάδα ανέλαβε να μετατρέψει το ηχητικό κομμάτι των ερωτήσεων σε αντίστοιχο ψηφιακό κείμενο.

«Αυτό που κάνω τώρα μου αρέσει πάρα πολύ , να συζητάμε μαζί» ,

είναι μια από τις  φράσεις που συγκρατήσαμε μετά από την συνάντηση αυτή. Στη συνέχεια παρατίθεται όλόκληρη η συνέντευξη.

- – - – - – - – - – - – - – - - - – - – - – - – - – - – - – - - - – - – - – - – - – - – - – - - - – - – - – - – - – - – - – - - - – - – - – - – - – - – - – - - - – - – - – - – - – - – - – - -

1. Πόσο καιρό είστε Διευθυντής; Θέλατε από μικρή ηλικία να κάνετε αυτήν την δουλειά;

Όχι ούτε καν ήξερα αν θα γίνω καθηγητής στην μικρή μου ηλικία, πόσο μάλλον να γίνω και διευθυντής. Δεν γεννήθηκε κανένας και είπε θα γίνω διευθυντής. Στο σχολείο αυτό είμαι από το 1995 σαν καθηγητής. Δεν διορίστηκα εδώ, όπως οι πιο πολλοί καθηγητές. Διορίστηκα στην Αθήνα και ήρθα με μετάθεση εδώ. Είναι ο 7ος χρόνος που είμαι διευθυντής στο σχολείο αυτό και τα 4 προηγούμενα ήμουν υποδιευθυντής.

2. Μπορείτε να μας αναφέρετε ένα θετικό κι ένα αρνητικό που έχει η θέση του Διευθυντή; Προτιμάτε τη θέση σας ως καθηγητής ή ως διευθυντής;

Θα σας πω το αρνητικό πρώτα. Η θέση του Διευθυντή έχει πάρα πολύ δουλειά, η οποία προκύπτει και από προβλήματα για τα οποία δεν έχω εγώ την ευθύνη. Με λίγα λόγια ορισμένες δουλειές που κάνω είναι επειδή κάποιοι άλλοι αμελούν να κάνουν σωστά την δική τους. Από την άλλη τα θετικά στοιχεία είναι λίγα. Ίσως το ότι υπάρχει μια μικρή αναγνώριση. Όσο για το δεύτερο ερώτημα η απάντηση είναι ότι προτιμώ να κάνω μάθημα. Μου αρέσει πάρα πολύ το μάθημα και εάν ήταν στο χέρι μου, θα ήθελα να πάω  σ” ένα μικρότερο σχολείο, όπου εκεί δίνεται η ευκαιρία στους διευθυντές να έχουν περισσότερες διδακτικές ώρες.

3. Ποιό ήταν το αγαπημένο σας μάθημα όταν πηγαίνατε σχολείο; Ποιόν καθηγητή σας είχατε ξεχωρίσει και γιατί;

Το αγαπημένο μου μάθημα, για να σκεφτώ… Κοιτάξτε ήμουν στο σχολείο 3 χρόνια για γυμνάσιο και 3 για λύκειο. Μάλιστα όταν ήμουν στο γυμνάσιο τα πρώτα 2 χρόνια ήταν ακόμα εξατάξιο,  μετά έγινε γυμνάσιο-λύκειο. Στην δευτέρα λυκείου ήρθε ένας φιλόλογος ο οποίος μας ανέλαβε στην Έκθεση. Αυτός είχε πάει σε ελληνικό σχολείο στο Βέλγιο και μετά ήρθε και έγινε υποδιευθυντής στο λύκειο. Εγώ παρότι ήμουν της θετικής κατεύθυνσης, δηλαδή έκανα μαθηματικά, φυσική, χημεία για να δώσω πανελλήνιες εξετάσεις, με συγκίνησε πάρα πολύ ο καθηγητής αυτός και το μάθημά του, παρότι ήταν αυστηρός και με είχε ζορίσει πολλές φορές. Φανταστείτε ότι είχα βγει από το μάθημα μία φορά, γιατί νόμιζα ότι με πρόσβαλε. Παρόλ” αυτά είχα σχέση μαζί του και αργότερα.

4. Γενικά πόσο έχει αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας των σχολείων απ” όταν είσασταν εσείς μαθητής στο γυμνάσιο;

Στο γυμνάσιο ήμασταν πάρα πολύ φοβισμένοι. Πολλά πράγματα που εσείς θεωρείτε δεδομένα (π.χ οι εκλογές), δεν υπήρχαν στα χρόνια τα δικά μου, παρότι δεν υπήρχε δικτατορικό καθεστώς, αλλά δημοκρατία.

Η γιορτή του Πολυτεχνείου δεν είχε ακόμα θεσμοθετηθεί. Για να καταλάβετε, την ώρα που παρευρισκόμασταν στην γιορτή, παίρναμε απουσία. Φαινόταν σαν μια μορφή κατάληψης. Υπήρχαν αποβολές για ψύλλου πήδημα, με το παραμικρό κιχ την ώρα του μαθήματος έπαιρνες αποβολή. Να μπω στο μάθημα καθυστερημένος, εφόσον είναι ήδη μέσα ο καθηγητής; Δεν έμπαινα καν στον μάθημα και πήγαινα κατευθείαν στο γραφείο του Διευθυντή. Τα χρόνια τα δικά μου οι μαθήτριες φορούσαν ποδιές, οι οποίες καταργήθηκαν όταν πήγα Γ” Λυκείου και εννοείται πως ακόμα και τότε όφειλαν να φοράνε φούστα και όχι παντελόνι. Πόσες από εσάς φοράτε αυτή τη στιγμή φούστα; Καμία. Φανταστείτε λοιπόν πως θα ήταν η ζωή σας. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο αυστηρά, δεν μπορείτε ούτε να τα φανταστείτε.

5. Έστω ότι έχετε 3 ευχές που θα πραγματοποιηθούν. Τι θα ζητούσατε για να γίνει ο σχολικός χώρος πιο ελκυστικός ή γενικότερα για να βελτιωθεί η σχολική ζωή;

Το σχολείο μας εδώ είναι φτιαγμένο για 200 άτομα κι εμείς είμαστε πάνω από 300. Μία και μοναδική ευχή έχω λοιπόν, να μπορούσαμε να πηγαίναμε στο Νέο Γυμνάσιο. Δυστυχώς το κτίριο δεν υπάρχει καν, ο χώρος είναι ακόμα χωράφι και τα πιο αισιόδοξα σενάρια λένε ότι θα είναι έτοιμο σε 7-8 χρόνια.

6.  Πόσο εύκολο είναι για εσάς να δίνεται μια ποινή;

Αυτό είναι το χειρότερο πράγμα για εμένα. Ειδικά εγώ δεν θέλω καθόλου να δίνω ποινές και όσοι με είχαν καθηγητή ξέρουν ότι σπάνια βγάζω κάποιον μαθητή με ωριαία αποβολή. Όμως δυστυχώς μας φέρνετε στα άκρα μας . Πολλοί από εσάς , για δικούς τους λόγους θεωρούν κάποια πράγματα δεδομένα, το οποίο όμως δεν ισχύει. Γνωρίζω και από άλλα σχολεία, εκτός της Πάρου πως είμαστε ένα από τα πιο φιλελεύθερα σχολεία όσο αναφορά την συμπεριφορά των μαθητών και παρόλα αυτά αναγκαζόμαστε και δίνουμε ποινές. Είναι το χειρότερο πράγμα για εμένα! Αυτό που κάνω τώρα μου αρέσει πάρα πολύ , να συζητάμε μαζί.

7. Εάν δεν ήσασταν καθηγητής/διευθυντής, ποιό επάγγελμα θα θέλατε να κάνετε και γιατί;

Είμαι μηχανολόγος μηχανικός και έχω ασκήσει το συγκεκριμένο επάγγελμα σε μελετητικά γραφεία. Μάλιστα, τα πρώτα χρόνια που ήμουν αναπληρωτής καθηγητής και από φοιτητής ακόμα, δούλευα παράλληλα ως μηχανικός σε γραφείο. Για παράδειγμα, στον σταθμό Σείριο, στην Εθνική Οδό, έχω εκπονήσει όλες τις ηλεκτρομηχανολογικές μελέτες.

8. Τί θα θέλατε να θυμόμαστε από εσάς με την αποφοίτησή μας από το σχολείο και ποιά συμβουλή θα δίνατε στους μαθητές για την μετέπειτα ζωή τους;

Δεν χρειάζεται να θυμόσαστε κάτι, εμένα με ενδιαφέρει να αλλάξετε στάση ζωής στο σχολείο. Δηλαδή με ενδιαφέρει τα τρία χρόνια που ήρθατε στο γυμνάσιο, να είναι τρία χρόνια που εσείς θα θυμόσαστε ότι αλλάξατε σαν άνθρωποι, όχι μόνο με τις γνώσεις που πήρατε, αλλά ότι γίνατε πιο ώριμοι και ότι μπορείτε να σταθείτε καλύτερα στα πόδια σας. Αυτό με ενδιαφέρει για εσάς. Από εδώ και πέρα, τι άποψη θα έχετε για εμένα δεν με ενδιαφέρει με την έννοια, όχι με την εγωιστική ότι δεν με νοιάζει.

Εμένα με νοιάζει και θέλω οι μαθητές, μου όταν φεύγουν από το σχολείο στο οποίο ήμουν καθηγητής ή διευθυντής, να θυμούνται ότι κάτι τους έμεινε και να μην λένε έχω «Ρίξει μαύρη πέτρα, δεν θέλω να το δω.» Οι πιο πολλοί μαθητές μου, που είμαι από το 1995 εδώ, με βλέπουνε στον δρόμο φέρνουν τα παιδιά τους πια. Πολλοί συμμαθητές σας είναι παιδιά μαθητών μου και αναπολούν τα χρόνια που κάναμε μαζί μάθημα. Αυτό είναι η μεγαλύτερη δικαίωση για έναν δάσκαλο, να μπορούν τα παιδιά που φεύγουν από το σχολείο, να τους έχει μείνει κάτι από το σχολείο τους, απ’τη σχολική ζωή και απ’τα μαθήματα.

_________________________________________________

Οι μαθητές του Γ’2