Ήμουν μικρή, μα ακόμα δεν έχει σβήσει από το μυαλό μου η εικόνα. Ήταν καλοκαίρι του 2018 όταν η χωρά μας, η Ελλάδα, βίωσε μια από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές και όχι μόνο καταστροφές. Φυσικά, αναφέρομαι στις φωτιές οι οποίες έκαιγαν τα πάντα στο πέρασμα τους.
Λόγω αυτής της πυρκαγιάς το νήμα ζωής εκατό δυο ανθρώπων κόπηκε, ενώ χιλιάδων άλλων καταστράφηκε μια για πάντα, καθώς σπίτια, αυτοκίνητα και αναμνήσεις μιας ζωής έγιναν στάχτη όχι σε μέρες αλλά σε λίγα μόλις λεπτά. Οι αντιδράσεις των Ελλήνων ήταν έντονες και ποικίλες. Υπήρξε θρήνος και σοκ από την απώλεια τόσων αδικοχαμένων ψυχών, ενώ οι οικογένειες των θυμάτων ζήτησαν δικαίωση. Εν συνεχεία, οργανώθηκαν πολλές εκδηλώσεις μνήμης και αλληλεγγύης, με τον κόσμο να συγκεντρώνεται για να τιμήσει τα θύματα. Προς μεγάλη μας λύπη η κυβέρνηση απέφυγε τις ευθύνες της και αναδείχτηκαν ακόμη μια φορά οι αδυναμίες του κρατικού μας μηχανισμού.
“ Λένε ότι στις στιγμές της καταστροφής και της τραγωδίας, η ανθρώπινη φύση ενεργοποιείται και ενώνεται με στόχο την επιβίωση. Τα πιο όμορφα, τα πιο μεγαλειώδη χαρακτηριστικά του ανθρώπου έρχονται στο παρασκήνιο “( Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το άρθρο του Κάιλ Χάινς, επαγγελματίας Αμερικανός καλαθοσφαίρισης. )
