Στις 21 Μαρτίου γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα ποίησης. Με αφορμή λοιπόν τη μέρα αυτή δημοσιοποιούμε ένα ποίημα που έγραψε η Πελαγία Μαρίνου, την περίοδο που οι πρόσφυγες Μαρμαρινοί ζούσαν στις σκηνές, στους στίχους του οποίου περιγράφονται οι συνθήκες ζωής.

το ποίημα του εδώ Μαρμαρά

Μας διώξαν απ’ το Μαρμαρά, απ’ τη γλυκιά πατρίδα,

μας φέραν και μας ρίξανε μες στ’ άγρια θηρία.

Εδώ που μας εφέρανε τα πεύκα είναι δικά μας

κι απ’ την απελπισιά μας θα χάσουμ’ τα μυαλά μας.

Εδώ που μας εφέρανε, καμπάνες δε χτυπούνε,

βαπόρια πια δε βλέπουμε, καΐκια δε θωρούμε.

Μας έκαψε ο ήλιος, γίναμε κατσιβέλες

κι, όταν θα πάρει η βροχή, είμαστε απελπισμένες.

Μες στις σκηνές καθόμαστε, μέσα στους μουσαμάδες,

και κλαίν’ οι μάνες τα παιδιά και τα παιδιά τις μάνες.

Βραδιάζει και δεν ξέρουμε αν θα ξημερωθούμε,

οι τσακαλοί μας τριγυριζούν, τα φίδια μας τσιμπούνε .

Μας έφαγε ο πυρετός και η ελονοσία,

κάθε τσαντίρι άρρωστος, κάθε μέρα και κηδεία.

Όλο ακούμε ξεφωνητιά, άραγε τι συμβαίνει;

ή κάποιον φίδι τσίμπησε ή χάρος κάποιον παίρνει.

Τι να σε κάνει ένας γιατρός, ποιόνα να πρωτογιάνει;

οι άρρωστοι είναι πολλοί κι ο χάρος τους προφτάνει.

Ώχου καημένε Μαρμαρά, τι σου ‘μελλε να πάθεις,

να ‘ρθεις απ’ την Προικόννησο, στην ερημιά να κάτσεις.

Στο Μπαλαμπάνι ήρθαμε, να κάνουμε πατρίδα,

μας έφαγε ο πυρετός και τα πικρά κινίνα.

Μες στις σκηνές καθόμαστε, στο άγριο περιγιάλι,

θα κάνουμε άλλο Μαρμαρά και θα το βρούνε άλλοι.