Οι μικροί κωδικογράφοι του 12ου

Το υγρό πυρ είναι ένα εμπρηστικό όπλο που χρησιμοποιήσαμε για πρώτη φορά σε πόλεμο πριν μερικούς μήνες, το 678 μ.Χ..

Η εφεύρεση του υγρού πυρός είναι του Καλλίνικου, ενός χριστιανού από την μουσουλμανική Συρία ο οποίος κατέφυγε στην Κωνσταντινούπολη το 668 μ.Χ.. Εύφλεκτα υλικά είχαν χρησιμοποιηθεί στον πόλεμο τόσο από τους Έλληνες όσο και από τους Ρωμαίους αλλά ποτέ δεν είχε επινοηθεί κάτι που να είναι τόσο θανατηφόρο όσο το υγρό πυρ. Τα ακριβή συστατικά του υγρού είναι απόρρητο μυστικό. Το βασικό χαρακτηριστικό της σύνθεσή του είναι το ακατέργαστο πετρέλαιο που προμηθευόμαστε από την περιοχή της Κριμαίας. Άλλα υλικά είναι το οξείδιο του ασβεστίου, το θειάφι, η ρητίνη και το νιτρικό κάλλιο. Η διαδικασία παρασκευής του υγρού είναι πολύ επικίνδυνη, δεδομένης της εκρηκτικότητας του. Επίσης η απόσταξη του πετρελαίου είναι πολύπλοκη. Η πλήρης σύσταση του υγρού πυρός είναι ένα καλά κρυμμένο κρατικό μυστικό που μόνο ο Αυτοκράτορας και λίγοι εκλεκτοί, το γνωρίζουμε.

Το υγρό πυρ χρησιμοποιείτε μόνο σε ναυτικές συμπλοκές όπου το φλεγόμενο υγρό εκτοξεύετε υπό πίεση προς εχθρικά πλοία. Τα πλοία που μεταφέρουν το υγρό πυρ είναι οι δρόμωνες.

Η δραματική επίδραση του υγρού πυρός και η μέθοδος εκτόξευσης, κάνει τους εχθρούς να τρέμουν από φόβο. Σχεδόν οτιδήποτε πάνω σε ένα εχθρικό σκάφος που θα έρθει σε επαφή με το υγρό αμέσως τυλίγετε στις φλόγες – ξάρτια, πανιά, άντρες ακόμα και το κήτος του πλοίου. Και το χειρότερο; δεν υπάρχει τρόπος να σβήσει η φωτιά αφού το νερό δεν είχε καμιά επίδραση. Μια ξεχωριστή ιδιότητα που κάνει το όπλο ακόμα πιο τρομακτικό είναι ότι συνέχιζε να καίγεται ακόμα και στο νερό.

Κωνσταντίνα Χ

Πηγή: Υγρό Πυρ

Αυτό το όπλο χρησιμοποιήθηκε και κατά τη δεύτερη πολιορκία της Βασιλεύουσας από τους Άραβες το 717-718. Ο αυτοκράτορας Λέων Γ΄ το αξιοποιεί σε δύο περιπτώσεις για να κάψει τα εχθρικά πλοία, επιτυγχάνοντας τη σωτηρία της Πόλης, αλλά και της αυτοκρατορίας και αποκρούοντας τη σημαντικότερη απόπειρα των Αράβων να εισβάλουν στον ευρωπαϊκό χώρο.Λίγα χρόνια αργότερα, ενώ την εξουσία είχε ακόμη ο Λέων Γ το υγρό πυρ χρησιμοποιείται από το στόλο που έδρευε στην Κωνσταντινούπολη, κατά των σκαφών των στασιαστών του γνωστού «Κινήματος των Ελλαδικών». Η κατοχή του υγρού πυρ ήταν αυτή που έκρινε την τύχη της ναυτικής σύγκρουσης ανάμεσα στα αυτοκρατορικά πλοία και εκείνα των κινηματιών, χαρίζοντας τη νίκη στα πρώτα.

ΠΗΓΗ:http://clioturbata.com/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82/liquidfire/

Αν δεν ήταν το υγρό πυρ δεν ξέρουμε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα της επιδρομής των Αράβων στο Βυζάντιο. Το υγρό πυρ είχε πάρα πολλά ονόματα, όπως πυρ λαμπρόν, πυρ Ελληνικόν, πυρ θαλάσσιο και Μηδικόν πυρ. Το υγρό πυρ ήταν ένα όπλο που χρησιμοποιούσαν οι Βυζαντινοί στις ναυμαχίες. Η ουσία θα μπορούσε να αποβληθεί μέσα από σωλήνες που έπιαναν φωτιά και δεν μπορούσε να σβηστεί με νερό.Το εφευήρε το 672 μ.Χ. ο μηχανικός Καλλίνικος από την Ηλιούπολη της Συρίας. Όμως οι πηγές λένε ότι μπορεί απλά να βελτίωσε μία τεχνολογία που βρήκε έτοιμη από τους Βυζαντινούς. Το μυστικό ήταν κρατικό, το οποίο ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουμε με ακρίβεια. Περνούσε από αυτοκράτορα σε αυτοκράτορα με κατάρες και αναθεματισμούς για να μην το προδώσουν. Απαγορευόταν να παρασκευαστεί οπουδήποτε και από οποιονδήποτε. Μπορούσε να παρασκευαστεί  μόνο σε επιλεγμένα σημεία της Κωνσταντινούπολης και κυρίως στην περιοχή της Σηλυβρίας. Η διαδικασία παρασκευής ήταν ανατεθημένη σε κρατικούς αξιωματικούς στους οποίους απαγορεύονταν να μιλήσουν για αυτό. Έδιναν αναφορά κατευθείαν στον Αυτοκράτορα χωρίς άλλους να μεσολαβούν. Σε κάθε πλοίο υπήρχαν τρεις σίφωνες που πέταγαν το υγρό πυρ στα πλοία του εχθρού. Το πλεονέκτημα του ήταν ότι η φωτιά δεν έσβηνε ούτε στο νερό. Ο λόγος ήταν η παρασκευή του. Υπάρχουν δύο αναφορές για τα υλικά του: Ασβέστιο σε σκόνη το οποίο θερμαίνεται και καίγεται εύκολα ακόμα και σε  νερό με θειάφι και οξυγόνο που το έκαναν πολύ εκρηκτικό ή αργό πετρέλαιο και ρητινή που το μίγμα έκαιγε για ώρα.

Πηγές: ancient.eu, exploringbyzantium.gr, theancientwebgreece.wordpress.com,

youtube.com το υγρό πυρ ένα υπεροπλοΟΔΥΣΣΕΑΣ  Μ.