Χαράλαμπος Μανουσαρίδης, Μια συγκινητική ιστορία

Στην καθημερινότητά μας πολλές φορές συναντάμε και γευόμαστε τη σκληρότητα των συνανθρώπων μας. Η παρακάτω αληθινή ιστορία το επιβεβαιώνει, γεγονός που φέρνει λύπη και πικρία στον συναισθηματικό κόσμο του ανθρώπου, αλλά και αισιοδοξία ότι η φιλία δεν έχει χαθεί ολότελα από τη ζωή μας. Συγκεκριμένα, μια μέρα, όταν ήμουν στην Ε΄ Δημοτικού στην Κέρκυρα, ήρθε στο σχολείο μας ένα κορίτσι με περίεργη όψη και δυσκολία στην κίνηση. Παράλληλα, βλέπαμε ότι τη συντρόφευε ένα σκυλάκι, γεγονός που το κοροϊδέψαμε, καθώς δε διακρίναμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στην καινούρια μας συμμαθήτρια.

Κάποια μέρα ένιωσα άσχημα για τον εμπαιγμό που βίωνε η κοπέλα και την πλησίασα, για να μάθω περαιτέρω για τη ζωή της και να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Στάθηκα, λοιπόν, δίπλα της και ξεκινήσαμε την κουβέντα. Αφού πέρασαν κάποια λεπτά συζήτησης, το κορίτσι, εν ονόματι Μιχαέλα, άρχισε να μου ανοίγει την ψυχή του και να μου διηγείται πώς το σκυλάκι έγινε ο καλύτερος της φίλος και βοηθός της.

Μια μέρα, καθώς περπατούσε μαζί με τη μητέρα της κοντά στη θάλασσα, παρατήρησε κάτι που της έκανε να σταματήσει. Ήταν ένα μικρό σκυλάκι, το οποίο φαινόταν κουρασμένο και φοβισμένο. Το σκυλάκι την κοίταξε με τα μεγάλα και λυπημένα μάτια του και σαν να την εκλιπαρούσε να το πάρει. Αμέσως, το πλησίασε και το πήρε στην αγκαλιά της. «Μην ανησυχείς, θα σε βοηθήσω», του είπε τρυφερά. Το σκυλάκι, γεμάτο εμπιστοσύνη, άρχισε να νιώθει καλύτερα.

Έπειτα, το πήγε σπίτι της και το φρόντισε, του έδωσε φαγητό και νερό και το έβαλε να κοιμηθεί στο ζεστό του κρεβάτι. Από εκείνη τη μέρα, το σκυλάκι δεν έφυγε ποτέ από κοντά της, τη βοηθούσε στο κινητικό πρόβλημα που είχε και από τότε έγιναν οι καλύτεροι φίλοι. Όταν τα άκουσα όλα αυτά, ένιωσα αμήχανα για την άσχημη συμπεριφορά των συμμαθητών μου έναντι της Μιχαέλας.

Μετά από λίγες μέρες το σκυλάκι απέδειξε ότι τα ζώα φέρονται πολύ πιο ανθρώπινα σε αντίθεση με τους ανθρώπους. Στον τοπικό τύπο διαβάσαμε ότι ένα σκυλάκι έσωσε ένα κορίτσι με κινητικό πρόβλημα από ενδεχόμενο πνιγμό. Αν και ήταν πολλοί άνθρωποι μπροστά, δεν ενδιαφέρθηκαν να το βοηθήσουν, αλλά συγχρόνως δήλωσαν ότι πιο ωφέλιμο ήταν να μη σωζόταν το συγκεκριμένο κορίτσι, καθώς ως προβληματικό είναι άχρηστο στην κοινωνία.

Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι το σκυλάκι σεβάστηκε τη Μιχαέλα και ταυτόχρονα έδειξε ότι σέβεται κάθε ον, είτε είναι άνθρωπος είτε είναι ζώο, και συναισθάνθηκε το καθήκον να προσφέρει τη βοήθειά του, καθώς ήταν ανάγκη. Αντίθετα, οι άνθρωποι δεν αισθάνθηκαν κάτι ανάλογο, αλλά φέρθηκαν σκληρά και απάνθρωπα.