Κάποτε, ζούσε ένας κόκορας που τον έλεγαν Πίκο. Ο Πίκο δεν ήταν ένας οποιοσδήποτε κόκορας, ήταν ο βασιλικός ταχυδρόμος. Έτσι ο Πίκο έκανε που έκανε πόσα χιλιόμετρα κάθε μέρα για να παραδίδει τις επιστολές και τα γράμματα του βασιλιά, είχε και τα άλλα ζώα να προσπαθούν να του κλέψουν την θέση, διότι τον ζήλευαν πάρα μα πάρα πολύ. Όμως παρά την αδιαφορία που έδειχνε προς τα άλλα ζώα, υπήρχε κάποια που πραγματικά όχι μόνο ήθελε την δουλειά του, αλλά και τον τίτλο. Βλέπετε ο Πίκο είχε βραβευτεί από τον βασιλιά αυτοπροσώπως , με τον τίτλο του πιο «έμπιστου βοηθού και ταχυδρόμου». Αυτό ,αυτή η κάποια που παρεμπιπτόντως την λέγανε Μάγδα η αλεπού, το ήθελε πάρα πολύ. Έτσι καθημερινά έστηνε παγίδες από τα μονοπάτια που θα περνούσε ο Πίκο, όμως μάταια προσπαθούσε η κακομοίρα. Η εξυπνάδα και η σβελτάδα του Πίκο ήταν απλησίαστες.

Όμως μια μέρα, δεν άντεχε άλλο, και αποφάσισε να καταστρώσει ένα σχέδιο. Θα έσκαβε έναν πολύ βαθύ λάκο και θα τον σκέπαζε με φύλλα μανόλιας. Έτσι και έγινε λοιπόν. Το επόμενο πρωί περίμενε τον Πίκο να πέσει στην παγίδα της. Για κακή της τύχη όμως, εκεί που κρυβόταν, ήταν πάρα πολύ κοντά στον λάκο και εκείνη την ώρα που θα περνούσε ο Πίκο, ένα μικροσκοπικό ποντίκι ξεπρόβαλλε μέσα από τους θάμνους, και την τρόμαξε. Αυτό την τάραξε τόσο πολύ που έχασε την ισορροπία της, και έπεσε μέσα. Ευτυχώς από εκεί περνούσε ο Πίκο και την είδε. Την είχε βασικά ακούσει, γιατί ούρλιαζε απεγνωσμένα για βοήθεια. Όταν κατάφερε με πολύ κόπο και κούραση να την βγάλει έξω, η Μάγδα άρχισε να τον ευχαριστεί και να του απολογείται για όσα του είχε κάνει. Εκείνος, που ποτέ δεν κρατούσε κακίες, την συγχώρεσε και έγιναν φίλοι. Και επειδή έγιναν αχώριστοι ζήτησαν από τον βασιλιά να κάνει και την Μάγδα βασιλική ταχυδρόμο. Από τότε έγιναν το καλύτερο δίδυμο ταχυδρόμων που θα μπορούσε κανένας να έχει γνωρίσει.