Το Πεντάγραμμο των Ειδήσεων. Μουσικό Σχολείο Πειραιά

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1. Η ζωή στην Ελλάδα: Τι πιστεύουν γενικά οι ξένοι για τη χώρα μας και για
μας;
2. Η Ελλάδα στην ξένη λογοτεχνία

1. Η ζωή στην Ελλάδα: Τι πιστεύουν γενικά οι ξένοι για τη χώρα μας και
για μας;
Η Ελλάδα είναι μια χώρα με πλούσια ιστορία και φυσική ομορφιά, έχει κάτι να προσφέρει
σε κάθε επισκέπτη και κάτοικο της. Σήμερα θα δούμε τα αρνητικά και θετικά της Ελλάδας με
βάση γνώμες από Έλληνες και ξένους.
Ο Eric Behar (Τούρκος από το Ισραήλ) πιστεύει ότι Οι Έλληνες είναι πολύ ευχάριστοι. Λέει
ότι αγαπά τους Έλληνες και την Ελλάδα, του αρέσει ο χαλαρός τρόπος ζωής και η ζεστασιά και
ότι είναι σαν να έχεις χιλιάδες ξαδέρφια και θείες. Ο Steve Martin από τη Νότια Αφρική λέει
ότι το φαγητό είναι μαγικό, οι άνθρωποι είναι φιλικοί και ότι πήγε στο χωριό ενός φίλου του
και έκανε εντύπωση που όλοι ήταν έξω στην πλατεία εκείνο το βράδυ, παιδιά, γονείς,
γιαγιάδες και ότι η η κοινωνικής συνοχή που υπάρχει αξίζει πραγματικά.
Ο Mohan Das (Ινδός που ζει στο νησί της Κρήτης) λέει ότι η χώρα μας είναι μια πύλη προς την
Ευρώπη και ότι είναι ευλογημένη με τον μεσογειακό καιρό που είναι πολύ ευχάριστος. Ακόμη
λέει ότι του αρέσει το φαγητό οι παραλίες και τα κατάλληλα για πεζοπορία βουνά. Θαυμάζει
τον ελληνικό πολιτισμό που είναι ένας από τους αρχαιότερους του κόσμου και βρίσκει πολλά
κοινά με την χώρα του όπως οι οικογενειακές σχέσεις.
Καταλαβαίνουμε ότι ο πολισμός και η ιστορία της Ελλάδας είναι πηγή έμπνευσης για
πολλούς. Οι αρχαίοι ναοί, τα αρχαία θέατρα και οι αρχαιολογικοί χώροι αποτελούν σημαντικά
μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς. Επιπλέον, η φυσική ομορφιά της Ελλάδας με τις
καταπράσινες ακτές, τα γαλάζια νερά και τα εντυπωσιακά βουνά είναι μοναδική. Το ελληνικό
φαγητό είναι επίσης ένα από τα θετικά της χώρας. Η παραδοσιακή κουζίνα περιλαμβάνει
νόστιμες γεύσεις και τοπικά προϊόντα που μαγεύουν τους επισκέπτες. Οι κάτικοι είναι φιλικοί
και συμπαθητικοί. Τα γλέντια και ο χαλαρός τρόπος ζωής των κατίκων είναι αξέχαστα.
Ωστόσο, η Ελλάδα έχει και την κακή πλευρά των πραγμάτων. Η οικονομική κρίση των
τελευταίων ετών είχε σοβαρές επιπτώσεις στη χώρα, με υψηλή ανεργία και μείωση του
βιοτικού επιπέδου για πολλούς πολίτες. Εκτός από αυτο το σύστημα υγείας και παίδειας είναι
μέτρια και η οδική συμπεριφορά, οι εικονομία και η διαχήρηση της χωρας δεν κάνουν την
κατάσταση καλύτερη. Επιπλέον, η περιβαλλοντική ρύπανση και η ανεπαρκής διαχείριση των
φυσικών αποτελούν ανησυχία για το μέλλον της χώρας.
Τα παραπάνω φαίνονται και από τις απόψεις ανθρώπων που ζουν στο εξωτερικό. Ο
Ολλανδός Frank Van der Rijst λέει ότι τον ενοχλεί η γραφειοκρατία, η υποβαθμισμένη
κατάσταση των υποδομών και η δεινή κατάσταση στην ιατρική περίθαλψη. Ο Αμερικανός Bob
Hannent μιλά για βρώμικες πόλεις και για το μποτιλιάρισμα στους δρόμους και λέει ότι οι
Έλληνες ανέχονται το χάος γιατί εξυπηρετεί τη δική τους ευκολία. Ακόμη λέει ότι οι Έλληνες
πιστεύουν στη δημοκρατία αλλά θα ψηφίσουν για τα δικά τους συμφέροντα παρά για το
γενικότερο καλό. Πιστεύει ακόμη ότι είμαστε αντίθετοι σε οτιδήποτε διαφορετικό και ότι
πολλοί Έλληνες θα αγνοήσουν την ομοφυλοφιλία, αλλά μισούν την ιδέα ότι κάποιος στην
οικογένειά τους είναι ομοφυλόφιλος.

Ο Stavros Vasiliadis που ζει στην Αμερική λέει ότι παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν φιλοσοφική
άποψη και αντιμετώπιζαν την ανεργία, τους υψηλούς φόρους, την ανεύθυνη κυβέρνηση, τη
συνεχιζόμενη διαφθορά με αξιοπρέπεια και ανθεκτικότητα. Όμως στο τελευταίο του ταξίδι
είδε πράγματα που τον τρόμαξαν! Είδε τους Έλληνες να χωρίζονται σε αυτούς που είναι
τυχεροί και σε αυτούς χωρίς ελπίδα. Ποτέ πριν δεν είχε δει τέτοια διαφορά μεταξύ αυτών που
έχουν και εκείνων που δεν έχουν. Η Αμερικανίδα Κάθλιν Ο’Ντόνελ που ζει στην Αθήνα λέει πως της
αρέσει η πόλη γιατί είναι νεανική, με ενέργεια, πλούσια κουλτούρα και ιστορία, πολύ ωραίο φαγητό
και νυχτερινή ζωή. «Είναι αρκετά ασφαλής πόλη, ακόμη και για μια γυναίκα που ζει μόνη της εδώ, και
οι Ελληνες είναι πολύ φιλικοί», δηλώνει. Αλλά έχει και σημαντικά μειονεκτήματα, όπως η τραγική
κίνηση στους δρόμους, η κακή διασύνδεση των μέσων μαζικής μεταφοράς και η υπέρογκη
γραφειοκρατία.
Σε τελική ανάλυση, η Ελλάδα είναι μια χώρα με πολλά θετικά και αρνητικά. Είναι σημαντικό
να αντιμετωπίσουμε τα αρνητικά και να αφωσιοθούμε στην βελτιοποίηση της ποιότητας ζωής
της χώρας μας.Παρά τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει, η ομορφιά της και η πλούσια ιστορία
της παραμένουν αναμφισβήτητες και είναι σχετικά μια καλή χώρα να ζεις.

Βιβλιογραφία/ Δικτυογραφία
https://www.reddit.com/r/greece/comments/t20n3k/%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%BD%CE%B1_%CE%B6%CE%B5%CE%B9%CF%82_%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1/
https://www.quora.com/Is-everything-in-Greece-sub-par
https://www.kathimerini.gr/society/562838959/psifiakoi-nomades-stin-k-ta-thetika-kai-ta-
meionektimata-tis-elladas-gia-ex-apostaseos-ergasia/

2. Η Ελλάδα στην ξένη λογοτεχνία
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Ο Πάτρικ Λι Φέρμορ, γράφει στο βιβλίο του Μάνη «Καθετί στην Ελλάδα σε απορροφά και σε
ανταμείβει. Δεν υπάρχει βράχος ή ρυάκι δίχως μια μάχη ή έναν μύθο, ένα θαύμα, μια
δεισιδαιμονία και τα λόγια και τα συμβάντα, σχεδόν όλα παράξενα ή αξιομνημόνευτα, πυκνώνουν
γύρω από τη στράτα του ταξιδιώτη, σε κάθε του βήμα». Για τον Φέρμορ ο ελληνικός τόπος κρύβει
παντού εκπλήξεις, η ιστορία, η μυθολογία υπάρχουν παντού. Το παρελθόν με το παρόν
συναντιούνται.
Ο Τζο Νέσμπο, έχει γράψει κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Κάλυμνο πολλά βιβλία και σε
ένα διήγημά του μιλάει γι’ αυτήν και για την Ελλάδα γενικότερα.
«Κοίταξα από το παράθυρο την προπέλα του σαρανταθέσιου ATR72. Κάτω απ’ το φτερό, λουσμένο
με θάλασσα και φως, είδα ένα νησί στο χρώμα της ερήμου. Χωρίς ορατή βλάστηση, μόνο κιτρινόλευκο
ασβεστόλιθο. Την Κάλυμνο[…]
«Εκεί τι είναι;» ρώτησα δείχνοντας την πλαγιά του βουνού απέναντί μας, όπου, περιτριγυρισμένο από
απότομους γκρεμούς, υπήρχε κάτι που έμοιαζε με έρημο χωριό, σαν κάποιος να είχε χαράξει στην
γκρίζα πέτρα ένα μάτσο μικρά, ορθογώνια κουτάκια από Lego, περιτειχισμένα στο ίδιο μονότονο γκρίζο.
«Είναι η Παλαιόχωρα» είπε ο Γιώργης. «Βυζαντινός οικισμός του 12ου αιώνα. Όταν οι Καλύμνιοι
έβλεπαν εχθρικά καράβια, έβρισκαν καταφύγιο εκεί πάνω. Υπήρξαν άνθρωποι που κρύφτηκαν εκεί
πέρα ακόμα και το 1912, όταν ήρθαν οι Ιταλοί, αλλά κι όταν οι Σύμμαχοι βομβάρδισαν το νησί στον Β΄
Παγκόσμιο πόλεμο, επειδή ήταν γερμανική βάση».
«Πρέπει να την επισκεφτεί κανείς, ε;» είπα, χωρίς να σχολιάσω πως ούτε τα σπίτια ούτε οι οχυρώσεις
μού φαίνονταν ιδιαιτέρως βυζαντινά.
«Ε» είπε ο Γιώργης «και ναι και όχι. Από μακριά μοιάζει καλύτερη απ’ ό,τι είναι στην πραγματικότητα.
Τελευταία φορά ξαναχτίστηκε από τους Ιωαννίτες ιππότες τον 16ο αιώνα. Ξαναρήμαξε μετά, σκουπίδια,
κατσίκια, ακόμα και τις εκκλησίες τις χρησιμοποιούσαν για τουαλέτες. Κανονικά έχει κάτι πέτρινα
σκαλοπάτια για ν’ ανέβεις, αλλά με τις κατολισθήσεις που έχουν γίνει κάνουν την ανάβαση ακόμα πιο
επίπονη. Αν όντως επιμένεις, μπορώ να σου βρω έναν οδηγό. Θα έχεις ολόκληρη καστροπολιτεία για
τον εαυτό σου, εγγυημένα».
Μιλάει για την πλούσια ιστορία της Ελλάδας αλλά και την αδιαφορία των Ελλήνων για τα μνημεία
τους, για τη φύση αλλά και για την έλλειψη ενδιαφέροντος από το κράτος για την προστασία και την
συντήρηση τους.
Γράφει ακόμη:  «Η Ελλάδα είναι μια χώρα με χαμηλό ποσοστό ανθρωποκτονιών. Τόσο χαμηλό, που
πολλοί αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο σε μια χώρα που βρίσκεται σε
κρίση, με τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας, διαφθορά και κοινωνικές αναταραχές. Μια ευφυής
απάντηση είναι ότι εμείς οι Έλληνες, αντί να δολοφονούμε, προτιμάμε να αφήνουμε τα θύματά μας να
εξακολουθούν να ζουν στην Ελλάδα, μια άλλη είναι ότι δεν έχουμε οργανωμένο έγκλημα γιατί δεν
μπορούμε να οργανωθούμε σε τίποτα. Όμως το αίμα μας βράζει. Έχουμε εγκλήματα πάθους. Και ποιον
καλούν όταν υπάρχουν υποψίες ότι υφίσταται κίνητρο ζήλιας πίσω από κάποια δολοφονία; Εμένα. ….».
Μιλάει για τα προβληματα στην Ελλάδα,την ανοργανωσιά μας και για τον χαρακτήρα μας
όπου είναι όλο νεύρα.
Ο Άγγλος συγγραφέα Τζων Φώουλς επισκέπτεται την Αττική και μαγεύεται από την ομορφιά της.
Γράφει: «Τέσσερις μέρες αργότερα στεκόμουν στον Yμηττό κοιτώντας κάτω το τεράστιο
σύμπλεγμα Αθήνας και Πειραιά, πόλεις και προάστια, σπίτια πεταμένα σαν εκατομμύρια ζάρια πάνω στην αττική πεδιάδα. Στο νότο απλωνόταν το καθαρό γαλανό της θάλασσας στο τέλος του καλοκαιριού, χλωμά νησιά στο χρώμα της ελαφρόπετρας, και πέρα από αυτά, τα γαλήνια βουνά της Πελοποννήσου πάνω από τον ορίζοντα σε μια υπέροχη ακινητοποιημένη συνέχεια γης και νερού. Γαλήνια, υπέροχη, μεγαλειώδης, δοκίμασα επίθετα λιγότερο χρησιμοποιημένα, όμως καθετί άλλο έμοιαζε λιγότερο βαρυσήμαντο. Μπορούσα να δω ογδόντα μίλια μακριά και όλα ήταν αγνά, όλα ευγενικά, φωτεινά, απέραντα, όλα όπως ήταν πάντα.

Ήταν σαν ένα ταξίδι στο διάστημα. Στεκόμουν πάνω στον Άρη, βουτηγμένος ως τα γόνατα στο
θυμάρι, κάτω από έναν ουρανό που έμοιαζε να μην έχει γνωρίσει ποτέ σκόνη ή σύννεφο. Κοίταξα
τα χλωμά λονδρέζικα χέρια μου. Ακόμα κι αυτά έμοιαζαν αλλαγμένα, εμετικά ξένα, αντικείμενα
που θα έπρεπε να είχα απορρίψει από καιρό.
Όταν αυτό το απόλυτο μεσογειακό φως έπεσε πάνω στον γύρω μου κόσμο, μπόρεσα να δω πως
ήταν υπέροχα όμορφο· όταν όμως με άγγιξε, ένιωσα πως ήταν εχθρικό. Έμοιαζε να διαβρώνει, όχι
να εξαγνίζει. Ήταν σαν να βρισκόμουν στην αρχή μιας ανάκρισης κάτω από προβολείς, ήδη
μπορούσα να δω το τραπέζι με τα λουριά από το άνοιγμα της πόρτας, ήδη ο παλιός εαυτός μου
ήξερε πως δε θα αντιστεκόταν. Λίγο ο τρόμος, το ξεγύμνωμα έως την ουσία του έρωτα, γιατί
ένιωθα ολοκληρωτικά και για πάντα ερωτευμένος με το ελληνικό τοπίο από τη στιγμή που
έφτασα. Όμως με τον έρωτα ήρθε και ένα αντιφατικό, σχεδόν εκνευριστικό συναίσθημα, καθώς
ένιωθα την ανικανότητα και την κατωτερότητα, σαν να ήταν η Ελλάδα μια γυναίκα τόσο
προκλητική σεξουαλικά που έπρεπε να την ερωτευτώ σωματικά και απελπισμένα, και την ίδια
στιγμή τόσο ήρεμα αριστοκρατική που θα ήμουν ανίκανος να την πλησιάσω.
Κανένα από τα βιβλία που είχα διαβάσει δεν εξηγούσε αυτή την καταχθόνια-μαγευτική, την
ιδιότητα της Κίρκης που έχει η Ελλάδα, την ιδιότητα που την κάνει μοναδική. Στην Αγγλία ζούμε σε
μια μουγγή, ήρεμη, εξοικειωμένη σχέση με ό,τι απομένει από το φυσικό μας τοπίο και το απαλό
βόρειο φως του, στην Ελλάδα το φως και το τοπίο είναι τόσο ωραία, τόσο ζωντανά, τόσο έντονα,
τόσο άγρια, που η σχέση είναι αμέσως αγάπη-μίσος, μια σχέση πάθους. Μου πήρε αρκετούς μήνες
ώσπου να το καταλάβω και πολλά χρόνια ώσπου να το αποδεχτώ.
Ο συγγραφέας απολαμβάνει από τον Υμηττό τη θέα της Αθήνας και του Πειραιά, της θάλασσας, των
νησιών και των βουνών της Πελοποννήσου. Θαυμάζει την καθαρότητα του τοπίου, αλλά αισθάνεται και
φόβο για το μέλλον της χώρας. Στην Αγγλία έχουν μια ήρεμη σχέση με το τοπίο, όλα είναι ήσυχα. Στην
Ελλάδα το εκτυφλωτικό φως δίνει μια λάμψη αλλά και μια αγριότητα.

Βιβλιογραφία
 Τζων Φώουλς, Κοιτώντας την Αθήνα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Α΄ Γυμνασίου
 Jo Nesbo, O Άρχοντας της Ζήλιας (μτφρ. Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Εκδόσεις Μεταίχμιο).
 Λι Φέρμορ   Μάνη  (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, Μεταίχμιο)

 Καζαμπάκας Μανώλης, Γ1