Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) – διεθνώς Attention Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) – είναι μια από τις συχνότερες νευροβιολογικές διαταραχές της παιδικής ηλικίας, η οποία συνεχίζεται, κατά ένα σημαντικό ποσοστό, και στην ενήλικη ζωή. Εμφανίζεται στο 5-7% του μαθητικού πληθυσμού με σχέση συνήθως 3:1 υπέρ των αγοριών.
Τα παιδιά με ΔΕΠΥ εμφανίζονται στους ειδικούς συνήθως, μεταξύ 3 και 7 χρόνων. Η αναγνώριση του προβλήματος συμπίπτει, στις περισσότερες περιπτώσεις, με την ένταξη στο σχολείο, εξαιτίας των αυξημένων απαιτήσεων για συγκέντρωση της προσοχής, οργάνωση και συμμόρφωση στους κανόνες.
Τα χαρακτηριστικά (πυρηνικά) συμπτώματα της ΔΕΠΥ, δηλ. η διάσπαση προσοχής, η παρορμητικότητα και η υπερκινητικότητα, θεωρούνται τόσο κοινά στην παιδική ηλικία, που συχνά η διάγνωση παραβλέπεται, ενώ σε πολλές περιπτώσεις τα προβλήματα που η ίδια η ΔΕΠΥ προκαλεί στη συμπεριφορά, στην κοινωνική προσαρμογή ή στη σχολική απόδοση, αποδίδονται σε άλλες καταστάσεις που μπορεί να συνυπάρχουν. Έτσι η ΔΕΠΥ παραμένει συχνά αδιάγνωστη ή εσφαλμένα διαγνωσμένη ενώ, ακόμη και όταν γίνεται η σωστή διάγνωση, δεν εφαρμόζεται πάντοτε ένα ολοκληρωμένο μοντέλο συνδυασμού θεραπευτικών προσεγγίσεων που απαιτεί η αντιμετώπιση της.
Έχουν διεξαχθεί πολλές έρευνες στο εξωτερικό που αποδεικνύουν πώς η μουσική έχει θεραπευτικές ιδιότητες και θετικά αποτελέσματα σε διάφορες σωματικές και ψυχικές ασθένειες, καθώς και ανθρώπους που έχουν διάφορες αναπτυξιακές διαφορετικότητες όπως (ΔΕΠΥ, Αυτισμός, Σύνδρομο Down, Σύνδρομο Williams κ.ά.).
Η μουσική ως θεραπευτικό μέσο έχει την δύναμη να βοηθήσει τα παιδιά με ΔΕΠΥ, να βελτιώσουν διάφορους τομείς, που παρουσιάζουν ελλείμματα, όπως στην επίγνωση του εαυτού τους και του περιβάλλοντος τους, στην αυτοεκτίμηση τους, στις λεκτικές και μη λεκτικές επικοινωνιακές δεξιότητες τους, στις κοινωνικές δεξιότητες τους, στην ικανότητα τους να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, στην ικανότητα τους για περισσότερη προσοχή στην εργασία και στη βελτίωση των δεξιοτήτων αποστήθισης. Μέσα από τη μελέτη της βιβλιογραφίας , τα αποτελέσματα φαίνονται ενθαρρυντικά. Συνεπώς, κρίνεται αναγκαία η περαιτέρω μελέτη του ρόλου της μουσικής, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης των παιδιών με ΔΕΠΥ, σε σχολεία Ειδικής Εκπαίδευσης και σε Ιδρύματα, αλλά και γενικότερα.
