Κατά τη βυζαντινή περίοδο, η Θεσσαλονίκη ήταν μία από τις πιο σημαντικές και καλά οχυρωμένες πόλεις της αυτοκρατορίας. Περιβαλλόταν από ισχυρά τείχη που την προστάτευαν από επιδρομές και πολιορκίες, ενώ στις εισόδους των τειχών υπήρχαν μεγάλες πύλες που λειτουργούσαν ως σημεία ελέγχου, επικοινωνίας και εμπορικής διέλευσης. Οι πύλες αυτές είχαν ιδιαίτερη στρατηγική και πολιτική σημασία, καθώς από εκεί περνούσαν ταξιδιώτες, έμποροι, στρατιώτες και πολλές φορές επίσημοι προσκεκλημένοι της πόλης, ακόμη και αυτοκράτορες.
Η σημαντικότερη από αυτές ήταν η Χρυσή Πύλη, που βρισκόταν στην ανατολική πλευρά και χρησιμοποιούνταν για επίσημες τελετές και είσοδο υψηλών προσώπων. Στη νότια πλευρά υπήρχε η Πύλη του Λιμένος, η οποία οδηγούσε στο λιμάνι και διευκόλυνε την εμπορική δραστηριότητα της πόλης μέσω της θαλάσσιας επικοινωνίας. Η Πύλη του Αγίου Δημητρίου, κοντά στη γνωστή εκκλησία, οδηγούσε προς τα βόρεια και την Άνω Πόλη, ενώ η Πύλη της Καλαμαριάς ένωνε τη Θεσσαλονίκη με τις ανατολικές περιοχές και τη Χαλκιδική.
Οι πύλες αυτές ήταν φρουρούμενες, κλείνονταν τη νύχτα για λόγους ασφαλείας και συχνά κοσμούνταν με θρησκευτικά και αυτοκρατορικά σύμβολα, δείχνοντας τη δύναμη και το κύρος της πόλης. Αν και σήμερα οι περισσότερες δεν σώζονται στην αρχική τους μορφή, τμήματα των βυζαντινών τειχών και ορισμένων πυλών είναι ακόμη ορατά, κυρίως στην Άνω Πόλη, και θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν της Θεσσαλονίκης ως φρούριο, πνευματικό κέντρο και σταυροδρόμι πολιτισμών.
Πηγή κειμένου :wikipedia
Πηγή εικόνας :VORIA.gr
