«Δεν αντέχω»: μια φράση που όλοι μας ξέρουμε και γνωρίσαμε ακόμα καλύτερα κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Μάσκες, εγκλεισμός, περιορισμοί και οι ειδήσεις, με όλο και πιο καταθλιπτικά συμβάντα, μας έκαναν να λυπόμαστε και να αναρωτιόμαστε πότε θα σταματήσει αυτή η κατάσταση. Πότε θα μπορέσουμε να αγκαλιαστούμε ξανά χωρίς μάσκες και χωρίς τον φόβο μετάδοσης του κορονοϊού… Αναμφισβήτητα, αυτές οι πρωτόγνωρες συνθήκες μας έκαναν όλους να αναφωνούμε «δεν αντέχω!».
Για εμάς τους εφήβους η κατάσταση ήταν ακόμα πιο δύσκολη. Από τα παιδικά μας χρόνια, περιμέναμε να φτάσουμε στην εφηβεία. Περιμέναμε τις εκδρομές, τις χοροεσπερίδες και τις βόλτες που θα κάναμε. Κανένας μας δεν φανταζόταν πως αντί γι΄αυτά θα κάναμε τηλεκπαίδευση και θα περνούσαμε ατελείωτες ώρες μπροστά σε μια οθόνη, χωρίς να μπορούμε να συναντήσουμε τους φίλους μας. Όλα αυτά μας έκαναν να απομονωθούμε και να κλειστούμε στον εαυτό μας.
Ευτυχώς, τώρα πια, με τη συμβολή των ειδικών και τη δημιουργία του εμβολίου, τα πράγματα βελτιώνονται. Σιγά σιγά μπορούμε να ζήσουμε αυτά που στερηθήκαμε τόσο καιρό. Μέχρι την ολική επαναφορά μας στην κανονικότητα, βέβαια, χρειάζεται αρκετός χρόνος ακόμα, αλλά ας αρκεστούμε προς το παρόν σε αυτά που έχουμε. Η συνεχής πίεση της καραντίνας ήταν σίγουρα ανυπόφορη, αλλά ας μην ξεχνάμε και τα μαθήματα που μας έδωσε. Μας έκανε όλους πιο υπεύθυνους και μας έμαθε να μην παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο.
