(συνέχεια διηγήματος «Πάντα στο πλευρό σου»)
Η Αμαλία είχε σοκαριστεί. Δεν μπορεί. Σήμερα στο σχολείο της συνέβη ακριβώς το ίδιο πράγμα! Ο διευθυντής τους το είπε κατά την διάρκεια της ημέρας για να καταλάβουν, πως όποιος παραβαίνει τους κανόνες θα τιμωρείται. Άρα αυτό σημαίνει ότι… πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τον Άμεν; Τόσο καιρό ήταν τόσο κοντά; Δεν μπορούσε να το πιστέψει! Ήταν τόσο χαρούμενη! Έπρεπε να του γράψει οπωσδήποτε!
Αγαπητέ Άμεν,
δεν μπορώ να το πιστέψω! Σήμερα στο σχολείο μου συνέβη ακριβώς αυτό το περιστατικό! Άρα αυτό σημαίνει ότι πάμε στο ίδιο σχολείο; Μα πώς είναι δυνατόν; Να γράφουμε ο ένας στον άλλο εδώ και σχεδόν δύο χρόνια και να ξέρουμε μόνο τα ονόματά μας και το γεγονός, ότι ζούμε και οι δύο στην Ελλάδα. Και τελικά όχι μόνο ζούμε και οι δύο στην ίδια χώρα αλλά και στην ίδια πόλη και πηγαίνουμε και στο ίδιο σχολείο; Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω! Εκτός βέβαια αν είναι σύμπτωση! Δεν νομίζω όμως… Θα ήθελες να βρεθούμε; Αλλά με έναν όρο. Δεν θα αποκαλύψουμε ο ένας στον άλλο αν όντως ζούμε στην ίδια πόλη και σε ποια ούτε τίποτα σχετικά με τα σχολεία μας. Θα συναντηθούμε απλά στην πλατεία της πόλης μας αύριο στις πέντε το απόγευμα, κρατώντας ο καθένας από ένα κίτρινο τριαντάφυλλο για να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλο. Έτσι θα μπορέσουμε να δούμε αν ήταν όντως γραφτό να συναντηθούμε. Τι λες;
Υ.Γ.: Το ξέρω ότι αυτήν τη στιγμή θέλεις στήριξη και συμπόνια πάνω απ’ όλα, αλλά είμαι τόσο ενθουσιασμένη που δεν μπορούσα να στο κρύψω!
Αμαλία
Μετά από λίγη ώρα η Αμαλία είχε ένα καινούριο μήνυμα στο κινητό της:
Σύμφωνοι.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ Γ1
