(συνέχεια διηγήματος «Πάντα στο πλευρό σου»)
Η ώρα κόντευε πέντε. Ο Άμεν είχε μείνει άφωνος από το ξαφνικό αυτό συμβάν. Σήμερα όλη μέρα δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα άλλο εκτός από το ραντεβού τους. Μετά το σχολείο πέρασε από το ανθοπωλείο της γειτονιάς του και αγόρασε ένα κίτρινο τριαντάφυλλο. Έπειτα γύρισε σπίτι του και περίμενε… Η Αμαλία είχε αγχωθεί τόσο που την ώρα των μαθηματικών δεν μπορούσε να κάνει ούτε έναν απλό πολλαπλασιασμό. Αγόρασε το τριαντάφυλλο από το ανθοπωλείο κοντά στο σχολείο της και γύρισε κι αυτή σπίτι της ανυπομονώντας….
Ο Άμεν βγήκε από το σπίτι του. Η ώρα ήταν πέντε παρά δέκα. Όταν ξαφνικά η καρδιά του σταμάτησε για λίγο. Έξω από το σπίτι του ήταν στημένοι και οι πέντε προδότες υποτιθέμενοι φίλοι του. Στο μυαλό του άρχισαν να στροβιλίζονται χίλιες σκέψεις. Και δεν ήταν καλές. «Γιατί μας πρόδωσες;», είπε ο πιο μεγάλος της παρέας. «Σε είδαμε που προσπάθησες να διαμαρτυρηθείς στον διευθυντή και να μας μαρτυρήσεις.», είπε ένας άλλος, τον οποίο δεν αναγνώρισε με την κουκούλα. «Κοιτάξτε παιδιά…», προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί ο Άμεν. «Δεν έχεις καμιά δικαιολογία. Πιάστε τον.», είπε το αγόρι με την κουκούλα…
Η Αμαλία στεκόταν ακριβώς στη μέση της πλατείας κρατώντας το κίτρινο τριαντάφυλλό της. Η ώρα είχε πάει πέντε και τέταρτο. Είχε αρχίσει να χάνει τις ελπίδες της. Όχι, δεν μπορούσε να υπάρχει τόσο μεγάλη σύμπτωση. Δεν είναι δίκαιο! Είχε αρχίσει να απελπίζεται. Δεν μπορούσε να περιμένει άλλο, κόντευε πέντε και είκοσι. Ώστε τελικά όλα ήταν μια ψευδαίσθηση. Ήταν απλά μια σύμπτωση. Πώς μπόρεσε να χαρεί τόσο πολύ, χωρίς να είναι σίγουρη πρώτα; Γύρισε να φύγει, όταν ξαφνικά είδε ένα στραπατσαρισμένο κίτρινο τριαντάφυλλο πεσμένο στο έδαφος. Δίπλα του βρισκόταν ένα ματωμένο γονατιστό αγόρι με πληγές στο πρόσωπό και στα χέρια. Το αγόρι σήκωσε το βλέμμα του. «Είσαι ο Άμεν;», ρώτησε με δισταγμό η Αμαλία. Τότε όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Το αγόρι σηκώθηκε σιγά σιγά και την αγκάλιασε. Τώρα τα τριαντάφυλλα στο έδαφος έγιναν δύο. Ένα δάκρυ κύλισε απ’ το μάτι του Άμεν. Πρόλαβε. Τα κατάφερε. Δεν την έχασε. Ήταν αλήθεια. Η μοναδική του φίλη. Τώρα πια τον είχε αγκαλιάσει και αυτή. Ένιωσε κάτι υγρό να ακουμπάει την ξεσκισμένη μπλούζα του. Έκλαιγε κι αυτή. Όχι από λύπη. Αυτά ήταν δάκρυα χαράς. Τα δάκρυα της απόλυτης ευτυχίας. Ποιος ξέρει που βρήκε την δύναμη να αντιμετωπίσει με τόση αποφασιστικότητα τους πρώην φίλους του; Ίσως φταίει η επιθυμία του να μην απογοητεύσει την Αμαλία. Αρκετά είχε περάσει. Την κοίταξε μέσα στα δακρυσμένα της μάτια.
Η Αμαλία χαμογέλασε. Γελούσε. Είχε να νιώσει τόσο ευτυχισμένη πολύ καιρό. Ένιωθε ασφαλής. Δεν ήξερε τι είχε συμβεί στον φίλο της, αλλά σίγουρα ήξερε ότι έτρεξε για να προλάβει. Να μην την χάσει. Δεν τον εμπόδισε τίποτα απ’ το να τρέξει κοντά της. Τώρα καταλάβαινε την αληθινή δύναμη της φιλίας. Αυτό αναζητούσε τόσο καιρό. Την ευτυχία. Την αληθινή ευτυχία.
—–
Κι έτσι αυτοί οι δύο φίλοι ένιωσαν για πρώτη φορά την δύναμη της φιλίας. Λειτούργησε σαν κερί που φώτισε την σκοτεινή πραγματικότητα. Σαν μια πηγή ζεστασιάς μέσα στο κρύο του χειμώνα. Όλοι οι πραγματικοί φίλοι το έχουν νιώσει αυτό έστω και μια φορά. Είναι κάτι θαυματουργό. Κάτι που ποτέ κανείς δεν ξεχνάει.
Η φιλία τους έδωσε την δύναμη να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και τους ανθρώπους στη ζωή τους. Τελικά η Αμαλία εξέφρασε τα συναισθήματά της στους γονείς της, οι οποίοι έδειξαν κατανόηση και επιτέλους συμφιλιώθηκαν με την κόρη τους και ο Άμεν επιτέλους αποδέχτηκε τον αληθινό εαυτό του. Και η φιλία τους κράτησε για πολλά, πολλά ακόμα χρόνια. Δεν σταμάτησαν ποτέ να στηρίζουν και να νοιάζονται ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι το τέλος αυτής της ιστορίας.
Δημιουργήστε την δική σας ιστορία. Με τα αγαπημένα σας άτομα. Δημιουργήστε την πορεία της ζωής σας. Ζήστε κάθε στιγμή. Τα χρόνια μπορεί να περνούν, αλλά οι αναμνήσεις πάντα θα μένουν…
ΤΕΛΟΣ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ Γ1
