Οι Τρωάδες είναι τραγωδία του Ευριπίδη που παρουσιάστηκε το 415 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια στην Αθήνα με θέμα τον Τρωικό Πόλεμο. Είναι ένα συγκλονιστικό και αντιπολεμικό έργο.
Πλοκή: Η τραγωδία εκτυλίσσεται μετά την άλωση της Τροίας από τους Έλληνες. Κεντρικά πρόσωπα είναι οι γυναίκες των Τρώων κυρίως η Εκάβη, αλλά και η Ανδρομάχη, η Κασσάνδρα και η Ελένη. Το έργο περιγράφει τη μοίρα τους καθώς περιμένουν να μάθουν ποιοι Έλληνες θα τις πάρουν ως δούλες και ποια θα είναι η τύχη των παιδιών τους. Μια πολύ συγκινητική σκηνή είναι η σφαγή του μικρού Αστυάνακτα, γιου του Έκτορα και της Ανδρομάχης.
Τα κεντρικά πρόσωπα:
Εκάβη: Η Εκάβη ήταν βασίλισσα της Τροίας, σύζυγος του Πριάμου την εποχή που ξέσπασε ο Τρωικός πόλεμος. Είναι η κεντρική μορφή στις Τρωάδες του Ευριπίδη και εκπροσωπεί το δράμα ολόκληρης της Τροίας. Σχεδόν όλα της τα παιδιά έχουν σκοτωθεί ή αιχμαλωτιστεί. Από βασίλισσα γίνεται δούλα. Έχει χάσει την οικογένειά της και την πατρίδα της. Αντιπροσωπεύει τις φωνές των θυμάτων του πολέμου, τη χαμένη δόξα και τη δύναμη της ψυχής απέναντι στη βαρβαρότητα.
Κασσάνδρα: Είναι μια από τις πιο τραγικές και ξεχωριστές μορφές στις Τρωάδες του Ευριπίδη. Είναι κόρη της Εκάβης και του Πριάμου, ιέρεια του Απόλλωνα, και φέρει το χάρισμα της μαντικής αλλά και την κατάρα να μη γίνεται πιστευτή από κανέναν. Αυτό της προκαλεί βαθιά αποξένωση από τον κόσμο. Παρουσιάζεται σε μανιακή κατάσταση, με φλόγες γύρω της προβλέποντας τη μοίρα των Ελλήνων που την έχουν αιχμαλωτίσει.Όταν μαθαίνει πως θα δοθεί ως δούλα/νυφη στον Αγαμέμνονα, δεν αντιδρά με απόγνωση, αλλά με ειρωνική χαρά, γνωρίζει πως αυτός θα πεθάνει σύντομα, δολοφονημένος από τη γυναίκα του, την Κλυταιμνήστρα, και πως εκείνη θα τον συνοδεύσει στον Άδη ως τιμωρός.
Ανδρομάχη: Είναι η σύζυγος του Έκτορα και μητέρα του Αστυάνακτα. Μετά την πτώση της Τροίας, χάνει τον άντρα της, την πατρίδα της και το παιδί της. Στην τραγωδία εμφανίζεται να προσπαθεί να προστατεύσει τον γιο της. Η στάση της είναι ήρεμη, καρτερική και γεμάτη εσωτερική δύναμη. Δεν παραδίδεται σε μανία ή απελπισία αντίθετα, αντιμετωπίζει τη μοίρα της με ηθικό ανάστημα. Η Ανδρομάχη παρουσιάζεται ως το αντίθετο της Ελένης: πιστή, ηθική, σεμνή και με πραγματικό πόνο. Σε αντίθεση με την Ελένη, δεν έχει καμία ευθύνη για τον πόλεμο, αλλά καταστρέφεται ολοκληρωτικά από αυτόν. Δεν είναι απλώς μια γυναίκα που θρηνεί είναι το σύμβολο του απόλυτου άδικου πόνου.
Ελένη και Μενέλαος: Αυτοί οι δύο παίζουν κρίσιμο ρόλο στο κλείσιμο του έργου και αντιπροσωπεύουν δύο αντίθετες εκδοχές για την ευθύνη και τη δικαιοσύνη μετά τον πόλεμο. Η Ελένη, αιτία του Τρωικού Πολέμου κατά την κοινή μυθολογική αφήγηση, εμφανίζεται στο έργο για να απολογηθεί. Υποστηρίζει ότι δεν έφυγε με τη θέλησή της με τον Πάρη, αλλά ότι την παρέσυρε η θεά Αφροδίτη. Προσπαθεί να πείσει τον Μενέλαο και την Εκάβη ότι ήταν θύμα, όχι ένοχη. Χρησιμοποιεί τη γοητεία της ως όπλο. Ο Μενέλαος εμφανίζεται αποφασισμένος να τιμωρήσει την Ελένη για την προδοσία της, όμως εμφανίζεται αδύναμος. Αν και δηλώνει πως θα τη θανατώσει όταν φτάσουν στην Ελλάδα, δείχνει να κλονίζεται μπροστά στη γοητεία της. Η τελική του στάση δείχνει πως μάλλον θα συγχωρήσει την Ελένη.
Χορός: Αποτελείται από αιχμάλωτες Τρωαδίτισσες όπου περιμένουν να μάθουν τη μοίρα τους. Ο Χορός μεταφέρει την απόγνωση, τον θρήνο και τη νοσταλγία των γυναικών της Τροίας. Μιλά για τη δυστυχία των γυναικών, την απώλεια της πατρίδας, των αντρών και των παιδιών τους. Αναπολεί τη ζωή στην παλιά Τροία, πριν τον πόλεμο, τότε που ζούσαν με χαρά και τιμή. Δεν κατηγορεί μόνο τους Έλληνες, αλλά και τον ίδιο τον πόλεμο που καταστρέφει τα πάντα, αθώους, οικογένειες και πόλεις. Μιλά με την Εκάβη, την Ανδρομάχη και την Κασσάνδρα. Τις παρηγορεί, τις συμπονά και συμφωνεί μαζί τους. Ο Χορός δείχνει τι σημαίνει πόλεμος για τους απλούς ανθρώπους. Δεν πολεμουν αλλά υποφέρουν. Δίνει φωνή σε όσους συνήθως μένουν σιωπηλοί στην ιστορία.
ΠΑΟΥΛΑ ΝΙΚΟΛΛΙ
