Το Τζούντο (ιαπ: 柔道, σημασία: «ευγενής δρόμος») είναι σύστημα σωματικής, νοητικής, και ηθικής αγωγής που δημιουργήθηκε το 19ο αιώνα από τον καθηγητή Τζιγκόρο Κάνο. Ως σύστημα φυσικής αγωγής αποτελεί μορφή πάλης που χαρακτηρίζεται από τη δυναμική χρήση όλου του σώματος με σκοπό την απώλεια της ισορροπίας του αντιπάλου και την ανατροπή του. Τα χτυπήματα και οι τεχνικές ρίψεων μπορούν να χρησιμεύσουν για αυτοάμυνα. Επίσης, είναι ολυμπιακό άθλημα από το 1964, και θεωρείται το δεύτερο δημοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο ως προς τον αριθμό εξασκούμενων.
Είμαι ο Ανέστης Ιορδανίδης και είμαι μαθητής της Στ´ τάξης του 7ου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης. Είμαι αθλητής του σωματείου «Αρίσταρχος» από το 2015. Μόλις τρεισήμισι ετών μπήκα σε μία αίθουσα μεγάλη με στρώματα και νόμιζα πως ήταν ένας παιδότοπος. Στη συνέχεια, βέβαια, συνειδητοποίησα ότι ήταν κάτι διαφορετικό.
Η πρώτη μου συμμετοχή σε αγώνες ήταν στην Κατερίνη το 2017, όπου φυσικά έχασα, αλλά τότε κατάλαβα πως δεν ήταν απλά ένα παιχνίδι και πήρα την απόφαση στον επόμενο αγώνα να κερδίσω. Από τότε έχω πάρει μέρος σε πολλά πανελλήνια και διεθνή τουρνουά σε όλη την Ελλάδα με πολλές επιτυχίες στο ενεργητικό μου. Σε αυτά είχα την ευκαιρία να γνωρίσω αθλητές από πάρα πολλές χώρες, όπως από την Τουρκία, την Κροατία, την Πολωνία, το Καζακστάν, τη Γεωργία κ.α.
Το τζούντο μας ενώνει. Γιατί το τζούντο δεν είναι απλά ένα άθλημα. Είναι τρόπος ζωής. Μαθαίνεις να αγωνίζεσαι, να σέβεσαι, να υποκλίνεσαι, να δίνεις το χέρι στον αντίπαλο σου, είτε χάνεις, είτε κερδίζεις. Όταν κερδίζω νιώθω ότι έχω ανέβει στον Όλυμπο, γιατί είναι πράγματι άθλος και ένας καθαρά προσωπικός αγώνας, που χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση, δύναμη, τεχνική, αλλά κυρίως αντίληψη, καθώς προσπαθείς να προβλέψεις την κίνηση του αντιπάλου σου και να τον κερδίσεις σε 2 λεπτά μόνο. Αλλά και όταν χάνεις το μάθημα που παίρνεις είναι ακόμη πιο μεγάλο. Ο δάσκαλος μου, Διονύσης Στολτίδης, τον οποίο ευχαριστώ από καρδιάς, μας έμαθε πως είμαστε νικητές και μόνο που συμμετέχουμε, που δε φοβόμαστε να αγωνιστούμε, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.
Μετά από τόσα χρόνια νιώθω ευγνωμοσύνη για όσα έχω μάθει. Για τις εμπειρίες που έχω ζήσει. Για τα ταξίδια που έχω κάνει με το σύλλογο μου. Για τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Γι’ αυτό θα ήθελα να απευθύνω πρόσκληση σε όλα τα παιδιά να γνωρίσουν αυτό το άθλημα, που δεν έχει βία, χτυπήματα και έχει ελάχιστους κινδύνους τραυματισμού, που είναι δυναμικό και ταυτόχρονα εγκεφαλικό.
Ανέστης Ιορδανίδης
