Του Σπύρου Παππού
Το τεσσάρων μέτρων συρματόπλεγμα, ο ψυχρός φωτισμός και τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα της μπάλας μπάσκετ στο σανίδι φαίνεται ότι καταφέρνουν να γεμίσουν την αίθουσα του θεάτρου «Κνωσσός» για 3η χρονιά. Για άλλους αριστουργηματικό, για άλλους δυσνόητο, το μόνο σίγουρο είναι ότι έργο σαν το «Tebas Land» του Μεξικάνου Σέρχιο Μπλάνκο δεν έχει ξαναπαρουσιαστεί σε Αθηναϊκή σκηνή. Φυσικά, η πρωτοποριακή σκηνοθετική ματιά του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και οι καλοδουλεμένες ερμηνείες των Θάνου Λέκκα και Δημήτρη Καπουράνη αρκούν για να απογειώσουν το καθηλωτικό κείμενο, δημιουργώντας ένα μείγμα συγκίνησης και εμβόλιμων στοιχείων χιούμορ που αδιαμφησβήτητα «παγιδεύει» τον θεατή σε στοχασμούς σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Στην σκηνή εμφανίζεται ένας θεατρικός συγγραφέας, ο Σ. (Θάνος Λέκκας), ο οποίος προσεγγίζει έναν 21χρονο ισοβίτη πατροκτόνο, τον Μαρτίν Σάντος (Δημήτρης Καπουράνης), προκειμένου να δημιουργήσει μία παράσταση «αυτομυθοπλασίας». Το κοινό έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει και να «κρυφακούσει» τόσο τις συζητήσεις του συγγραφέα με τον πατροκτόνο εντός της φυλακής, όσο και τις πρόβες της παράστασης με τον Φεδερίκο, τον ηθοποιό που θα υποδυθεί τον ισοβίτη (Δημήτρης Καπουράνης).
Στιγμιότυπο της παράστασης
Η παρακολούθηση ιδιωτικών συζητήσεων, μέσω των οποίων ο δραματουργός επιχειρεί να μάθει για το υπόβαθρο της πατροκτονίας μας κρατάει προσηλωμένους κάθε στιγμή, ενώ η φιλοσοφική εξερεύνηση των δύο νεαρών είναι ικανή να ανάψει συζητήσεις στα στέκια της Κυψέλης μετά το πέρας της παράστασης. Η εναλλαγή που καταφέρνει ο Δ. Καπουράνης μεταξύ του συνεσταλμένου και αμόρφωτου ισοβίτη και του υπερκινητικού Φεδερίκο, που θα τον υποδυθεί, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Αντίστοιχα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα προκαλεί η γρήγορη εναλλαγή βαθυστόχαστων συζητήσεων, παιδιάστικων αστείων και η αποσπασματική, ψυχρή και κυνική περιγραφή του ανατριχιαστικού εγκλήματος.
Αν τελικά η πατροκτονία δικαιολογείται, λόγω της συμπεριφοράς του «πατέρα» μένει στην κρίση του καθενός. Τα ζητήματα της ενδοοικογενειακής βίας, αλλά και της ευθύνης των γονέων έναντι των παιδιών που προκύπτουν, πιο επίκαιρα από ποτέ καθώς είναι, μπορούν να αλλάξουν συθέμελα την αντίληψη του κάθε θεατή.
Οι πιο προσεκτικοί ίσως παραβάλλουν τα λόγια του φυλακισμένου Μαρτίν με αυτά του Οιδίποδα, ενώ ικετεύει για άσυλο στον Κολωνό. Ο Μαρτίν έχει στο πλευρό του την δική του Αντιγόνη, την χτυπημένη αλύπητα από την μοίρα μητέρα του. Η αθέλητη πατροκτονία της Θήβας του Σοφοκλή επαναλαμβάνεται ακόμα τραγικότερη στο Μεξικό του σήμερα, σε μία «Άλλη Θήβα»
