Αλήθεια, τι πιο άδικο από τον έρωτα;
Ποιος, άραγε, θα κάνει τη καρδιά του πέτρα και θα συνεχίσει,
και ποιος θα προσπαθεί μάταια να τη μαζέψει, θρυμματισμένη;
Ποιος θα συνεχίσει την αιώνια περιπλάνηση του Οδυσσέα στις δικές του θάλασσες,
και ποιος, σαν άλλη Πηνελόπη, θα υφαίνει χωρίς τελειωμό ένα φόρεμα, περιμένοντας τη κλωστή να τελειώσει;
Ποιος θα μπει με βήμα σθεναρό στο τρένο, τον έρωτα να ξαναβρεί,
και ποιος, μια ζωή καρτερώντας το, θα χάσει τη ζωή του στον λάθος σταθμό;
Ποιος θα δει από ψηλά ένα περιστέρι να του φέρνει ένα τριαντάφυλλο
και ποιος το πρωί που θα ξυπνήσει θα το δει νεκρό στη πόρτα του;
Ποιος θα μείνει με τις γλυκές αναμνήσεις και θα χαμογελά,
και ποιος αυτό το χαμόγελο θα πασχίζει να λησμονήσει, μα οι αναμνήσεις θα βαραίνουν πάντα τη ψυχή του;
Άδικο πράγμα ο έρωτας.
Σε κατατρώει.
