Τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή που εμπνέει μεγαλόπνοα συναισθήματα, γιγάντιες ψευδαισθήσεις και εκρηκτικές δηλώσεις που καταρρίπτονται πριν καλά καλά σβήσουν τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Μέσα στο ψυχαναγκαστικό αυτό κλίμα εορτών προβάλλεται η ανάγκη όλοι οι άνθρωποι να δείξουν ότι κάτι άλλαξε μέσα τους. Και φυσικά δεν επιρρίπτουμε ευθύνες μόνο στην εμπορευματοποίηση των Χριστουγέννων καθώς οι άνθρωποι είναι εκείνοι που αποζητούν είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα και βολεύονται με ψίχουλα προσωρινής επιφανειακής ευσπλαχνίας. Πολλές φορές θα έχουμε βρεθεί μάρτυρες σε συζητήσεις ανθρώπων οι οποίοι θα έχουν αναφέρει τη φράση «Σπαράζει η καρδιά μου να τους βλέπω έτσι τους κακόμοιρους». Κατά κόρον η εκτόξευση τέτοιων φράσεων θα γίνει κάτω από κακόγουστα λαμπιόνια ή δίπλα από υπερφορτωμένες βιτρίνες. Κάθε μέρα, λοιπόν, είναι εκεί. Ξαπλωμένοι δίπλα από σκαλάκια σπιτιών, σε πάρκα, άνθρωποι που στάθηκαν άτυχοι ή έκαναν λανθασμένες επιλογές βρίσκονται συνεχώς γύρω μας και απλώς ζητούν βοήθεια τείνοντας νωχελικά το χέρι τους. Ο άνθρωπος των Χριστουγέννων τους προσπέρνα συνεχώς μέσα στο χρόνο αλλά για κάποιο λόγο την εποχή αυτή που το κρύο έχει παγώσει τα πάντα η καρδιά των ανθρώπων αυτών ξεπαγώνει και κοντοστέκονται για λίγο με βλέμμα κουταβιού που το μάλωσαν. Ο άστεγος κάποιες φορές θα βρεθεί τυχερός λαμβάνοντας τα ρέστα του τελευταίου μάλλον καφέ, στη στολισμένη καφετέρια, έχοντας χαρίσει στον άνθρωπο των Χριστουγέννων την ετήσια ανθρωπιστική του δράση που είχε τόσο ανάγκη.

Γουλιμή Ευαγγελία