Η Ελισάβετ και η Μαρία Ουρανία είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με την κα Ντόσκα και να γνωρίσουν καλύτερα πτυχές της προσωπικότητάς της. Διαβάστε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Ε. : Πώς νιώσατε όταν μπήκατε πρώτη φορά στην τάξη ως καθηγήτρια; Υπήρξαν κάποια συγκεκριμένα συναισθήματα; Αν ήξεραν οι μαθητές ότι είστε καινούργια καθηγήτρια;
Κα Ντόσκα : Την πρώτη φορά ήτανε το ’87, παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου, στη Ξάνθη, στο 4ο τότε Γυμνάσιο και η πρώτη μου διδακτική ώρα στη 2α Γυμνασίου.
Εύκολη τάξη, γυμνάσιο, αλλά φοβόμουν και είχα δέος για το αν, θα καταφέρω κάτι και σε τι βαθμό, με τα παιδιά. Και όταν λέω αν θα καταφέρω, εννοώ να τους μετουσιώσω και να τους μεταδώσω.
Ήμουν άπειρη ακόμη. Μόλις είχα πάρει το πτυχίο. Το είχα πάρει τον Μάρτιο και τον Νοέμβριο κλήθηκα. Άρα μάλλον φόβος και δέος ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματά μου.
Ε. : Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε συναντήσει μέχρι τώρα σαν καθηγήτρια; Κάτι που σας δυσκόλεψε στα διδακτικά σας χρόνια, στις αρχές ή ακόμα και στα τέλη.
Κα Ντόσκα : Θυμάμαι ότι δεν είχα επινοήσει τρόπους ικανούς να αντιμετωπίσω την απειθαρχία των μαθητών για τουλάχιστον 6 με 7 χρόνια στην αρχή της καριέρας μου. Μετά, κατάλαβα και κατανόησα πως αν είσαι δίπλα στα παιδιά και δεν τα αντιμετωπίζεις με έπαρση, τα παιδιά το εκτιμούν που έρχομαι στο δικό τους επίπεδο, με εμπιστεύονται και αυτό δίνει καλούς καρπούς. Δίνει την συνομιλία, δίνει το άνοιγμα, το δόσιμο της μιας πλευράς προς την άλλη και εγώ χαίρομαι τόσο και παίρνω ζωή απ” αυτό. Και φέτος δηλαδή, το κατάφερα πριν συμπληρωθεί ο 2ος μήνας, με παιδιά του 7ο που τώρα τα γνωρίζω. Νιώθω ότι από πάντα σας είχα. Επομένως το μυστικό είναι, να μην αντιμετωπίσεις τα παιδιά σαν αποκάθαιρες άτομο, όχι να απαιτήσεις, αλλά να διεκδικείς. Να διεκδικείς την συνεργασία, να την διανθίσεις και να την εμπλουτίζεις με τα μέσα της τεχνολογίας, που είναι πολύ ωραία, και κυρίως να έχεις πάντα έναν ωφέλιμο λόγο.
Και αν έχεις έναν κακό, σιωπάς.
Ε. : Τι σας έκανε να διαλέξετε αυτό το επάγγελμα;
Κα Ντόσκα : Το ’82 που αποφοίτησα από το Λύκειο, στην Θεσσαλονίκη, είχαμε δικαίωμα να συμπληρώσουμε 30 και περισσότερες σχολές. Ο αριθμός ήταν πιο περιορισμένος από ότι τώρα.
Για τις μισές και παραπάνω δεν ήξερα περί τίνος πρόκειται. Ούτε το πρόγραμμα σπουδών γνώριζα, ούτε το τι θα αντιμετωπίσω, πράγμα που συμβαίνει και τώρα. Δηλαδή υπάρχουν σχολές που γοητεύουν και δελεάζουν, αλλά όταν οι φοιτητές πηγαίνουν, διαπιστώνουν ότι δεν αξίζει τον κόπο να επενδύσεις χρόνο και κόπο στην σχολή και συχνά αλλάζουν. Λοιπόν, εγώ συμπλήρωσα 4 μόνο τμήματα: Νομική Θεσσαλονίκης, Νομική Αθηνών, Θεολογική Θεσσαλονίκης, Θεολογική Αθηνών.
Ευχαριστώ τον Θεό που δεν πέρασα στην Νομική γιατί μάλλον θα ήμουν μια αποτυχημένη δικηγόρος. Θέλει πολύ μεγάλους ελιγμούς για να χτίσεις το οικοδόμημα ψεμάτων, γιατί ακόμα και ο εγκληματίας έχει δικαίωμα να υποστηριχτεί και να υπερασπισθεί και θεωρώ εν πολύς ότι ήταν θέλημα Θεού που μπήκα στην Θεολογική της πόλης που ζούσα.
Είναι ένας μεγάλος ορίζοντας η θεολογία και μπορείς να πεις τόσα πράγματα! Σχεδόν δεν εξαντλούνται ποτέ!
Ε. : Τι σας αρέσει στο επάγγελμα που κάνετε; Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που επιλέξατε να δουλέψετε σε σχολείο;
Κα Ντόσκα : Είναι ένας και μοναδικός. Η επαφή με τα παιδιά. Ένας και μοναδικός, κυρίαρχος. Οι άλλοι είναι περιμετρικοί. Δηλαδή το να διαπλάθεις χαρακτήρες, τρόπο σκέψεις και συνειδήσεις είναι ότι πιο γοητευτικό, προκλητικό, με την καλή έννοια, μπορεί να υπάρξει. Είναι πρόκληση και πρόσκληση μαζί.
Ε. : Οπότε τα αγαπάτε τα παιδιά, σίγουρα. Πιστεύω κάθε καθηγητής που έρχεται εδώ πέρα γι να διδάξει, ένα από τα κίνητρα του θα είναι αυτό.
Κα Ντόσκα : Η αγάπη προς τα παιδιά, δεν ξέρω αυτό αν ισχύει σε απόλυτο βαθμό, αλλά συνιστά προϋπόθεση να αγαπάς τα παιδιά, για να πετύχεις σαν καθηγητής.
Και μια αγάπη, όπως λέει και ο Αναστάσιος Γιαννουλάκος, Αρχιεπίσκοπος Τυράννων και Πάσης Αλβανίας, υπερβατική. Να ξεπερνάς δηλαδή όλα που μπορεί να είναι εμπόδιο και ισομερώς να δίνεσαι και να μοιράζεσαι στους μαθητές σου. Φοβερό αυτό, άμα μπορείς να το πετύχεις αλλά εγώ τουλάχιστον προσπαθώ. Τώρα εάν το πετυχαίνω ή όχι, οι μαθητές μου το ξέρουν, όχι εγώ.
Ε. : Βεβαίως και το πετυχαίνετε! Έχουν περάσει 2 μήνες και νομίζω είναι ένα απ” τα αγαπημένα μου μαθήματα η ώρα σας, γιατί τα λέτε τόσο ωραία. Ο τρόπος που μιλάτε είναι πολύ όμορφος και τα καταλαβαίνω πιο εύκολα.
Κα Ντόσκα : Τα παιδιά θέλουν ήρεμες φωνές, ε;
Μ. Ου. : Ναι. Εγώ έχω νιώσει ασφάλεια μέσα απ” το μάθημά σας. Δεν αγχώνομαι τόσο πολύ όσο άλλες χρονιές.
Κα Ντόσκα : Ευχαριστώ! Είναι ένας απ” τους στόχους της θεολογίας να νιώθουν τα παιδιά ασφάλεια. Να έχουν πνευματική παρακαταθήκη που θα την πάρουν μέσα απ” την δουλειά με τον καθηγητή και θα την χρησιμοποιήσουν εφ’ όρου ζωής.
