Η Αλεξία και η Αθηνά είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με την κα Φυλαχτάκη και να ακούσουν τα όσα πολύ ενδιαφέροντα είχε να μας πει. Διαβάστε τη συνέντευξη.
ΕΡΩΤΗΣΗ 1
Αθ.: Πώς νοιώσατε όταν μπήκατε για πρώτη φορά σε τάξη ως καθηγήτρια ;
Κα Φυλαχτάκη.: Ένιωσα πανικόβλητη, σοκ και δέος. Λογικό είναι, όταν βρίσκεσαι ενοποιών πολλών ανθρώπων, με τους οποίους πρέπει να επικοινωνήσεις χωρίς να σε ξέρουν, και χωρίς να τους ξέρεις κι εσύ, να πρέπει να δημιουργηθεί μια οικειότητα μεταξύ σας, για να μπορέσεις να τους μεταδόσεις κάποιες σκέψεις, ιδέες και γνώσεις. Πρέπει να αισθάνεσαι μεγάλη ευθύνη για το πώς θα το πετύχεις αυτό και για το ενδεχόμενο να κάνεις κάποιο λάθος, το οποίο θα εκθέσει εσένα ή θα στεναχωρήσει τα παιδιά. Οπότε το αίσθημα αυτό της ευθύνης και η αίσθηση ότι τόσο πολλά άτομα ακούν εσένα και περιμένουν να δουν τι θα πεις και πως θα το πεις, αυτό προκαλεί ήδη άγχος.
Αλ.: Καταλαβαίνω. Και ήταν σε λύκειο, αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη φορά;
Κα Φυλαχτάκη: Ακριβώς.
Αλ.: Φέτος που ήταν σε γυμνάσιο υπήρξε κάτι διαφορετικό;
Κα Φυλαχτάκη: Φέτος είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, γιατί υπάρχει μια εμπειρία αρκετών χρόνων, όποτε η μόνη διαφορά ήταν ότι ήμουνα μπροστά σε παιδιά που δεν έχω δει ποτέ, σε ένα καινούριο σχολείο. Παρ’ όλα αυτά, επαναλαμβάνω, η εμπειρία βοηθάει πολύ στην διαχείριση του άγχους και, φυσικά πλέον, η αγάπη μου για τα παιδιά και το ενδιαφέρον για αυτά και το μάθημα μου, υπερισχύει αυτού, οπότε ήρθα δυναμικά, έτοιμη για δράση.
ΕΡΩΤΗΣΗ 2
Αθ.: Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που έχετε συναντήσει ως καθηγήτρια ;
Κα Φυλαχτάκη: Να διαχειριστώ την αρνητική διάθεση κάποιων μαθητών απέναντι σε εμένα και στο σχολείο γενικά. Όταν πιέζεσαι από την ύλη ,τον χρόνο, από αυτά που πρέπει να φέρεις εις πέρας και στην πορεία αντιλαμβάνεσαι πως κάποιοι μαθητές δεν έχουν καμία διάθεση να συνεργαστούν ή αισθάνονται πολύ αρνητικά απέναντί σε εσένα ή στο σχολείο, τότε είναι δύσκολα τα πράγματα, γιατί καταλαβαίνεις ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα από πίσω, το οποίο δεν μπορείς να λύσεις. Μερικές φορές αισθάνεσαι πως το ενδιαφέρον που έχεις για τα παιδιά δεν είναι αρκετό, πως μπορεί να κάνεις κάποια λάθη ή να μην τους έχεις τραβήξει το ενδιαφέρον.
ΕΡΩΤΗΣΗ 3
Αθ.: Τι σας έκανε να διαλέξετε αυτό το επάγγελμα ;
Κα Φυλαχτάκη: Από μικρή αγαπούσα πολύ την γλώσσα μας, μου άρεζε να παίζω με τις λέξεις. Αγαπούσα –και αγαπώ- πολύ την ιστορία μας, την θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα. Αυτά είναι που με προσείλκυσαν στην συγκεκριμένη κατεύθυνση, την Φιλολογία,
Από κει και πέρα, θεωρώ ότι ο φυσικός χώρος ενός φιλολόγου που δεν θέλει να έχει ακαδημαϊκή καριέρα, είναι το σχολείο. Έτσι, ένας ακόμη πολύ κάλος λόγος που επέλεξα μια διδακτική καριέρα, είναι η αγάπη μου για τα παιδιά, την οποία την συνειδητοποίησα στην πορεία. Στην αρχή με προσείλκυσε η αγάπη για την ιστορία και την γλώσσα μας, μετά όμως ανακάλυψα πως είναι πάρα πολύ ευχάριστο και ενδιαφέρον να δουλεύεις με παιδιά.
ΕΡΩΤΗΣΗ 4
Αθ.: Τι σας αρέσει περισσότερο σε αυτό το επάγγελμα;
Κα Φυλαχτάκη: Το να ανακαλύπτω μαζί με τα παιδιά την ομορφιά της γνώσης, καθώς και το ενδιαφέρον που έχει η γλώσσα και η ιστορία μας. Η δουλειά με τα παιδιά γενικώς είναι πάρα πολύ ευχάριστη.
ΕΡΩΤΗΣΗ 5
Αλ.: Τι θα λέγατε συμβουλεύοντας τους μαθητές της πρώτης γυμνασίου που μπορεί να είναι ανασφαλείς για την όλη εμπειρία στο γυμνάσιο;
Κα Φυλαχτάκη: Να μην είναι καθόλου ανασφαλείς, καθόλου. Το σχολείο υπάρχει για να τους υπηρετήσει, για να τους βοηθήσει να εξελιχθούν ως άνθρωποι, να γνωρίσουν αλλά παιδιά, να κοινωνικοποιηθούν, να μάθουν ενδιαφέροντα πράγματα, να ανοίξουν τους ορίζοντες τους, να ανοίξουν και να πλουτίσουν το μυαλό τους. Σκεφτείτε για λίγο τα παιδιά, τα οποία στερούνται το σχολείο ποσό δυστυχισμένα και καταπιεσμένα πρέπει να είναι. Εμείς έχουμε ακόμα την δυνατότητα να πηγαίνουμε στο δημόσιο σχολείο και είναι μια φοβερή ευκαιρία, επαναλαμβάνω, για κοινωνικοποίηση, για δραστηριότητα, για δράση, για γνώση, για καλλιέργεια ψυχική, πνευματική και ακόμα και σωματική, με την γυμναστική. Έτσι, είναι μια ευκαιρία να εξελιχθούν. Γιατί να νοιώθουν ανασφαλείς;
Αθ.: Γιατί από πριν μπορεί να υπάρξουν φήμες και σχόλια, από άλλους μαθητές ή φίλους που να λένε πως το γυμνάσιο δεν είναι και τόσο ωραίο. Ότι πολλοί καθηγητές, όπως μας είπαν και σε μάς προσωπικά, είναι υπερβολικά αυστηροί και ότι δεν θα είναι πολύ ωραία εμπειρία γενικότερα.
Κα Φυλαχτάκη: Κάθε φάση της ζωής μας είναι εντελώς διαφορετική από τη προηγουμένη. Ειδικά για τα παιδιά που αλλάζουν και εξελίσσονται, τίποτα δεν ίδιο όπως παλιά. Έτσι θα πρέπει να μην φοβούνται, να είναι αισιόδοξα και ό,τι δυσκολία και να συναντήσουν, να ξέρουν πως πάντα θα υπάρχει κάποια λύση, πάντα κάποιος από όλους θα είναι διαθέσιμος να βοηθήσει. Ειδικά σε αυτό το σχολείο, δεν νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα αυστηρότητας ή απόστασης αναμεσά στους καθηγητές και τους μαθητές. Είμαστε εδώ για το καλό των παιδιών, ενδιαφερόμαστε για αυτά. Αν έχουν κάποιο πρόβλημα μπορούν απλώς να ζητήσουν βοήθεια, χωρίς να φοβούνται. Η αγάπη μας για τα παιδιά είναι που μας έχει φέρει εδώ.
