Οι απόκριες είναι ένα από τα αγαπημένα μου έθιμα αφού στο χωριό που κατοικώ το ζουν πολύ έντονα.
Θυμάμαι από πολύ μικρή τα γιούνια έκαναν αναπαράσταση τους γιουρούκηδες με άσπρες στολές και τα πρόσωπά τους με πολλή μουτζούρα. Γυρίζουν στις γειτονιές του χωριού μας και λένε τραγούδια και χορεύουν όπως «του διαβόλ οι καλογέρ, πώς το τρίβουν του πιπέρ». Παλιά κάναν το γύφτο και χόρευαν την αρκούδα με το ντέφι κάποιοι. Τα τραγούδια που λένε πάνω στο χορό είναι παινέματα που τα ταιριάζουν οι ίδιοι από μόνοι τους. Χορεύουν συρτό, καρσιλαμά και καλαματιανό που τον λένε «μαζεμένο». Την Καθαρά Δευτέρα παλιά οι γυναίκες έβαζαν αχλιά (στάχτη) με νερό για να πλύνουν τα πιάτα κι έτσι άρχιζε η νηστεία. Δεν τρώμε πια κρέατα και τυριά, ότι περισσεύει από την Κυριακή τα δίνουμε στους Γιουρούκηδες. Την Καθαρά Δευτέρα αρχίζει το γλέντι στα καφενεία με μεζέδες νηστίσιμους. Το απόγευμα της ίδιας μέρας βγαίνουν όλες οι παρέες με τουμπελέκια, νταβούλια και τενεκέδες στις γειτονιές και τους κερνούν οι σπιτονοικοκυρές. Τα τραγούδια που λένε είναι συνήθως αδιάντροπα.
Επίσης γίνεται και παρέλαση καρναβαλικών αρμάτων και εκφωνούνται σάτιρες γραμμένες από ντόπιους ερασιτέχνες σατιρογράφους στην πλατεία του σπιτιού.
Μαρία Γκογκόση
Μυρτώ Θεοδωρίδου
