Πιστεύω πως τα ζώα πρέπει να ζουν ελεύθερα στη φύση. Στην αυλή του σπιτιού μου πολλές φορές βρήκαν καταφύγιο και φαγητό αδέσποτες γάτες της γειτονιάς. Μια από αυτές είναι η Γατούλα-λευκή με κόκκινες και μαύρες πινελιές στο κεφάλι και στην ουρά. Συνυπάρχουμε για πολλά χρόνια, χωρίς να θέλω να την περιορίσω σε ένα σπίτι ή να επιβάλλω το χάδι μου πάνω της, επειδή την ταΐζω. Καλοδεχόμαστε τις γέννες της και τα μωρά της σχεδόν κάθε χρόνο, αν και νομίζω πως είναι σε ηλικία πια που δεν τεκνοποιεί άλλο. Μια φορά είχε φέρει και την αδελφή της με τα μωρά της για να φάει και την προσκαλούσε, λες και ήταν άνθρωπος. Χρειάστηκε να πάρω το νεκρό παιδί της – συνήθως τα ζώα ξαναγυρίζουν εκεί που γεννήθηκαν, όταν διαισθανθούν το τέλος τους – και η συμπεριφορά της ήταν αλλοπρόσαλλη, γιατί πενθούσε σαν άνθρωπος. Όταν θέλει να βρει σύντροφο, ανεβαίνει στα δέντρα. Επειδή είναι η μακροβιότερη όλων των γατιών της περιοχής, υπήρξε και εποχή που ήταν οικογένεια με έναν γάτο μέχρι τον θάνατό του. Πόσα πολλά μπορούν να διδάξουν τα ζώα σε μας τους ανθρώπους!
