Από πολύ μικρή ήθελα απεγνωσμένα ένα κατοικίδιο. Έτσι πριν από κάποια χρόνια, οι γονείς μου αγόρασαν ένα καναρίνι. Τον Λουδοβίκο. Έτσι τον ονομάσαμε. Η αλήθεια είναι πως αυτό το όνομα είναι αριστοκρατικό, και αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο και το επιλέξαμε. Ο Λουδοβίκος είναι κάτασπρος με μικρά μαύρα ματάκια, τόσο λαμπερά που η λάμψη τους μαζί με την αντίθεση που δημιουργεί το μαύρο απέναντι στο άσπρο χρώμα των φτερών του, δίνει την εντύπωση πως δεν πρόκειται για ένα απλό καναρίνι, αλλά για αριστοκρατικό και μεγαλειώδες.
Βέβαια, δεν μπορώ να πω πως συμβαίνει το ίδιο και με τον χαρακτήρα του… Όσο δυναμικός φαίνεται εξωτερικά τόσο αδύναμος είναι εσωτερικά. Είναι αρκετά ντροπαλός και φοβισμένος, ενώ έχει έλλειψη αυτοπεποίθησης. Αν και απολαμβάνει την παρέα και την συζήτηση, φοβάται οποιονδήποτε τον πλησιάσει, εκτός από εμένα, γιατί έχω αναλάβει αποκλειστικά και μόνο να τον φροντίζω.
Έχει αδύναμη φωνή, ωστόσο έχει το μεγαλύτερο ρεπερτόριο από κάθε άλλο καναρίνι που έχω ακούσει! Καμιά φορά προσπαθεί να συμβαδίσει το τραγούδι του με την μουσική ή οτιδήποτε ακούει εκείνη την στιγμή. Εύκολα όμως σου δίνει την εντύπωση ότι σε καταλαβαίνει. Και αυτό γιατί κάθε φορά που κάνεις μια ερώτηση ή θα τιτιβίσει ή απλά θα παραμείνει ήσυχος.
Πάντως, αν και ντροπαλός σιγά σιγά θα τον συμπαθήσεις. Έχει έναν τρόπο να σε κερδίζει απλά και μόνο με την αγνότητά του. Και τελικά, νομίζω πως το όνομά τού ταιριάζει γιατί πραγματικά όλοι τον σέβονται και τον αγαπούν σα να ήταν βασιλιάς τους.
