Το Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού χτίστηκε με ταχύτατο ρυθμό με δαπάνες του Ηρώδη του Αττικού κατά τον 2ο αιώνα μ.χ., προς τιμή της συζύγου του Ασπασίας Αννίας Ρηγίλλης, η οποία πέθανε το 160μ.χ. Ο προορισμός του οικοδομήματος ήταν κατά κύριο λόγο οι μουσικές εκδηλώσεις και για το λόγο αυτό ονομάστηκε Ωδείο.
Ο χώρος που προοριζόταν για το κοινό είχε 32 σειρές από μαρμάρινες κερκίδες και η χωρητικότητά του ήταν της τάξης των 5.000 περίπου θεατών. Όπως και στα θέατρα της ρωμαϊκής εποχής, η ορχήστρα είχε ημικύκλιο σχήμα. Το σκηνικό οικοδόμημα βρισκόταν υπερυψωμένο στο βάθος της σκηνής και είχε τρείς ορόφους, δύο εκ των οποίων διατηρούνται μέχρι σήμερα, σε ύψος 28 μέτρων. Το ωδείο ήταν στεγασμένο με ξύλινη οροφή από ξύλο κέδρου.
Διάφορες ενδείξεις μαρτυρούν ότι σαν ωδείο λειτούργησε μόνο για 105 χρόνια, ενώ πιθανότατα ο χώρος χρησιμοποιήθηκε για μονομαχίες, ταυρομαχίες ή και σαν οχυρωματικό έργο.
Οι επιχώσεις που επήλθαν στους επόμενους αιώνες σχεδόν το εξαφάνισαν και πρώτος ο Άγγλος αρχαιολόγος Ριχάρδος Τσάντλερ το 1764 υποστήριξε ότι επρόκειτο για το Ωδείο του Ηρώδου του Αττικού.
Μετά από δοκιμαστικές ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν, η σοβαρή αναστύλωση άρχισε στη δεκαετία του 1950 με σχέδια του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Με τη σταδιακή αναστύλωση και επένδυση των θέσεων των θεατών και της ορχήστρας με πλάκες από μάρμαρο, από τα τέλη της ίδιας δεκαετίας, λειτουργεί κατά τους θερινούς μήνες για πολιτιστικές εκδηλώσεις και από τότε πλειάδα Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών έχει εμφανιστεί στο χώρο αυτό.
