Το Θρανίο

Σήμερα πλέον η λέξη άγχος έχει καίρια θέση στο λεξιλόγιο των ανθρώπων και ιδίως των εφήβων, εμάς δηλαδή . Σύμφωνα με πολλούς αποτελεί ένα συναίσθημα δυνατό που άλλοτε λειτουργεί θετικά και άλλοτε αρνητικά.<< Για ποιους λόγους όμως εμφανίζεται και με ποιόν τρόπο μπορεί να παρουσιαστεί; >>, αυτά είναι τα πιο συχνά ερωτήματα που <<βασανίζουν>> το μυαλό μας καθημερινά.

Η εφηβική ηλικία είναι η περίοδος των συναισθηματικών και βιολογικών αλλαγών , μια περίοδος που όμως μας προκαλεί μια τρομερή φοβία και αγωνία για το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Οι βιολογικές αυτές αλλαγές εμφανίζονται κυρίως στην ηλικία των 13 έως 19 ετών, την περίοδο δηλαδή που όλα μας φταίνε και μπορεί να υπάρξουν κάποιες <<μικρο..εντάσεις>>. Οι αλλαγές στη φωνή , η ανάπτυξη των γενετικών οργάνων και η αλλαγή των χαρακτηριστικών του προσώπου και του σώματος , είναι μερικές από τις μεταβολές που μας κάνουν να κλεινόμαστε με τις ώρες στο δωμάτιο και να αναρωτιόμαστε <<Είμαι άραγε φυσιολογικός; Γιατί ο άλλος είναι πιο όμορφος από εμένα; Πώς θα μπορέσω να μοιάσω στο είδωλο μου; Αυτά που μου συμβαίνουν τα έχουν και οι άλλοι; …>>. Όλες αυτές οι απορίες μπορεί να είναι φυσιολογικές (μα και τόσο ξένες) για την ηλικία αυτή, όμως δεν παύουν να αποτελούν τη βασική αιτία εμφάνισης προβλημάτων στη ζωή μας, όπως οι λιποθυμίες, οι νευρικές ανορεξίες, ακόμα και οι αυτοκτονίες.

Ένας ακόμη εξίσου πολύ σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στην αύξηση του άγχους μας είναι η δύσκολη οικονομική κατάσταση στην οποία μπορεί να βρίσκεται η οικογένεια μας ή ακόμη και εμείς οι ίδιοι. Στην ηλικία αυτή που βρισκόμαστε ,η ένταξη σε μια ομάδα συνομηλίκων είναι ο πιο σημαντικός, προσωρινός στόχος μας .Έτσι η έλλειψη χρημάτων δεν διευκολύνει καθόλου την θέση μας. Την περίοδο αυτή ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος με αποτέλεσμα να μας αναγκάζει να επιθυμούμε πράγματα τελείως ανούσια που όμως φαίνονται απαραίτητα στα ανώριμα και απεγνωσμένα μάτια μας. Σε αυτή τη περίπτωση το άγχος εκδηλώνεται με τελείως διαφορετικό τρόπο από τις άλλες περιπτώσεις. Κύρια μορφή εμφάνισης του είναι η αλλαγή της συμπεριφοράς μας προς το χειρότερο , καθώς κατηγορούμε (λανθασμένα θα έλεγα) τους γονείς μας για τα προβλήματα μας με τους συνομηλίκους μας ή ακόμα χειρότερα τους κατηγορούμε για έλλειψη αγάπης και ενδιαφέροντος. Εδώ αναπτύσσεται ένα νέο είδος άγχους, αυτό της απόκτησης και επίδειξης των υλικών αγαθών.

Η ανάπτυξη του εφηβικού μας άγχους οφείλεται επίσης και σε άλλους παράγοντες, οικονομικούς, που όμως δεν έχουν να κάνουν τόσο με την εικόνα μας αλλά κυρίως με το επαγγελματικό μας μέλλον . Πιο συγκεκριμένα , ο καθένας μας επιθυμεί ένα όμορφο και ονειρικό μέλλον για τους εαυτούς μας, που όμως η τωρινή κατάσταση της χώρας μας και κατ’ επέκταση της οικογένειας μας , δεν μας το επιτρέπει. Το όνειρο του καθενός μας είναι να σπουδάσει, να ζήσει αυτό που λέμε φοιτητική ζωή , ή έστω να ειδικευθεί στον τομέα που του αρέσει και έπειτα να βρει μια ικανοποιητική θέση εργασίας και να συνεχίσει τη ζωή του όπως ακριβώς ονειρεύεται .Πώς όμως μπορούμε να το πετύχουμε αυτό , όταν όλα γύρω μας καταστρέφονται; Πώς μπορούμε να είμαστε χαλαροί , χωρίς να μας καταβάλλει το άγχος , όταν μας λένε κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι πως όλα τα όνειρα που κάναμε από μικροί για το μέλλον και τη ζωή μας δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν; Ποιοι είναι αυτοί που ορίζουν τη ζωή μας αντί για εμάς; Στην προκειμένη περίπτωση , όπως είναι φυσικό, όλο αυτό το άγχος και ο φόβος που μας καταβάλει εκφράζεται ως αντίδραση απέναντι στην εξουσία , αφού μέσα από τα παιδικά μας μάτια αυτοί ευθύνονται για την καταστροφή ή την αλλαγή των σχεδίων μας. Η αντιδραστική και αντισυμβατική αυτή συμπεριφορά μας πολλές φορές είναι ο μοναδικός τρόπος έκφρασης των σκέψεων μας , γι’ αυτό θα ήταν πολύ πιο σωστό και εποικοδομητικό οι ενήλικες αντί να προσπαθούν να μας τιμωρήσουν , να προσπαθήσουν να μας καταλάβουν και να μας βοηθήσουν.

Ένας τελευταίος αλλά εξίσου σημαντικός παράγοντας που ευθύνεται για τον  << εφιάλτη>> που ζούμε σε αυτήν την συνεχώς μεταβαλλόμενη εποχή , είναι το θέμα των εξετάσεων και ιδίως των πανελλαδικών , που δίνονται στο τέλος των σχολικών μας χρόνων. Αυτός είναι ένας τομέας που μας απασχολεί όλους ατομικά, αφού ο καθένας μας κάνει τον δικό του αγώνα καθημερινά για να φτάσει τον στόχο του. Πώς είναι δυνατόν να μην αγχωθεί ένας μαθητής ο οποίος καλείται να <<παίξει την ζωή του στα χαρτιά >> , όταν το μέλλον του κρίνεται μέσα σε πέντε καθοριστικές μέρες; Είναι τυχαίο πως από τότε που εφαρμόστηκε αυτό το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια έχει αυξηθεί το ποσοστό αυτοκτονιών των συμμαθητών μας …;;; Όχι , βέβαια! Αυτό συμβαίνει διότι το άγχος αυτό εκφράζεται με τον πιο άσχημο τρόπο, με αυτοκτονίες, με λιποθυμίες ακόμα και με αποκλίνουσες συμπεριφορές. Μήπως τελικά θα πρέπει ως μελλοντικοί ενήλικες να ξανασκεφτούμε το θέμα <<άγχος>> και να πάρουμε κάποιες σωστές και καθοριστικές αποφάσεις για το μέλλον μας; Μήπως τελικά το συναίσθημα αυτό βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στο μυαλό μας και θα μπορέσουμε να σώσουμε τον εαυτό μας από τη πιθανή <<αυτοκαταστροφή>>;  Πιστεύω πως ο καθένας μας θα έπρεπε να κάνει μια μικρή … κουβεντούλα με τον εαυτό του και να ανακαλύψει τις απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά … Βασικό ρόλο παίζει η οικογένεια , πρέπει να είναι ο φίλος μας , ο μέντορας μας , ο σύμμαχος μας! Ας μην ξεχνάνε όλοι αυτοί των 18 και άνω ότι πέρασαν από αυτή την τρυφερή ηλικία , μα και την τόσο καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή τους. Αρκετά θα αντιμετωπίσουμε στη περαιτέρω ζωή μας.  ΖΗΣΤΕ ΤΗΝ ΕΦΗΒΕΙΑ ΣΑΣ!!!

ΣΤΑΘΑΡΑ ΦΩΤΕΙΝΗ