Πληροφορίες από τον τύπο
Το 1924 ο βουλευτής και κτηματίας Αναστάσιος Τσόχας έχτισε χαμάμ στην οδό Μυλασσών στη Νίκαια , το οποίο λειτουργούσε ως το 1968.
Το 1992 το κτήριο χαρακτηρίστηκε διατηρητέο.Ο ακάλυπτος χώρος του έχει γίνει η αυλή του 3ου Γυμνασίου Νίκαιας.
«Στο λουτρό αυτό οι άνθρωποι που πήγαιναν, ακολουθούσαν κάποιες διαδικασίες. Αφού πλήρωναν το εισιτήριο, έμπαιναν μέσα από ένα μεγάλο σαλόνι που ήταν περιτριγυρισμένο από μικρά δωματιάκια μέσα στα οποία υπήρχαν κρεβάτια.
Μια ξύλινη σκάλα οδηγούσε στο επάνω πάτωμα που και αυτό ήταν γεμάτο δωμάτια. Διάλεγες ένα δωμάτιο και αφού έβγαζες τα ρούχα σου, πήγαινες στο χαμάμ.
Γύρω από αυτό υπήρχαν μαρμάρινες γούρνες. Καθένας καθόταν σε ένα ξύλινο σκαμνάκι και με ένα τάσι έπαιρνε νερό από τη γούρνα και λουζόταν. Όταν όμως ήθελαν να πλύνουν το κορμί τους, ξάπλωναν σ’ ένα θεόρατο μαρμάρινο τραπέζι που υπήρχε μέσα στο χαμάμ και μια κυρία, η λεγόμενη «χαματζού», του έτριβε το κορμί με ένα χορτάρινο γάντι. Μετά φορούσαν τα μπουρνούζια τους και πήγαιναν στα δωμάτιά τους και ξάπλωναν για να ξεκουραστούν.
Αξιοσημείωτο είναι επίσης το ότι το χαμάμ λειτουργούσε με ξύλα που όταν έβραζαν τα καζάνια δημιουργούσαν τόσο ατμό που η όραση γινόταν δύσκολη.
Στο Χαμάμ έμπαιναν άνθρωποι απ’ όλες τις ηλικίες και τις κοινωνικές τάξεις. Επίσης αξίζει να πούμε ότι για να εξυπηρετηθούν όλοι, το πρωί πήγαιναν οι άντρες και το βράδυ οι γυναίκες.»
«Το χαμάμ ανήκε από το 1927 στο Γεώργιο Τσόχα πρώην δήμαρχο Αθηνών. Ο πατέρας του Μεταξά το νοίκιασε απ΄ αυτόν. Όλη η έκταση ήταν δική του. Το χαμάμ το έκτισε συνεταιρικά με το Μασκλαβάνη μέσα σε δύο χρόνια. Ο Μασκλαβάνης αποχώρησε. Το λουτρό ήταν πολύ μεγάλο. Το ενοίκιο ήταν δέκα χιλιάδες δραχμές αλλά τελικά κατέβασε την τιμή στις πέντε χιλιάδες δραχμές. Στην οδό Φραγκιαδών υπήρχε άλλο χαμάμ. Η μοίρα των λουτρών ήταν να γίνουν κάτι άλλο γιατί χρειαζόταν μεγάλος χώρος για πηγάδι. Το νερό το κουβαλάγανε με άλογο από τον Πόρο. Θεωρήθηκε ασύμφορο κι έτσι έχτισε το πηγάδι που τροφοδοτούσε το λουτρό με τρόμπα. Στη διάρκεια του πολέμου το λουτρό επεκτάθηκε για να γίνει λουτρό στο υγειονομικό κέντρο του Πειραιά κι ερχόταν ο κόσμος, για να καθαρισθεί δωρεάν μέχρι την απελευθέρωση. Από το 1945 – 46 το πήρε η μητέρα του Γιώτη Μεταξά. Το λουτρό λειτούργησε ως το 1961. Στη συνέχεια η διαχείριση πέρασε στο Γιώτη μέχρι το 1972. Αφού έμεινε δύο χρόνια νοικιάστηκε σαν επιπλοστιλβωτήριο, όπου γκρέμισαν διαζώματα και τα αποδυτήρια. Αυτοί το άφησαν μετά από δύο –τρία χρόνια.
Ύστερα από ένα χρονικό διάστημα νοικιάστηκε κι έγινε ταβέρνα. Μετά το εγκατέλειψαν. Το λουτρό έμεινε ένα κουφάρι, λεηλατήθηκε… Ο τρούλος του είναι από κοκκινόχωμα με πέτρα.»
«… από κει και πέρα το κτίριο εγκαταλείφθηκε και λίγο αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων».
