Το τσίρκο είναι ένας θίασος καλλιτεχνών που διοργανώνουν διάφορες ψυχαγωγικές παραστάσεις που μπορεί να περιλαμβάνουν κλόουν , ακροβάτες , εκπαιδευμένα ζώα, τραμπολίνα , μουσικούς , χορευτές , σχοινοβάτες , ζογκλέρ , μάγους , μονοκυκλιστές καθώς και άλλους τύπους καλλιτεχνών. Ως πατέρας του σύγχρονου τσίρκου θεωρείται ο Philip Astley . Το 1768, ο Astley, ένας ικανός ιππέας, άρχισε να εκτελεί επιδείξεις ιππασίας σε ένα ανοιχτό πεδίο που ονομάζεται Ha’Penny Hatch στη νότια πλευρά του ποταμού Τάμεση , στην Αγγλία. Το 1770, προσέλαβε ακροβάτες, σχοινοβάτες, ζογκλέρ και έναν κλόουν για να συμπληρώνουν τις παύσεις μεταξύ των ιππικών επιδείξεων και έτσι δημιουργήθηκε το σχήμα που αργότερα ονομάστηκε «τσίρκο». Το παράδειγμα του Astley ακολουθήθηκε και από άλλους θιάσους και άρχισε η παγκόσμια διάδοση του Τσίρκου.
Με την πάροδο των χρόνων οι τύποι των παραστάσεων εμπλουτίστηκαν με νέου τύπου καλλιτέχνες και νούμερα. Παράλληλα με το περιεχόμενο των παραστάσεων αναπτύχθηκαν και οι τύποι χώρων που εμφανίζονταν τα τσίρκο. Τα παλαιότερα τσίρκα χρησιμοποιούσαν υπαίθριες κατασκευές με περιορισμένα καλυμμένα καθίσματα. Από τα τέλη του 18ου έως τα τέλη του 19ου αιώνα, χτίστηκαν κατά παραγγελία κτίρια τσίρκου (συχνά ξύλινα) με διάφορους τύπους καθισμάτων, έναν κεντρικό δακτύλιο και μερικές φορές μια σκηνή. Οι παραδοσιακές μεγάλες τέντες εισήχθησαν στα μέσα του 19ου αιώνα, καθώς τα τσίρκο περιοδείας αντικατέστησαν τους στατικούς χώρους. Αυτές οι σκηνές έγιναν τελικά ο πιο κοινός χώρος. Τα σύγχρονα τσίρκα παρουσιάζονται σε διάφορους χώρους, όπως σκηνές, θέατρα και καζίνο.
Το λεγόμενο σύγχρονο τσίρκο εμφανίστηκε τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν μια σειρά από ομάδες άρχισαν να πειραματίζονται με νέα σχήματα και αισθητική, αποφεύγοντας συνήθως τη χρήση ζώων για να επικεντρωθούν αποκλειστικά στην ανθρώπινη τέχνη. Τα σύγχρονα τσίρκα έχουν την τάση να ευνοούν μια θεατρική προσέγγιση, συνδυάζοντας χαρακτήρες τσίρκο με αυθεντική μουσική σε μια ευρεία ποικιλία στυλ για να μεταφέρουν σύνθετα θέματα ή ιστορίες. Το σύγχρονο τσίρκο συνεχίζει να αναπτύσσει νέες παραλλαγές, ενώ απορροφά νέες δεξιότητες, τεχνικές και στυλιστικές επιρροές από άλλες παραστατικές τέχνες.
