Μια συγκινητική ιστορία για τη διαφορετικότητα και τη συνύπαρξη. Είναι μια ιστορία τεσσάρων “αταίριαστων” μα αχώριστων φίλων που κατάφεραν να διώξουν τον πόνο τους και να δημιουργήσουν δεσμούς φιλίας και αγάπης πολύ δυνατούς.
Πριν πολλά πολλά χρόνια, στην άλλη άκρη της γης και συγκεκριμένα σε μια παραθαλάσσια χώρα της Αυστραλίας, ζούσε ένα μικρό καγκουρό.
Στα παιδικά του χρόνια, πέρασε δύσκολα και όταν μεγάλωσε λίγο, αποφάσισε να δουλέψει ως βοηθός μαραγκού, κοντά στο θείο του.
Ήταν πολύ γερός και καλός σε αυτή τη δουλειά,
αλλά όμως, όταν θυμόταν τα παιδικά του χρόνια, έκλαιγε και δεν μπορούσε να τα ξεχάσει ποτέ!
Έτσι μια μέρα, μάζεψε τα δάκρυά του, και τα έβαλε μέσα σε ένα μπουκάλι.
Σκέφτηκε, ότι τα παιδικά του τραύματα θα γιατρευόντουσαν, μόνο, αν με τα δάκρυά του γιατρευόντουσαν και άλλες ψυχές από όλα τα μέρη της γης…
Στο μπουκάλι με τα δάκρυα έβαλε και τρία μικρά χαρτάκια, που έλεγαν:
“ Γεια σου! Είμαι πολύ λυπημένος. Θέλεις να γίνουμε φίλοι;
Αν θέλεις και αν είσαι και συ λυπημένος έλα στο Εσπεράνς της Αυστραλίας, θα σε περιμένω στο λιμάνι.”
Το έριξε λοιπόν στη θάλασσα και το ταξίδι της φιλίας ξεκίνησε!
Πρώτα το βρήκε μια φάλαινα Φυσητήρας.
Είχε πρόβλημα με το μέγεθός της και είχε απομακρυνθεί από την αγέλη.
Μόλις το διάβασε συγκινήθηκε και τα δάκρυά της ενώθηκαν με του καγκουρό και έγιναν ένα μεγάλο δάκρυ.
Άρχισε τώρα, να περιπλανιέται στην πλατιά θάλασσα, μαζί με το μπουκάλι, για να βρει το Εσπεράνς .
Καθώς περιπλανιόταν, άκουσε κλάματα και αποφάσισε να βρει ποιος έκλεγε.
Ήταν μια μικρή γαρίδα.
Την είδε να κάθεται πάνω σε ένα βράχο και να κλαίει.
Τη ρώτησε,
-γιατί κλαις;
-Ήμουνα με την οικογένειά μου στον ύφαλο. Απάντησε η μικρή γαρίδα, συνεχίζοντας.
Σε μια στιγμή ένοιωσα κάποιος να μας παρακολουθεί και ξαφνικά, μας επιτέθηκε ένας λευκός καρχαρίας.’Εγώ σώθηκα, αλλά έχασα τα ίχνη των αδερφών μου και των γονιών μου.
Φαίνεται πως τους έφαγε όλους!
-Μη στεναχωριέσαι και μην απελπίζεσαι. Κοίτα τι βρήκα!
-Τι είναι;
-Είναι ένα μπουκάλι με τρία σημειώματα. Πάρε ένα και διάβασε.
Μόλις το διάβασε το πρόσωπό της έλαμψε, και κύλησαν και τα δικά της δάκρυα μέσα στο μπουκάλι κάνοντας ένα πιο μεγάλο δάκρυ.
-Που είναι η Αυστραλία και “συ γιατί είσαι λυπημένος;
Η φάλαινα χαμογέλασε.
-Έχω ακούσει ότι η Αυστραλία είναι κοντά στον ύφαλο της Ζωής, της είπε.
-Φύγαμε! Απάντησε η γαρίδα.
-Πάρε και το μπουκάλι μαζί σου. Είπε η φάλαινα.
Στο δρόμο η φάλαινα φυσητήρας, διηγήθηκε την ιστορία της στη μικρή γαρίδα.
Όταν φτάσανε στον ύφαλο της Ζωής, γνώρισαν και τον τρίτο φίλο της παρέας.
Ήταν ένας καρχαρίας.
Μόλις τον είδε η μικρή γαρίδα φοβήθηκε και κρύφτηκε πίσω από τη φάλαινα.
-Μη φοβάστε! Είπε ο καρχαρίας. Είμαι καλός!
Με “διώξαν από την αγέλη επειδή είμαι χορτοφάγος.
Μπορώ να έρθω μαζί σας; Θέλετε να γίνουμε φίλοι;
-Φυσικά! Απάντησε η φάλαινα.
-Έχουμε και μεις κάποια προβλήματα γιαυτό είμαστε εδώ! Είπε η μικρή γαρίδα.
-Δηλαδή;
-Έχω βρει ένα μπουκάλι με ένα λυπημένο ζώο,δεν ξέρω όμως τι είναι.
Να πάρε ένα χαρτί και διάβασε.
Μόλις το διάβασε ο καρχαρίας είπε:
- Είναι ένα καγκουρό!
Έχω μάθει ξένες γλώσσες. Καταλαβαίνω το γραφικό χαρακτήρα, επίσης μπορώ να έρθω μαζί σας
-Εννοείτε! Απάντησαν η γαρίδα και η φάλαινα μαζί.
-Ξέρω ότι το λιμάνι του Εσπεράνς είναι δύο μίλια από δω. Ακολουθήστε με! Αλλά… μπορώ πριν ξεκινήσουμε, να σας κάνω μια αγκαλιά; γιατί… πρώτη φορά έχω αληθινούς φίλους.
Εντάξει! Είπαν με μια φωνή
Τους αγκάλιασε και… συγκινήθηκε.
Τα δάκρυά του κατέληξαν μέσα στο μπουκάλι και τώρα κοντεύει να ξεχειλίσει.
Μετά από δύο περίπου λεπτά αποφάσισαν να συνεχίσουν.
Στο δρόμο που πήγαιναν του διηγήθηκαν τις ιστορίες τους. Πρώτα η φάλαινα και μετά η γαρίδα, που μόλις τελείωσε, ο καρχαρίας είπε:
-Φτάσαμε!
Έβγαλαν τα κεφάλια τους έξω από το νερό, και αντίκρισαν ένα καγκουρό να κλαίει στην προβλήτα. Ήξεραν ότι ήταν αυτό που έψαχναν, αλλά ήθελαν να σιγουρευτούν.
Ο καρχαρίας του είπε :
-Γιατί κλαις;
Και το καγκουρό απάντησε:
-Γιατί οι φίλοι που περίμενα, με πρόδωσαν.
Η γαρίδα τότε πετάχτηκε και είπε:
-Δε σε πρόδωσαν, απλά δεν τους βλέπεις.
-Τι εννοείς;
-Εννοώ ότι εμείς είμαστε οι φίλοι σου. Να, ορίστε και το μπουκάλι!
Τους κοίταξε, τους αγκάλιασε, τους φίλησε… και ο καθένας είπε την ιστορία του.
Μετά αυτά τα δάκρυα, που ήταν δάκρυα πόνου, έγιναν δάκρυα χαράς και αγάπης και το μπουκάλι ξεχείλισε, διότι η χαρά κι η αγάπη, είναι πιο μεγάλη από το θυμό και τη λύπη.
Όταν το μπουκάλι ξεχείλισε, δημιουργήθηκε μια λίμνη, που όλα τα ζώα από το Εσπεράνς βρίσκαν την υγειά τους.
Αυτή η λίμνη δε στέρεψε ποτέ και ονομάστηκε
»Η αστέρευτη λίμνη των τεσσάρων φίλων».
Όσο περίεργη κι αν σας φαίνεται αυτή η παρέα, ή μάλλον αταίριαστη, γι” αυτούς είναι η πιο ταιριαστή και αχώριστη παρέα.
Κάθε μέρα βρίσκονταν πρωί-πρωί στη λίμνη και μίλαγαν ατελείωτες ώρες,μπορεί να τους έπαιρνε μέχρι το βράδυ!
Λυδία Φραντζή
