Φεβρουάριος… Μια Τρίτη… του σωτήριου έτους 2021… Στα χρόνια του κορονοϊού…

Στέκομαι στο παράθυρο και κοιτάζω έξω στην αυλή. Χιόνια παντού. Πόσο εύκολα αλλάζει χρώματα η φύση! Ένα παγωμένο λευκό καλύπτει τα πάντα και ψηλά ο ουρανός γκριζωπός, φορτωμένος σύννεφα. Όπως οι ζωές μας τώρα τελευταία… Ξαφνικά ακούω έναν εκκωφαντικό ήχο και έπειτα σκοτάδι…

-Τι έγινε ρε μαμά πάλι; η κόρη μου από το μέσα δωμάτιο

-Δεν ξέρω. Μάλλον διακοπή ρεύματος. Το χιόνι…

Βιάστηκα να βρω μερικά κεριά για λίγο φως και μετά από καμιά ώρα χωρίς ρεύμα, ψάχνω για ξύλα. Να ανάψω το τζάκι γιατί το κρύο δεν αντέχεται. Έτσι πέρασε το απόγευμα, το βράδυ κατά τις 11 έστρωσα μπροστά στο τζάκι. Έχει και η διακοπή ρεύματος τη… γοητεία της. Κουκουλωθήκαμε με τις κουβέρτες όπως σε ένα κάμπινγκ ένα καλοκαίρι στη Ρόδο…

Στις 5 τα ξημερώματα χτύπησε το τηλέφωνο. Πετάχτηκα τρομαγμένη. Τι να συμβαίνει πάλι;

-Η Ελένη είμαι… από απέναντι… Συγγνώμη… Δεν ξέρω τι να κάνω… Φοβάμαι…

Πετάχτηκα, φόρεσα μπότες, τηλεφώνησα στον αδελφό μου. Βουτήξαμε στα χιόνια και σε μία ώρα η μπαταρία του αυτοκινήτου του συνδέθηκε με τη συσκευή οξυγόνου του κου Γιώργου… Και μετά άλλη μπαταρία και άλλη και άλλη…

Η κα Ελένη και ο κος Γιώργος…. Γείτονές μου χρόνια. Δύο φιγούρες βγαλμένες από δράμα αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Εκείνος κατάκοιτος 10 χρόνια. Η αρρώστια έχει παραλύσει όλο του το σώμα και μόνο το μυαλό και η ψυχή επιμένουν να αντιστέκονται… Εκείνη μια μικροκαμωμένη λεπτή γυναίκα με τιτάνια δύναμη ψυχής. Η ηρωίδα μου… Δίπλα του κάθε λεπτό κάθε στιγμή. Φυλακισμένοι στην ίδια φυλακή.

Στο webex μπαίνω μέσω κινητού και με δεδομένα. Στο τμήμα που έχω πρώτη ώρα, εξηγώ την κατάσταση και ξεχειλίζει ο θυμός μου για τη ΔΕΗ, για το κρύο, για το σκοτάδι, για την αδιαφορία του κράτους, για το οξυγόνο του κου Γιώργου…

Το μεσημέρι μας βρίσκει στο τραπέζι με κρύα τοστ, κρύα σαλάτα και μπαγιάτικο ψωμί… Πλένω τα πιάτα στο νεροχύτη με παγωμένο νερό, λες και μου προσφέρθηκαν τα χιόνια του Ολύμπου σε πόσιμο νερό. Ακούω μήνυμα στο κινητό. Διαβάζω…

ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΜΑΜΑ ΜΑΘΗΤΗ ΜΑΣ

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΕΙΜΑΙ Η … ΜΑΜΑ ΤΟΥ … Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΜΕ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ ΟΤΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ Η ΚΑ Σ… ΕΧΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΕ ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΡΕΥΜΑ. ΕΜΕΙΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΘΕΣΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ ΔΩΡΕΑΝ ΓΙΑ ΟΣΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ (ΔΩΡΕΑΝ) ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΝΗΜΕΡΩΣΤΕ ΤΗΝ ΚΑ Σ… ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΤΟ ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ … ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟ ΘΕΜΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ. ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το μήνυμα… Τα μάτια μου βουρκώνουν, το κεφάλι μου βουίζει και νιώθω μια παράξενη χαρά. Φωτίστηκε(!!!) το δωμάτιο, ζεστάθηκαν τα χέρια μου. Στην οθόνη του κινητού σβήστηκε το μήνυμα. Βλέπω μόνο δύο λέξεις γραμμένες. Δυο λέξεις που κρύβουν όλο το νόημα της ζωής και όλα τα μυστικά της χαμένης μας ευτυχίας. Δύο λέξεις που γνωρίζουν πιο καλά από όλους και από τους πιο μορφωμένους της γης τα… παιδιά. Οι άγγελοι χωρίς φτερά… ό,τι μας απέμεινε από τον παράδεισο. Οι μαθητές μου, τα παιδιά μου. Ο Κ., η Α., ο Π., η Π. και ο Φ.

Δύο λέξεις….ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ.

A. Σταυροπούλου
Εκπαιδευτικός

Φωτογραφία από: Αφιέρωμα «ταξιδεύει» το Υποβρύχιο Μουσείο Αλοννήσου σε έξι χώρες και δύο ηπείρους