Χάνω τον χρόνο,
χάνω τις μέρες,
χάνω παιχνίδι,
χαρές τις Δευτέρες.
Εγκλωβισμένη στο ίδιο μου το σπίτι,
δεν πάω σχολείο στο θρανίο.
Στον υπολογιστή συχνάζω
και συχνά αναστενάζω
Πού είναι η άσπρη μέρα;
Πού είναι ο αγέρας;
Της άνοιξης τα αηδόνια
τα παιδιά του κόσμου όλα;
Πού κρύβονται στο σπίτι;
Πού χάνονται πίσω από τα τείχη;
Τεχνολογία χρησιμοποιούν
και τα ματάκια τους χαλούν.
Πού είναι η οικογένεια,
η κοντινή συγγένεια;
Χωρισμένοι, απομακρυσμένοι
απ΄ την μοναξιά απορροφημένοι.
Μες στην σιωπή,
μες στο κλουβί,
σαν την σκιά της λευτεριάς
κρύβετε το αγρίμι.
Τις μέρες μετρώ
στον κόσμο αυτό
κλεισμένη στο σπίτι
για τον κορωνοϊό.
Τόγια Σοφία-Ελένη
Μαθήτρια Α” Γυμνασίου
Τέλειο!