Σύγχρονοι Φυλακισμένοι

Χαλκίδα, 13 / 2 / 2021

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Είναι ένα χειμωνιάτικο απόγευμα. Παραδόξως η θερμοκρασία  για την εποχή είναι υψηλή. Ένας φωτεινός ήλιος έχει καλύψει με το ζεστό του πέπλο όλη την πόλη. Είναι καθιερωμένη ώρα για την έξοδο της σκυλίτσας μου.

Διασχίζοντας τους άδειους δρόμους της γειτονιάς μου σκεφτόμουν τους παλιούς καλούς καιρούς που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά. Παίζαμε με την ψυχή μας, ώρες ατελείωτες, ελεύθεροι, απαλλαγμένοι από κάθε μέτρο. Τώρα οι δρόμοι είναι έρημοι, χωρίς ίχνος φωνής. Μέσα απ’ τις μισάνοιχτες κουρτίνες των παραθύρων διακρίνω μισοκοιμισμένα παιδιά μπροστά από τις σκουρόχρωμες οθόνες να παρακολουθούν με ανία και πλήξη το μάθημα. Πλέον οι μαθητές έχουν αντικατασταθεί από ηλεκτρονικά κελιά και ο ελεύθερος χρόνος από εξ αποστάσεως μαθήματα.

Η εικόνα αυτή μου προκαλεί θλίψη. Πού πήγε η ενέργεια, ο αυθορμητισμός, η διάθεση για τη ζωή; Άραγε θα επιστρέψουμε στης παλιές μας αναμνήσεις ή θα χαθούν στο πέρασμα του χρόνου που θα συμπράξει με την δύναμη της συνήθειας;    

Τόγια Σοφία-Ελένη
Μαθήτρια Α” Γυμνασίου