Οι Μικροί Συντάκτες της Βυρώνειας

Ο χειμώνας είχε έρθει για τα καλά . Κρύο , αγιάζει και παγωνιά . Τίποτα πλέον δεν θύμιζε τις καυτές εκείνες μέρες του καλοκαιριού , που ο τζίτζικας αδιαφορούσε για το νόμο περί κοινής ησυχίας .Τώρα είναι διαφορετικά  . Οι ετοιμασίες στο σπίτι ήταν βιαστικές . Παντού πακέτα , βαλίτσες , σχετικά . Όλοι ήταν στο πόδι . Κανείς δεν καθόταν . Συσκευασίες , κουτιά , τσάντες , ταξιδιωτικά έγγραφα . Τι να σημαίνουν όλα αυτά άραγε ; Η οικογένεια ετοιμαζόταν να πάει για μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό . Στη Γερμανία πιο συγκεκριμένα . Είχαν κανονιστεί όλα . Αεροπορικά εισιτήρια , το σπίτι που θα έμεναν, εργασίες γονέων και τα σχολεία των παιδιών . Για όλα είχαν μεριμνήσει , για όλα είχαν σκεφτεί  . Εκτός από ένα :

- Τι θα γίνει ο Αζώρ ; Ρώτησε η μητέρα τον πατέρα .

- Κάπου θα βρει κι αυτός την τύχη του , απάντησε εκείνος .

- Δεν μπορούμε να τον πάρουμε μαζί μας ; Ρώτησαν τα παιδιά τον πατέρα τους .

- Όχι , αποκρίθηκε αυτός .  Έχουμε τόσα προβλήματα …

Το όχι του πατέρα ήταν τόσο αποφασιστικό όσο και το ιστορικό  <<όχι >> . Όσο για τα προβλήματα , μάλλον αφαίρεσης πρέπει να ήταν . Σε λίγο ακούστηκε η κόρνα του αυτοκινήτου  . Βγήκαν γοργά όλοι έξω και άρχισαν να φορτώνουν τα μπαγκάζια . Τα πρόσωπα όλον ή ταν μελαγχολικά . Μερικά δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα τον παιδιών . Ο χειμώνας καθρεφτιζόταν πάνω τους . Για το σκύλο ήταν,  από αυτή τη στιγμή , ο μελλοντικός συγκάτοικος η τελευταία πηγή ζεστασιάς , ήταν το χάδι του αποχαιρετισμού . Η <<Οδύσσεια>> του είχε ξεκινήσει . Ήταν ήδη στο δρόμο , αυτό , η μοναξιά του και ο συγκάτοικος . Το βράδυ το πέρασε κάτω από το υπόστεγο του διπλανού σπιτιού . Πολλές σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό του . Ανασφάλειες , άγχη και φοβίες . Το χάραγμα δεν άργησε να φανεί .