Συνέντευξη από τον δάσκαλο Νίκο Δημητρίου

Από καιρό είχαμε σκεφτεί να πάρουμε συνέντευξη από τον κ. Δημητρίου, συνταξιούχο πλέον δάσκαλο του σχολείου μας. Η ευκαιρία μάς δόθηκε την προηγούμενη εβδομάδα, όταν μας επισκέφτηκε ύστερα από πρόσκλησή μας και μοιράστηκε μαζί μας συναισθήματα και σκέψεις του.

Γιάννης Τζέκος: Κύριε Δημητρίου, πώς αποφασίσατε να γίνετε δάσκαλος;  Ήταν επιλογή σας ή τυχαία βρεθήκατε σε αυτόν τον χώρο;

Νίκος Δημητρίου: Πώς αποφάσισα να γίνω δάσκαλος; Η επιλογή μου ήταν να δώσω στη σχολή Ευελπίδων, για στρατιωτικός, αλλά εκεί που έκανα φροντιστήριο με έναν δάσκαλο, καθηγητή, όμως τον λένε σήμερα (για μένα η λέξη δάσκαλος, είναι μία λέξη που ανήκει σε όλους όσους έχουν σχέση με την παιδεία και την εκπαίδευση) μου λέει λοιπόν: «Έτσι όπως σε βλέπω σαν παιδί, σαν χαρακτήρα, δεν κάνεις εσύ για στρατιωτικός. Είσαι ευαίσθητο παιδί. Δε θα αντέξεις!» Και τον ρωτάω: «Τι να κάνω, δάσκαλε;» Κι αυτός μου πρότεινε να δώσω για δάσκαλος στην παιδαγωγική Ακαδημία. Το εξέτασα αυτό στο μυαλό μου και ενημέρωσα τους γονείς  μου, γιατί τότε ήμουνα στην Αθήνα. «Εγώ δε θα δώσω για στρατιωτικός», τους είπα, «θα δώσω για δάσκαλος».

Και έτσι, όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, η επαφή μου εκεί με τα παιδιά που είχαμε στα πρότυπα σχολεία, που ήταν μέσα στην Ακαδημία, έδειξε ότι έχω μία κλήση να επικοινωνώ με τα παιδιά. Μάλιστα έχω αφιέρωση  έμπειρου δασκάλου που ήταν στο σχολείο, το πρότυπο της Ακαδημίας, που γράφει ότι πραγματικά έχω ταλέντο και να συνεχίσω. Στα σχολεία της Ρόδου, γιατί φοίτησα στο πανεπιστήμιο εκεί, τα παιδιά πραγματικά ενθουσιάζονταν με τον τρόπο με τον οποίον επικοινωνούσα μαζί τους, και αυτό  πλέον πέρασε μέσα μου. Κι αυτό είναι που βλέπετε ακόμη και σήμερα, αγαπώ τα παιδιά, θέλω να είμαι με τα παιδιά, να κάνω πράγματα με τα παιδιά!

Εύη Χουσαλά: Πού σπουδάσατε;

Νίκος Δημητρίου: Σπούδασα στην Παιδαγωγική Ακαδημία Ρόδου από το 1981 μέχρι το 1983. Τότε οι σπουδές για δάσκαλος ήταν δύο χρόνια και στη συνέχεια έγιναν τέσσερα χρόνια. Την δεκαετία του 1990, συμπλήρωσα τα δύο ακόμη χρόνια, με το πρόγραμμα εξομοίωσης των πτυχίων των Παιδαγωγικών Ακαδημιών με αυτό των πανεπιστημίων, δηλαδή τέσσερα χρόνια, στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου  Αθηνών.

Μαρία Λουίζα Ρουστέμη: Σαν νέος δάσκαλος τι στόχους και όνειρα είχατε για το σχολείο; Αγωνιστήκατε γι’ αυτά;

Νίκος Δημητρίου: Βεβαίως! Αν δεν έχεις στόχους στη ζωή σου  δεν μπορείς να προχωρήσεις. Οι πρώτες μου επαφές με δημόσια σχολεία της πατρίδας μας ήταν το 1985, ως αναπληρωτής, σε ένα διθέσιο σχολείο στη Μάγουλα Ελασσόνας, του νομού Λάρισας. Εκεί, πραγματικά βίωσα το τι σημαίνει να υπάρχει αυτή η επικοινωνία δασκάλου και μαθητή, μαθητή και δασκάλου, γιατί πρέπει αυτό να είναι μία σχέση αμφίδρομη! Εκεί πραγματικά  έζησα πολύ ωραίες στιγμές! Αγάπησα τα παιδιά! Με αγάπησαν κι αυτά! Για να σας δείξω ακριβώς πόσο δυνατή ήταν αυτή η σχέση με τα 22 αυτά παιδάκια, όταν τους έλεγα «θέλω ένα ποτήρι νερό», 22 χαρούμενα παιδάκια έτρεχαν για να μου το φέρουν! Τόσο όμορφα ήταν! Ακόμη θυμάμαι την πρώτη μας εκδρομή με τα παιδιά αυτά. Μέχρι τότε δεν είχαν πάει ποτέ ξανά μακρινή εκδρομή. Πήγαμε στους καταρράκτες της Έδεσσας. Θυμάμαι, λοιπόν, στην εκδρομή εκείνη ότι  τα παιδιά,  και τα είκοσι δύο, με κρατούσαν  από την μπλούζα, γιατί φοβόντουσαν τόσο πολύ, αλλά όταν ολοκληρώσαμε την εκδρομή,  ήταν κατενθουσιασμένα γιατί είχαν δει κάτι διαφορετικό από τον τόπο τους!

Ήθελα,  λοιπόν,  σε κάθε μου βήμα να βάζω στόχους, να τους ανανεώνω, να ξέρω πού πήγα καλά,  πού δεν πήγα και να γίνομαι μέρα με τη μέρα καλύτερος. Γιατί με τα παιδιά δίνεις και παίρνεις. Δεν είναι μόνο να δίνεις, είναι και να παίρνεις. Έβλεπα πού δεν ήμουν καλός και προσπαθούσα να βελτιώνομαι. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια της καριέρας μου, ζητούσα από τους μαθητές μου να μου κάνουν αξιολόγηση. Τι έβλεπαν καλό και τι όχι σ’ εμένα! Τι έπρεπε να αλλάξω, να διορθώσω και προσπαθούσα  πάντοτε για το καλύτερο. Και  γι’ αυτό προτείνω να βάζετε και εσείς στόχους στη ζωή σας, να βλέπετε πού πετυχαίνετε, τι χρειάζεται να διορθώσετε ή και να αλλάξετε.  Έτσι  θα προχωράτε για να αλλάξετε τον κόσμο!

Γιώργος Τυροκόμος : Έχετε δουλέψει σε πολλά σχολεία;

Νίκος Δημητρίου: Έχω δουλέψει.  Θα τα θυμηθώ, με προκαλείς και είναι ωραία πρόκληση, γιατί βοηθάει και το μυαλό μου. Πρώτη μου χρονιά, ως αναπληρωτής,  το 1985 στο Δημοτικό σχολείο Μαγούλας Ελασσόνας του νομού Λάρισας. Πρώτος μου μόνιμος διορισμός το 1986, στο Δημοτικό σχολείο Αγγελοκάστρου του νομού Κορινθίας, εδώ κοντά όπως ξέρετε, μετά  στο Δημοτικό σχολείο Σοφικού, στη συνέχεια Δημοτικό σχολείο Άσσου, κατόπιν στο Δημοτικό σχολείο Βραχατίου, ακολούθως στο Δημοτικό σχολείο Ζευγολατιού, στο 2ο Δημοτικό σχολείο Κορίνθου και τέλος στο 10ο Δημοτικό σχολείο Κορίνθου, όπου ολοκλήρωσα μετά από 35 χρόνια την παρουσία μου στην εκπαίδευση  και το οποίο θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου.

Ιωάννα Τρουπή: Πώς ήταν η πρώτη σας εμπειρία στην τάξη; Απέχει η θεωρία από την πράξη;

Νίκος Δημητρίου: Φυσικά απέχει η θεωρία από την πράξη. Είχαμε καταφέρει με τους καθηγητές μας, όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο τότε, να έχουμε επαφή με υποδειγματικές διδασκαλίες, όπως τις έλεγαν τότε, στα δημόσια σχολεία της Ρόδου, δηλαδή πριν βγούμε και γίνουμε επαγγελματίες πλέον εκπαιδευτικοί. Είχα τη δυνατότητα να ασκήσω έτσι αυτό το λειτούργημα, όπως μας έλεγαν οι δάσκαλοί μας τότε στις παιδαγωγικές Ακαδημίες. «Είναι λειτούργημα το επάγγελμα του δασκάλου» μας έλεγαν κι έτσι είναι. Δεν είναι όπως όλα τα άλλα επαγγέλματα,  έχεις να κάνεις με παιδικές ψυχές. Αυτό με βοήθησε. Πάντα όμως, όταν έμπαινα μέσα στην τάξη, ακόμα και πέρυσι, είχα αυτό το πρώτο τρακ, το άγχος, αυτό δε φεύγει ποτέ! Αγωνιάς  αν θα πετύχεις κάθε μέρα, αν η  διδασκαλία σου θα πετύχει. Αν θα πάρουν οι μαθητές σου αυτό που εσύ  θα τους μεταδώσεις. Αν θα είναι μια ωραία μέρα. Πάντα κάθε μέρα ήταν διαφορετική και πάντα είχα άγχος αν τα πήγα καλά.

Εβίτα Σπυράκη: Τι κίνητρο μπορεί να έχει σήμερα ένας νέος άνθρωπος για να επιλέξει να γίνει δάσκαλος;

Νίκος Δημητρίου: Τι κίνητρο μπορεί να έχει; Νομίζω το κίνητρο  που θα τον βοηθήσει να ακολουθήσει αυτό το λειτούργημα είναι η αγάπη του για τα παιδιά. Αν δεν αγαπάς τα παιδιά, αν δε θέλεις να τα βοηθήσεις να μάθουν να μαθαίνουν τη ζωή, δε νομίζω ότι μπορείς να μπεις σ’ αυτόν το χώρο. Δεν μπορείς να πεις «είμαι επαγγελματίας». Έρχομαι, δουλεύω και παίρνω έναν μισθό. Έχεις να κάνεις με διαφορετικές παιδικές ψυχές που πρέπει να  τις αντιμετωπίσεις, την κάθε μία με τον δικό της τρόπο, γιατί κάθε παιδάκι είναι ξεχωριστό! Πρέπει να το αγαπάς αυτό πάρα πολύ για να το επιλέξεις. Τότε, στα χρόνια τα δικά μου, μιλάμε για το 1980-1981 πολλοί ακολουθούσαν τον χώρο αυτό της εκπαίδευσης, καθαρά για βιοποριστικούς λόγους, δηλαδή για να μπορούν να δουλεύουν οι άνθρωποι, να παίρνουν χρήματα και να επιβιώνουν αυτοί και η οικογένειά τους. Γι’ αυτό και μας έλεγαν οι καθηγητές  μας στο πανεπιστήμιο «αν έρχεστε για αυτόν τον λόγο, καθαρά δηλαδή για βιοποριστικούς λόγους, καλύτερα να φύγετε». Διότι ο χώρος αυτός, όπως ξαναείπα, έχει να κάνει με παιδικές ψυχές και το βάρος της ευθύνης σου είναι τεράστιο. Θα επηρεάσεις αυτές τις ανθρώπινες ψυχές και πρέπει να τις επηρεάσεις θετικά.

Δέσποινα Γκουριώτη: Ποιες είναι οι ιδιότητες που κάνουν έναν δάσκαλο σπουδαίο;

Νίκος Δημητρίου: Πρώτο και κύριο να είναι υπομονετικός, να έχει αντοχές, να επιμένει, να ανανεώνεται, να μην παραμένει στάσιμος σε αυτό που παρέχει κάθε χρόνο στην επικοινωνία του με τα παιδιά. Και βέβαια, όπως προείπα, να αγαπάει αυτό το οποίο κάνει. Χωρίς αγάπη, οτιδήποτε παιδιά μου και να κάνετε, δε θα το πετύχετε αν δεν το αγαπάτε πολύ, αν δεν το θέλετε  με το μέσα σας, να σας μιλάει μέσα σας!

Αργύρης Τσώτος: Ποια είναι τα δυνατά σας σημεία που σας βοήθησαν στην καριέρα σας;

Νίκος Δημητρίου: Το δυνατό μου σημείο ήταν ότι δεν παρέμενα  στάσιμος σε αυτό το οποίο έκανα. Ήθελα να αναζωογονούμαι, να ανανεώνομαι, γι’ αυτό και άνοιγα πολλά μέτωπα. Δεν ήταν μόνο το μάθημα που έκανα  μέσα στην τάξη, ήθελα να κάνουμε  με τους μαθητές μου πάρα πολλές δραστηριότητες, όπως κάνετε με την κυρία σας, η οποία είναι εξαιρετική, σας το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Είστε πολύ τυχεροί  που τα  δύο τελευταία χρόνια σας στο δημοτικό σχολείο θα έχετε δασκάλα σας την κυρία Ντρέλια και πιστεύω  αυτό να έχετε αρχίσει να το διαισθάνεστε με αυτά τα οποία ήδη έχετε δρομολογήσει και κάνετε. Βλέπω την ηλεκτρονική σας εφημερίδα, τις δράσεις που κάνετε με σχολεία από τις Σέρρες, την Εύβοια. Κάνετε τρομερά πράγματα.

Το δυνατό λοιπόν σημείο μου ήταν αυτό. Ότι ανανέωνα τον τρόπο επικοινωνίας με τους μαθητές μου, ότι κάναμε πολλές δραστηριότητες που είχαν να κάνουν με την ίδια τη ζωή που βιώνουν τα παιδιά και βιώνουμε όλοι μας. Το σήμερα! Για να το πω με παραδείγματα πολλές φορές φεύγαμε από την τάξη. Κάναμε πολλά πράγματα εκτός τάξης. Μεταφέραμε την τάξη στην ύπαιθρο. Πηγαίναμε στο πίσω μέρος του σχολείου -στον  σχολικό κήπο- και κάναμε εκεί κάποια μαθήματα που προσφέρονταν για να γίνουν. Προσπαθούσα να δώσω κάθε φορά  κάτι καινούργιο. Αυτό πιστεύω ήταν το δυνατό μου χαρτί που με κράτησε «ζωντανό» 35 χρόνια μέσα στην τάξη.

Εύη Χουσαλά: Τι σας παρακίνησε να φτιάξετε τη χορωδία του σχολείου μας;

Νίκος Δημητρίου: Η σχολική χορωδία ήταν ένα ξεχωριστό κομμάτι, πραγματικά, σε αυτά τα χρόνια που ήμουν στο 10ο Δημοτικό Σχολείο Κορίνθου και είχα την ευτυχή συγκυρία να συναντήσω τον κύριο Φραγκάκη, ο οποίος εκτός από δάσκαλος της πληροφορικής όπως ξέρετε, ασχολείται με τη μουσική, γράφει στίχους, γράφει μουσική και τραγουδάει.  Πολλές φορές, όταν είχα μικρές τάξεις, κι έκανα κάποια δραστηριότητα, έλεγα στον κύριο Φραγκάκη: «Μπορείς να με βοηθήσεις να «ντύσουμε» μουσικά κάτι που φτιάξαμε με τους μαθητές μου;» Ας πούμε:  «Γίνεται να κάνουμε ένα τραγουδάκι για την ανακύκλωση;» Και μου έλεγε: «Θα το προσπαθήσουμε»! Τα παιδιά  έλεγαν διάφορες σκέψεις, έγραφαν λόγια, τα έπαιρνε ο κύριος Φραγκάκης, έβαζε τη μουσική και εμείς τα τραγουδούσαμε. Κάποια στιγμή ωρίμασε αυτό, συζητήσαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, να φτιάξουμε κάτι που να μείνει στο σχολείο.
Πώς προέκυψε αυτό;  Αυτό προέκυψε μέσα από τον διαγωνισμό τραγουδιού που γίνεται κάθε χρόνο  από το European School Radio, είναι δηλαδή ένα ευρωπαϊκό μαθητικό ραδιόφωνο, καθαρά μαθητικό.

Είπαμε λοιπόν με τον κύριο Φραγκάκη να κάνουμε την πρώτη μας συμμετοχή. Γράψαμε το πρώτο μας τραγούδι και μπήκαμε στον διαγωνισμό. Αυτό ήταν η κινητήριος δύναμη για να αρχίσουμε να το βλέπουμε και σε επίπεδο σχολείου. Φτιάξαμε  τη χορωδία μας, πήγαμε σε συναντήσεις στην Καρδίτσα, στη Σπάρτη. Κάναμε κι εδώ στην Κόρινθο παρουσίες, τις ξέρετε, και αυτό πραγματικά ήταν ένα ξεχωριστό, λαμπερό κομμάτι στην εκπαιδευτική μου διαδρομή. Θα ήθελα να μη σταματήσει όσο είναι εδώ ο κύριος Φραγκάκης, ο οποίος έχει υποσχεθεί ότι θα συνεχίσει αυτό που ξεκινήσαμε, αρκεί να έχει και αυτός μία βοήθεια από κάποιον. Και πιστεύω του χρόνου με την κυρία σας να έχετε αυτή τη δυνατότητα να φτιάξετε εσείς το τραγούδι, να  το τραγουδήσετε, γιατί η ΣΤ΄ τάξη  που συμμετέχει φέτος, θα σας αποχαιρετήσει, οπότε εσείς θα έχετε τον λόγο και θα ήθελα πραγματικά να το στηρίξετε αυτό. Και βέβαια καλό είναι να έχουμε και από μικρότερες τάξεις συμμετοχή στη χορωδία, γιατί κι εσείς του χρόνου θα αποχαιρετήσετε το δημοτικό σχολείο, οπότε να έχουμε παιδάκια πίσω που θα συμμετέχουν στη χορωδία, ώστε αυτή η χορωδία να μη σταματήσει.

Φώτης Παντόπουλος: Εκτός από το 10ο βγάζατε και με άλλα σχολεία εφημερίδα; Θεωρείτε πολύ σημαντικό να εμπλέκονται οι μαθητές σε τέτοιες δράσεις;

Νίκος Δημητρίου: Η έκδοση μαθητικών εντύπων ήταν η πιο αγαπημένη μου δραστηριότητα, περισσότερο κι από τη σχολική χορωδία. Το πρώτο μαθητικό έντυπο που έβγαλα με του μαθητές μου ήταν στο δημοτικό σχολείο Άσσου με τον τίτλο « Οι μικροί δημοσιογράφοι». Η εφημερίδα, τα κείμενα δηλαδή που έφερναν οι μαθητές, γράφονταν με το χέρι από εμένα, ενώ ένας μαθητής μου, τον θυμάμαι ακόμη και σήμερα, ο Γιώργος Δόσης, έκανε τα σκίτσα για το κάθε κείμενο. Έτσι έβγαινε αυτό το έντυπο.
Σε όποια σχολεία κι αν πήγα, στα περισσότερα, έβγαζα μαθητικές εφημερίδες, στον Άσσο, στο Βραχάτι, στο 2ο Κορίνθου και στο 10ο Κορίνθου, όπου έχω κάνει τις περισσότερες εκδόσεις. Θα σας προέτρεπα λοιπόν να ασχολείστε με τον μαθητικό τύπο, να γράφετε αυτό που σας ανησυχεί,  αυτό που σας προβληματίζει, αυτό που βλέπετε στη γειτονιά σας, στην καθημερινότητά σας, στην πόλη σας, στο σχολείο. Δεν είναι όλα όμορφα και ωραία, πουθενά, παιδιά μου! Χρειάζονται αλλαγές. Να προσπαθούμε για να αλλάξουμε τον κόσμο γύρω μας! Να γράφετε λοιπόν, γιατί αυτό θα σας βοηθάει  και στην παραγωγή γραπτού λόγου! Να γράφετε, χωρίς να φοβάστε το κείμενό σας, να είστε ο εαυτός σας και να μην προσπαθείτε να βρίσκετε έτοιμα τα κείμενα στο διαδίκτυο ή όπου αλλού.

Αδαμαντία Σταματοπούλου: Ποιες στιγμές της διαδρομής σας θα κρατήσετε για πάντα στη μνήμη και στην καρδιά σας;

Νίκος Δημητρίου: Είναι πολλές οι στιγμές που θα ήθελα να κρατήσω. Ιδιαίτερα θα ήθελα να κρατήσω όλα όσα έζησα τα τελευταία χρόνια στο 10ο δημοτικό σχολείο Κορίνθου. Ξέρετε ότι τα τελευταία μένουν πιο έντονα στη σκέψη μας. Συγκεκριμένα με τους μαθητές που είχα τα τρία τελευταία χρόνια – στην Γ΄, Δ΄και Ε΄τάξη – ήταν μια ιδιαίτερη, δυνατή σχέση, τόσο με τους μαθητές, όσο και με τους γονείς τους.
Η σχέση αυτή μάλιστα καταγράφηκε μέσα σε ένα ενθύμιο που έφτιαξαν μαθητές και γονείς, δεν έμεινε μόνο στα λόγια.  Κι αυτό είναι κάτι που θα με συνοδεύει για πάντα. Θα το αφήσω κι εγώ με τη σειρά μου ενθύμιο στα εγγόνια μου για να με θυμούνται, όταν εγώ δεν θα υπάρχω!

Γιώργος Παναγούλιας: Θυμάμαι την ημέρα κ. Δημητρίου, που ήρθα να σας δώσω συγχαρητήρια, μετά από μια παράσταση που είχατε δώσει, και δακρύσατε. Γιατί είχατε τόσο μεγάλη συγκίνηση;

Νίκος Δημητρίου: Πραγματικά ήμουν συγκινημένος! Όταν ακούς, βλέπεις και διαβάζεις  καλά λόγια, που λένε οι μαθητές σου για εσένα, δεν μπορείς να κρατηθείς πολλές φορές και συγκινείσαι! «Σε παίρνουν τα δάκρυα!» Τότε νιώθεις μέσα σου μια μεγάλη εσωτερική ικανοποίηση! Είναι αυτό, το μεγαλύτερο δώρο για έναν δάσκαλο!
Σκεφτείτε, μεθαύριο όταν θα είμαι και κάπως γεροντότερος να με σταματήσει κάποιος στον δρόμο και να μου πει: « Γεια σου, δάσκαλε, τι κάνεις;» Τότε θα καταλάβω, πως κάτι καλό του είχα αφήσει! Αυτή είναι μια μεγάλη ηθική ικανοποίηση για έναν δάσκαλο!

Δημήτρης Πετρόπουλος: Υπάρχουν κάποια περιστατικά που σάς στενοχώρησαν και θα θέλατε να αφήσετε πίσω σας;

Νίκος Δημητρίου: Υπήρξαν όντως περαστικά που στην εκπαιδευτική μου διαδρομή με στεναχώρησαν. Κυρίως από κάποιους μεμονωμένους γονείς οι οποίοι δε με αντιμετώπισαν σωστά, γιατί δε με κατάλαβαν, όπως και κάποιοι συνάδελφοί μου- ευτυχώς ελάχιστοι- που δεν αναγνώρισαν τον τρόπο με τον οποίο εξέφραζα τις όποιες δράσεις μου στο σχολείο. Από την πλευρά των μαθητών μου δεν έχω κάτι άσχημο που να με πίκρανε τόσο πολύ που να το κρατήσω, γιατί τα παιδιά δεν έχουν μέσα τους κακία!
Υπήρξαν βέβαια κάποιες άσχημες στιγμές, οι οποίες όμως ξεπεράστηκαν, ξεχάστηκαν και όλα κύλησαν ωραία!

Βασιλική Μπέκου: Πώς ονειρεύεστε το ιδανικό σχολείο;

Το ελληνικό δημόσιο σχολείο, το θέλω να είναι ένα ανοιχτό σχολείο στην κοινωνία! Με όλη τη σημασία της λέξης! Εκπαιδευτικοί, μαθητές, γονείς πιασμένοι χέρι – χέρι να μπορούν να συνεργάζονται και να δημιουργούν νέα πράγματα προς όφελος της ίδιας της κοινωνίας. Το σχολείο όμως χρειάζεται τη στήριξη της πολιτείας, την οποία δεν έχει, όπως θα έπρεπε! Δυστυχώς! Όλα αυτά τα χρόνια που ήμουν στην εκπαίδευση, πάλεψα μαζί με τους συναδέλφους μου για ένα καλύτερο σχολείο, για περισσότερα χρήματα για την παιδεία, που μαζί με την υγεία αποτελούν πολύ βασικούς πυλώνες της κοινωνίας, όχι μόνο της δικής μας, αλλά και του κόσμου όλου! Η ελληνική πολιτεία δεν έχει σταθεί, όπως αρμόζει, τόσο στους εκπαιδευτικούς όσο και στους μαθητές, με αποτέλεσμα το ελληνικό δημόσιο σχολείο να έχει χάσει σημαντικό έδαφος ως προς την εξέλιξή του. Έχουν γίνει, βέβαια, κάποια σημαντικά βήματα, τα οποία όμως κατά πολύ μεγάλο μέρος οφείλονται στην αγάπη και το μεράκι των δασκάλων, των εκπαιδευτικών γενικότερα.
Οι δάσκαλοι έκαναν και κάνουν πολλά περισσότερα κι όχι μόνο τη «δουλειά» τους. Δείτε τη δασκάλα σας που σας οδηγεί να κάνετε τόσα πράγματα που δεν έχουν σχέση μόνο με τα μαθήματα, αλλά με τη ζωή γενικότερα, όπως αυτή κυλάει στο τώρα και μας οδηγεί στο αύριο! Χρειάζεται λοιπόν αγώνας, κι εσείς ως αυριανοί πολίτες θα πρέπει να δώσετε τον δικό σας αγώνα για να υπάρχει το δημόσιο, ελληνικό σχολείο και να γίνει καλύτερο!

Νικόλας Κοντογιάννης: Επηρεάζει η προσωπικότητα ενός δασκάλου τη διδασκαλία του;

Νίκος Δημητρίου: Φυσικά! Φυσικά και την επηρεάζει! Πολλές φορές είδα στον εαυτό μου στάσεις και συμπεριφορές που επηρέασαν  αρνητικά τη διδασκαλία μου και συνεπώς τους μαθητές μου. Ο δάσκαλος, παιδιά μου, όταν διαβαίνει την πόρτα της αίθουσας διδασκαλίας, θα πρέπει να αφήνει «εκτός» τα προσωπικά και οικογενειακά του προβλήματα. Αυτό μας το τόνιζαν και οι δάσκαλοί μας στο πανεπιστήμιο και είναι πολύ σημαντικό! Ο δάσκαλος με την προσωπικότητά του επηρεάζει τους μαθητές του, γιατί τα παιδιά λειτουργούν «ως σφουγγάρια» και «ρουφούν» αυτά που εκπέμπονται από τους δασκάλους τους και συνεπώς θα τα επηρεάσουν στη δική τους ζωή είτε θετικά είτε αρνητικά! Να γιατί λοιπόν η δουλειά του δασκάλου είναι ένα λειτούργημα, είναι δηλαδή κάτι ιδιαίτερο! Γιατί αφήνει το στίγμα της πάνω σε παιδικές ψυχές!

Φώτης Παντόπουλος: Πώς νιώσατε όταν ήρθε η στιγμή να αποχωριστείτε το σχολείο;

Νίκος Δημητρίου: Όταν πρόκειται να αποχωριστείς κάτι, με το οποίο έζησες πάρα πολλά χρόνια, είναι όντως πολύ δύσκολη στιγμή! Έτσι, όταν αποχωρίζεσαι την εκπαίδευση, στην οποία έζησες πολλά χρόνια, ξέρεις ότι το επόμενο λεπτό δεν θα έχεις τους μαθητές σου, τους συναδέλφους σου, δε θα είσαι στον χώρο στον οποίο δούλεψες για μεγάλο χρονικό διάστημα, όντως θα είναι μια συναισθηματικά δύσκολη στιγμή! Πρέπει όμως να γίνει. Δε γίνεται αλλιώς! Όλα κάποτε τελειώνουν! Η ζωή μας κάνει κύκλους. Εσείς, παραδείγματος χάρη, του χρόνου θα κλείσετε τον κύκλο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης και θα ανοίξει ένας νέος κύκλος για εσάς, αυτός της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Έτσι και για εμένα, έκλεισε ο κύκλος της παρουσίας μου στην εκπαίδευση και άνοιξε ένας νέος, αυτός του συνταξιούχου. Του ανθρώπου που θα έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο, που θα δει εγγονάκια, που θα ασχοληθεί με κάτι που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει, όταν εργαζόταν στο σχολείο. Πρέπει να το αποδεχτώ και να προχωρήσω. Τίποτα δε μένει το ίδιο. Όλα αλλάζουν, έτσι και για εμένα και καλό θα είναι να το αποδεχτώ! Στη θέση μου, θα έλθουν νέοι δάσκαλοι, που με τη σειρά τους θα δώσουν νέα πράγματα στους μαθητές. Άρα η στιγμή της αποχώρησης θα μας στενοχωρήσει πρόσκαιρα, γιατί θα έλθει το νέο, το οποίο μας χαροποιεί και θα πρέπει να μας χαροποιεί, γιατί κανείς δεν είναι αναντικατάστατος!

Ελένη Τσερώνη: Τώρα που δεν είστε σε τάξη τι σας λείπει περισσότερο;

Νίκος Δημητρίου: Μου λείπει περισσότερο η επικοινωνία με τα παιδιά! Τα παιδιά σε αναζωογονούν, σε κάνουν να ξεχνάς ότι έχεις μεγαλώσει ηλικιακά! Αυτό μου λείπει πραγματικά. Η καθημερινότητα που τώρα βιώνω -υπάρχοντος και του κορονοϊού- με στενοχωρεί, δεν έχω καλή διάθεση! Αν όμως ήμουν με τα παιδιά – καλή ώρα όπως με εσάς σήμερα- οι στιγμές αυτές με ανανεώνουν. Σήμερα, μαζί σας, νιώθω ιδιαίτερα, γιατί είμαι πάλι με μαθητές ύστερα από αρκετούς μήνες που βρίσκομαι στη σύνταξη και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα! Τα παιδιά είναι ανάσα ζωής κι εγώ εδώ σήμερα μαζί σας ανασαίνω…!

Δήμητρα Παντελέων: Μια υποθετική ερώτηση τώρα κ. Δημητρίου. Αν ήσασταν για μία μέρα υπουργός Παιδείας, ποια θα ήταν τα πράγματα που θα αλλάζατε στην εκπαίδευση;

Νίκος Δημητρίου: Εκείνο που θα άλλαζα θα ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι δάσκαλοι, οι εκπαιδευτικοί γενικότερα, προσλαμβάνονται στην εκπαίδευση. Θα διόριζα μόνιμους εκπαιδευτικούς σε όλα τα σχολεία της Ελλάδας, κάτι το οποίο δε γίνεται μέχρι σήμερα, έτσι ώστε στις 11 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο, να ξεκινούν τα σχολεία με όλους τους εκπαιδευτικούς στη θέση τους και όχι με τις ελλείψεις που κάθε χρόνο παρατηρούνται, με αποτέλεσμα πολλοί μαθητές ανά την Ελλάδα να μην έχουν τους δασκάλους τους. Αυτό είναι για εμένα το σημαντικότερο και δυστυχώς οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν έχουν την τόλμη να το υλοποιήσουν! Επίσης, θα άλλαζα  τον τρόπο με τον οποίο παίρνονται οι αποφάσεις που αφορούν το δημόσιο σχολείο. Θα έβαζα λοιπόν εκπαιδευτικούς της πρώτης γραμμής, όπως τους αποκαλούν, δηλαδή εκπαιδευτικούς που καθημερινά αγωνίζονται στην τάξη τους, στο σχολείο, για να αλλάξουν με τα «μολύβια» τους, τις ιδέες και τις προτάσεις τους το ελληνικό δημόσιο σχολείο, να αλλάξουν την κοινωνία προς το καλύτερο! Αυτούς λοιπόν τους εκπαιδευτικούς θα ήθελα να είχα δίπλα μου, αν ήμουν υπουργός, να τους ακούω και μετά να παίρνω τις όποιες αποφάσεις!

Αντόνιο Νγκρέση: Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι που παραλείψαμε να αναφερθούμε;

Νίκος Δημητρίου: Παιδιά μου, δε θα ήθελα να προσθέτω κάτι περισσότερο, γιατί με τις πολύ πετυχημένες ερωτήσεις σας καλύψατε όλα τα θέματα! Εκείνο το οποίο θα ήθελα να σας προτρέψω, είναι να αγαπάτε οτιδήποτε κάνετε ή θα κάνετε! Να μη φοβάστε να λέτε τη γνώμη σας και να την υποστηρίζετε με επιχειρήματα! Όταν θα κοινωνείτε τις σκέψεις σας στους άλλους, να μάθετε να επιχειρηματολογείτε, γιατί μόνο τότε έχετε πιθανότητες να τους πείσετε. Κι αν θέλετε να αλλάξετε τον κόσμο, χρειάζεται να πείσετε πρώτα εσάς και μετά τους άλλους! Να μάθετε να ζητάτε ειλικρινή συγνώμη όταν σφάλετε! Δεν είναι αυτό ντροπή! Πολλές φορές ζήτησα συγνώμη από τους μαθητές μου, όταν κατάλαβα το λάθος μου. Σας καλώ να είστε ενεργοί μαθητές στο σχολείο, γιατί μόνο έτσι θα γίνετε οι ενεργοί πολίτες του αύριο που τόσο πολύ τους έχει ανάγκη η κοινωνία μας! Έτσι θα μπορέσετε να αλλάξετε τον κόσμο, όπως πολύ όμορφα έχετε γράψει στην τάξη σας!
Να πιστεύετε στον εαυτό σας, να τον αγαπάτε και να αγωνίζεστε για το καλύτερο!

Γιώργος Παναγούλιας: Τι θα κάνατε αν συναντούσατε τον δάσκαλο σας που σας προέτρεψε να γίνετε δάσκαλος;

Θα τον αγκάλιαζα και θα τον φιλούσα! Θα του έλεγα «σε ευχαριστώ δάσκαλε που με τις προτροπές σου με οδήγησες στο να γίνω δάσκαλος και να επιτελέσω αυτό το λειτούργημα!» Κι επειδή ακόμη θυμάμαι το όνομα του, θα του έλεγα: «Σε ευχαριστώ, Δάσκαλε, Γιώργο Κουρή, που βρέθηκες στον δρόμο μου και τον φώτισες !!!!»

Σας ευχαριστώ πολύ παιδιά μου, τόσο εσάς όσο και τη δασκάλα σας, την κυρία Ντρέλια Μαρία, που μου δώσατε αυτή την ξεχωριστή ευκαιρία να βρεθώ μαζί σας και συζητήσουμε για όλα  αυτά τα ωραία και σημαντικά που θέσατε με τα ερωτήματά σας!

Κι εμείς ευχαριστούμε κύριε Δημητρίου για την κατάθεση ψυχής που κάνατε. Σας ευχαριστούμε για τα διδάγματα ήθους και αγώνα που μας δώσατε. Η παρουσία σας σήμερα μας βοήθησε να συνειδητοποιήσουμε τα λόγια του Μ. Αλεξάνδρου:

«Στους γονείς μας οφείλουμε το ζην, αλλά στους δασκάλους μας το ευ ζην».

1 (1)

1 (2)

 

 

 

 

1 Σχόλιο

  1. Μια συγκινητική αναδρομή από έναν πραγματικό δάσκαλο, έναν ταπεινό δημιουργό. Με τις ερωτήσεις σας καταφέρατε να φωτίσετε όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς του. Συγχαρητήρια, για την άριστα προετοιμασμένη συνέντευξή σας!!!

Υποβολή απάντησης