Το σχολείο τα παλιότερα χρόνια ήταν πολύ διαφορετικό από ό,τι είναι για τους μικρούς μαθητές σήμερα. Ρωτώντας τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας μαθαίνουμε πως τότε, δεν υπήρχαν όλα αυτά τα φανταχτερά και εντυπωσιακά τετράδια, βιβλία και μολύβια που υπάρχουν στις μέρες μας στα βιβλιοπωλεία. Ούτε τα σχολεία ήταν όπως είναι σήμερα. Οι μαθητές μέσα σε μια υφασμάτινη ή δερμάτινη σάκα κουβαλούσαν μία μικρή μαύρη πλάκα κι ένα κοντύλι (κάτι σαν κιμωλία) για να γράφουν και ελάχιστα βιβλία που αγόραζαν τις περισσότερες φορές μεταχειρισμένα, καθώς τότε υπήρχε μεγάλη φτώχεια και η παιδεία δεν ήταν δωρεάν. Οι τάξεις δεν είχαν καλοριφέρ και φως.
Για να ζεσταίνονται τις κρύες μέρες του χειμώνα, ο κάθε μαθητής κουβαλούσε από το σπίτι του κι ένα κούτσουρο για την ξυλόσομπα. Επίσης, τα σχολεία τότε δεν είχαν ξεχωριστές αίθουσες για κάθε τάξη. Σε μία αίθουσα ένας δάσκαλος δίδασκε τα λιγοστά μαθήματα (ανάγνωση, γραμματική, αριθμητική, ιστορία, θρησκευτικά) σε 50 μαθητές και για να επιβάλει την πειθαρχία ήταν πολύ αυστηρός και έβαζε τιμωρίες. «Στις έβρεχε με τον χάρακα ή με τη βέργα ή σου τραβούσε το αυτί αν δεν ήξερες το μάθημα και μιλούσες». Τα θρανία ήταν ξύλινα με ενιαίο ξύλινο κάθισμα. Κορίτσια και αγόρια φορούσαν μπλε ποδιά με άσπρο γιακά. Η γλώσσα που μιλούσαν και έγραφαν ήταν η καθαρεύουσα. Το σχολείο λειτουργούσε έξι μέρες την εβδομάδα. Δάσκαλοι και μαθητές ξεκουράζονταν μόνο την Κυριακή, όπου έπρεπε να πηγαίνουν υποχρεωτικά στην εκκλησία. Τέλος, η φοίτηση στο σχολείο δεν ήταν υποχρεωτική. Συχνά, πολλά παιδιά αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν το σχολείο και να δουλέψουν στα χωράφια για να βοηθήσουν τις οικογένειές τους. Έτσι, λοιπόν, έμεναν αγράμματα.
Μαθαίνοντας όλα αυτά για το πώς ήταν το σχολείο κάποτε, πόσο τυχεροί είμαστε που φοιτούμε στο σημερινό σχολείο!
Αλέξανδρος, Γιώργος & Δήμητρα
