Η ταυρομαχία είναι ένα αγώνισμα που έχει τις ρίζες του στο πολύ μακρινό παρελθόν και συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και στις μέρες μας. Οι ταυρομαχίες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς στην Ισπανία, την Πορτογαλία, το Μεξικό, τη Νότια Γαλλία και κάποιες χώρες της Νοτίου Αμερικής όπου χιλιάδες θεατές συγκεντρώνονται στις περίφημες αρένες, τα ειδικά διαμορφωμένα στάδια, προκειμένου να τις παρακολουθήσουν.
Η ταυρομαχία είναι αυτό που δηλώνει το όνομά της, μία μάχη με ταύρους. Μία μάχη στην οποία στόχος είναι ο ταυρομάχος να καταφέρει να θανατώσει τον ταύρο. Όμως, η μάχη αυτή δε γίνεται με ίσους όρους. Ο ταύρος, πριν μπει στην αρένα, έχει βασανιστεί για αρκετές ημέρες πριν τον αγώνα. Τον απομονώνουν μέσα σε ένα σκοτεινό κελί χωρίς νερό και φαγητό και του δίνουν φάρμακα για να τον αποδυναμώσουν. Ενώ, λίγη ώρα πριν βγει στην αρένα του βουλώνουν τα αυτιά με εφημερίδες, του βάζουν βαζελίνη στα μάτια για να μη βλέπει, βαμβάκι στη μύτη για να αναπνέει με δυσκολία και καυστικό διάλυμα στα πόδια για να μην έχει καλή ισορροπία. Με άλλα λόγια, ο ταύρος είναι καταδικασμένος, πριν ακόμη βγει στην αρένα, σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο. Όλα αυτά τα βασανιστήρια του προκαλούν σύγχυση και πανικό. Ο ταύρος δεν είναι εχθρικό και βίαιο ζώο. Όμως, βγαίνει στην αρένα θυμωμένος και επιθετικός, γιατί έχει προηγουμένως βασανιστεί, φοβάται και παλεύει για τη ζωή του. Και, αφού πια βγει στην αρένα, έρχεται αντιμέτωπος πρώτα με τους βοηθούς του ταυρομάχου, που τον εξαντλούν περισσότερο με χτυπήματα στη ράχη, και ύστερα με τον μεγάλο ταυρομάχο ο οποίος κουνώντας με επιδεξιότητα ένα κόκκινο πανί, τη μουλέτα, προκαλεί τον ταύρο και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για το τελειωτικό χτύπημα με το ξίφος του. Και όλα αυτά με τους θεατές να αγωνιούν και να περιμένουν με ανυπομονησία να χειροκροτήσουν και να ζητωκραυγάσουν τον νικητή, θριαμβευτή ταυρομάχο για το «κατόρθωμά του».
Οι οπαδοί των ταυρομαχιών υποστηρίζουν πως πρόκειται για ένα έθιμο πολλών αιώνων, για μία καλλιτεχνική τελετουργία, για μια πολιτιστική κληρονομιά που πρέπει να συνεχιστεί. Αναρωτιόμαστε, όμως, πώς αυτό το έθιμο μπορεί να έχει θέση στη σημερινή εποχή, σε μία πολιτισμένη κοινωνία του 21ου αιώνα όπου αγωνιζόμαστε και θεσπίζουμε νόμους για τα δικαιώματα των ζώων, απαγορεύουμε και τιμωρούμε αυστηρά την εκμετάλλευση και κακοποίησή τους; Τι κι αν έχει ιστορία αιώνων και αποτελεί στοιχείο της κουλτούρας αρκετών λαών; Όσο δύσκολο κι αν είναι για τις χώρες αυτές να απαρνηθούν την παράδοσή τους, οι ταυρομαχίες πρέπει να καταργηθούν, γιατί αποτελούν βασανιστήρια προς τα ζώα. Ούτε είναι διασκεδαστικό θέαμα να βλέπεις τα ζώα να υποφέρουν σε μια αρένα και στο τέλος να τα σκοτώνουν. Να τα θανατώνουν άδικα χωρίς να φταίνε σε τίποτα, μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση του κόσμου και για κερδοσκοπικούς λόγους. Τα ζώα είναι αθώα ζωντανά πλάσματα, έχουν κι αυτά ψυχή, στενοχωριούνται, πονάνε, υποφέρουν. Το να σκοτώνεις μια ζωή για διασκέδαση, δεν είναι ανθρώπινο και όταν μια ζωή χάνεται δεν υπάρχει τίποτα το διασκεδαστικό σε αυτό. Σε όλους όσοι υποστηρίζουν αυτό το παράλογο θέαμα θα κάναμε την εξής ερώτηση: «Σε εσάς αρέσουν θεάματα με ζώα που πεθαίνουν. Αν ήσασταν όμως εσείς ο ταύρος; Θα ήταν το ίδιο ωραίο και διασκεδαστικό;»
Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια έχουν πληθύνει οι φωνές εναντίον των ταυρομαχιών. Οι περισσότερες αντιδράσεις προέρχονται από φιλοζωικές οργανώσεις που τις χαρακτηρίζουν ως ένα βάρβαρο αγώνισμα, ως ένα έγκλημα που πρέπει επιτέλους να σταματήσει. Υπολογίζεται πως σε κάθε ταυρομαχία θανατώνονται 6 έως 10 ταύροι, ενώ χιλιάδες είναι οι ταύροι που χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο μόνο για τη διασκέδαση των ανθρώπων. Αν κάποια στιγμή, λοιπόν, βρεθείς στην Ισπανία ή σε κάποια άλλη χώρα όπου διεξάγονται ταυρομαχίες, μη γίνεις κι εσύ μέρος αυτής της βαρβαρότητας!
πηγές: el.wikipedia.org, 269lifegreece.gr, newsbeast.gr, www.iefimerida.gr
Αναστασία-Ξένη, Μαρία, Νίκος, Παναγιώτα, Πετρούλα & Χαρά
