Γράφει η Παρασκευή Καρέτσου…
Μια φορά και έναν καιρό ήταν τρία γουρουνάκια…αλλά τώρα είχαν γίνει πέντε. Το πρώτο γουρουνάκι ήταν το πιο χαζό από όλα και το λέγανε Πλάφι. Το δεύτερο γουρουνάκι ήτανε το πιο κοιμισμένο από όλα…βασικά ήτανε απλά κοιμισμένο…πάντα, και δεν ξέρω γιατί αλλά το λέγανε Σκίμπι. Το τρίτο γουρουνάκι, λοιπόν, το λέγανε Λούμπι και ήταν ιδιοφυΐα. Αυτά ήταν λοιπόν τα τρία γουρουνάκια. Ουψ, ξέχασα τα υπόλοιπα. Εντάξει δεν είναι και πρώτη φορά, γιατί αυτά τα δύο είναι τα ξεχασμένα γουρουνάκια. Και ναι, ακόμη και η μάνα τους ξέχασε να τα διώξει, όταν έδιωξε τα υπόλοιπα να πάνε να φτιάξουν τα σπίτια τους. Και αυτά τα δύο γουρουνάκια τα λένε…Ε, τώρα δεν θυμάμαι. Αν τα βρείτε πουθενά και θέλετε να ξέρετε ρωτήστε τα. Ε, τέλος πάντων γιατί πρέπει εγώ να σας λέω τα πάντα. Πάντε γνωρίστε τα μόνοι σας. Έχουμε και δουλειές να κάνουμε.
- Αυτή δεν υποτίθεται ότι είναι η δουλειά σου;
-Ααα, ναι το ξέχασα. Λοιπόν, που ήμουνα; Α, ναι!
- Πέντε μήλα από τα πράσινα τα μαλακά
- Μπισκότα Γιορλάντα με βρώμη
- Δύο μαρούλια τα πιο φρέσκα
-Τι λες;
-Α,ουψ… Ναι λοιπόν… Η μαμά κατσικίνα παλεύει να πάρει την επιμέλεια των εφτά παιδιών της μαζί με διατροφή από τον πατέρα τους, ενώ παράλληλα ισχυρίζεται πως αυτός τα παραμελούσε και τα έφαγε λύκος.
-Τα έχεις χαμένα φίλε;
-Αχ, συγγνώμη πάλι.
-Κάτσε, στα αλήθεια τα είχε φάει λύκος;
- Ε…ναι έτσι λέει. Τέλος πάντων. Λοιπόν τα τρία, δηλαδή τα πέντε γουρουνάκια ξεκίνησαν να παν στην πόλη για να βρουν την τύχη τους και ένα καλύτερο αύριο για κάθε ένα από αυτά. Βασικά πήγαν να κάνουν τις σπουδές τους για να μην καταλήξουν σκουπιδιάρηδες σαν την μάνα τους. Κάτι το οποίο δεν είμαι σίγουρη πως όλοι κατάφεραν, και να πώς πήγαν τελικά τα πράγματα. Το πρώτο γουρουνάκι έμεινε σε όλα του τα μαθήματα και κατέληξε σαν την μητέρα του. Τώρα μπορούμε να πούμε λοιπόν πως ήταν οικογενειακή επιχείρηση. Το δεύτερο γουρουνάκι, λοιπόν, μπορούμε να πούμε πως πέτυχε. Με τον δικό του τρόπο… Για να μην τα πολυλογούμε, γιατί όπως είπα έχουμε και δουλειές να κάνουμε. Πήρε βραβείο γκίνες για το γουρουνάκι που κοιμήθηκε τις περισσότερες ώρες σερί. Μόνο που…δεν πήγε να πάρει το βραβείο γιατί είχε ρίξει τον απογευματινό του υπνάκο. Με το τρίτο γουρουνάκι…υπήρξε ένα πρόβλημα. Ήταν μεγάλη ψωνάρα πώς να το κάνουμε και λοιπόν κατέληξε να γίνει μοντέλο. Και ζήσαν αυτοί καλά…Ουψ, πάλι ξέχασα τα δύο τελευταία γουρουνάκια αλλά το πρόβλημα είναι πως δεν είμαι ο μόνος. Και τα υπόλοιπα γουρουνάκια τα ξέχασαν και… ναι δεν ήρθαν μαζί τους στην πόλη, είναι ακόμη ξεχασμένα και περιμένουν. Και έτσι ζήσαν τα τρία, ήθελα να πω τα πέντε γουρουνάκια καλά και εμείς επιτέλους τελειώσαμε αυτό το παραμύθι και θα πάμε να κοιμηθούμε.
- Α. Αυτό εννοούσες όταν έλεγες πως έχουμε και δουλειές να κάνουμε;
- Ναι, γιατί; Δεν σ’ αρέσει;
- Μπα, εγώ λέω να πάω να φάω.
