Πολλές φορές αναρωτιόμαστε πού είναι τα όρια της επιβράβευσης και πού της ενθάρρυνσης για απόκτηση αδικαιολόγητης έπαρσης στα παιδιά. Και γιατί θα πρέπει να μας απασχολεί αυτό; Γιατί μεγαλώνοντας η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους θα τους δημιουργήσει μόνο πολλά προβλήματα. Άλλο πράγμα να πιστεύω στον εαυτό μου και να έχω συνείδηση του τι πραγματικά μπορώ να καταφέρω και άλλο να πιστεύω πως είμαι το κέντρο του κόσμου, όλα έχουν τη δική μου μόνο οπτική και έχω πάντα δίκιο. Και αυτό γιατί όλο αυτό μια μέρα επιστρέφει μπούμερανγκ. Αυτά τα άτομα δεν μπορούν να συνεργαστούν, περιμένουν να γίνεται πάντα το δικό τους, δεν φροντίζουν να επιμορφώνονται και να εξελίσσονται με τις ανάγκες των καιρών και πάντα γίνονται πικρόχολοι και επικριτικοί με όλους.
Δε θέλουμε λοιπόν τα παιδιά μας να γίνουν «ενοχλητικοί», ισχυρογνώμονες, να τους αποκαλεί η πλειοψηφία «παράξενους» και να παραμείνουν μόνοι τρώγοντας τα ρούχα τους. Θέλουμε να παραδώσουμε στην κοινωνία άτομα ανοιχτά στο διάλογο, στην εξέλιξη, στη συνεργασία, στην καλοπροαίρεση και στην ανθρωπιά. Ανθρώπους που σέβονται τον άνθρωπο, τον πλανήτη, τα ζώα και δεν απορούν με τι να φαγωθούν ή πώς να κατακρίνουν τον άλλο. Πολίτες που ξεκινούν με το «Εγώ φταίω» της ανάληψης ευθύνης και καταλήγουν στο «εμείς» μπορούμε.
Αν υπάρχει ελπίδα; Πρόσφατα μου συνέβη κάτι στην τάξη με παιδιά που δεν είναι μαθητές μου, τους έχω μόνο στις δεξιότητες όπου δε βαθμολογώ οπότε καταλαβαίνετε με την ελληνική πραγματικότητα, μπορούν να παρεκτραπούν κάποιοι. Σαν παιδιά λοιπόν παρεξήγησαν την κατάσταση και ασέβησαν. Φυσικά μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε παιδί να ασεβήσει και δε θα είναι μία και μόνο πράξη που θα το χαρακτηρίσει ασεβές. Όπως και ο σεβασμός κερδίζεται, δε χαρίζεται. Ωστόσο πολλές φορές όσο σεβασμό και να δείξεις, η πολλή ανοχή μπορεί να δώσει την εσφαλμένη εντύπωση της αναρχίας και όταν έρθουν τα όρια, να τους κακοφανεί. Και δεν είναι δα και τραγικό να ζητήσεις 20» να ολοκληρωθεί ένα βίντεο για να βγουν διάλειμμα. Και σίγουρα ούτε σημαίνει : «Δεν τους άφηνε να βγουν διάλειμμα.» (Οι υπερβολές όσων αρέσουν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά.) Εκείνο όμως που κρατώ και που μου έκανε πραγματικά θετική εντύπωση ήταν το πώς το αντιμετώπισε όλη η τάξη και φυσικά η δασκάλα της γενικής αγωγής τους. (Γιατί δάσκαλόι τους είμαστε όλοι μας!) Ενώ διάφοροι εκτός τάξης είπαν τα δικά τους αυθαίρετα, επηρεασμένοι προφανώς από τη δική τους νοοτροπία, η ίδια η τάξη που ήταν και μάρτυρες, το αντιμετώπισαν με περίσσια ενσυναίσθηση. Δεν το άφησαν να περάσει έτσι. Το κουβέντιασαν όλοι μαζί με την κυρία της γενικής αγωγής που νοιάζεται για την παιδεία τους ουσιαστικά και έβαλαν ακριβοδίκαια τα πράγματα στη θέση τους με μ’έναν συναισθηματισμό προς το πρόσωπό μου που με συγκίνησε βαθιά! Έτσι όλοι μαζί καταλάβαμε τι πήγε λάθος. Και προπάντων ότι ο άνθρωπος που πραγματικά νοιάζεται να βρει ένα παιδί τον δρόμο του, δεν είναι αυτός που δικαιολογεί, κλείνει τα μάτια και κανακεύει κατά το βόλεμα, γυρνά την πλάτη λέγοντας πως δεν είναι δικό του το πρόβλημα παρά αυτός που αποδίδει τα του Καίσαρως του Καίσαρει.
Ναι λοιπόν, υπάρχει ελπίδα. Τα παιδιά μας είναι υπέροχα, αρκεί από εγωισμό να μη τα βάζουμε σε λάθος δρόμους.
Μόνο η αλήθεια σμιλεύει δυνατές ψυχές, το ψέμα και η κολακεία ανατρέφει πολίτες που τίποτε δεν μπορούν να προσφέρουν σε μια κοινωνία. Γιατί έτσι χάλασε τούτος ο ντουνιάς!
Δρ. Εύη Κουγιουμτζή
Ο άνθρωπος που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του
Ο σεβασμός ξεκινά από το σπίτι.
Συμβουλές για να μάθουμε στο παιδί να σέβεται.
Για οτιδήποτε αφορά στους συνδέσμους, στους οποίους σας παραπέμπουμε, ή σε διαφήμισή τους, δε φέρουμε καμία ευθύνη ούτε έχουμε ίδιον όφελος.
Υπεύθυνη στήλης : Δρ. Εύη Κουγιουμτζή
