Όνειρο.
Έχει διαφορετική σημασία για τον καθένα. Για μερικούς, είναι απλώς μια φαντασία. Κάτι το οποίο ξέρουμε ότι δεν έχει πιθανότητα να βγει αληθινό, παρ’ όλα αυτά μας αρέσει να ελπίζουμε, για να ξεχνάμε τα καθημερινά μας βάσανα. Ακριβώς σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ίδια του την ουρά۰ ξέρει ότι δεν θα την πιάσει ποτέ, αλλά συνεχώς προσπαθεί, για να σταματήσει να βαριέται, όσο οι ιδιοκτήτες του λείπουν.
Παρ’ όλα αυτά το όνειρο, έχει κι’ άλλη όψη. Όνειρο, για κάποιους, είναι μια μελλοντική ελπίδα. “Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω… ”, λέει το παιδί στην μητέρα του με χαρά, μέχρι να φτάσει στο Γυμνάσιο και να αποφασίσει ότι και η δουλειά του ντελιβερά, καλή είναι. Όμως, ένα όνειρο μπορεί να είναι και ένας ανεκπλήρωτός μας στόχος. Πόσες φορές, έχουμε όλοι μας ακούσει τους μεγαλύτερους να λένε “Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ζωγράφος, αλλά…”; Συνήθως, αυτό το “αλλά” συνοδεύεται με εμπόδια που οι άλλοι βάζουν μπροστά μας. Έτσι μας καταστρέφουν πολλές φορές τα όνειρα οι μεγαλύτεροι, εφόσον βέβαια θέλουν “το καλό” μας και καταλήγουμε να μεγαλώνουμε με ανεκπλήρωτα όνειρα (αρκετές φορές και ανεπούλωτα τραύματα).
Όνειρο, όμως μπορεί να είναι και οι φαντασιώσεις του εγκεφάλου, μέσω του υποσυνειδήτου, το οποίο εκδηλώνεται στην κατάσταση του ύπνου. Γι’ αυτό ανυπομονούμε να πάμε για ύπνο۰για να βιώσουμε εμπειρίες που θα ήταν απίθανο να ζήσουμε όσο είμαστε ξύπνιοι. Πάρτε για παράδειγμα το καθαρό 20 στο μάθημα της Έκθεσης. Ναι, χαμογελάστε ελεύθερα, είναι ευχάριστο όσο διαρκεί. Μετά όμως, νιώθεις τις αχτίδες του ήλιου να σε τυφλώνουν και ακούς το ξυπνητήρι, οπότε είναι ώρα να σηκωθείς από το κρεβάτι. Ένα όμως είναι σίγουρο: ότι χωρίς όνειρα είμαστε κενοί. Σαν άψυχα σώματα. Ή καλύτερα σαν σπανακόπιτα χωρίς τυρί. Πλήρως άγευστη.
