Ο Αθλητισμός που Χάνεται στα Θρανία: Θυσία ή Αναγκαίο Κακό;
της Καλλιόπης Δημητροπούλου (Γ1)
Ο αθλητισμός είναι πολλά περισσότερα από απλή σωματική άσκηση. Είναι πάθος, συναισθήματα, στόχοι και δεσμοί που σφυρηλατούνται μέσα από κόπο και αφοσίωση. Ωστόσο, για πολλούς εφήβους στην Ελλάδα, αυτή η πολύτιμη πηγή ζωής και ευεξίας εγκαταλείπεται απότομα όταν πλησιάζουν οι Πανελλήνιες Εξετάσεις. Οι απαιτήσεις του διαβάσματος μετατρέπονται σε μονοπάτι χωρίς διαφυγή, με αποτέλεσμα να θυσιάζεται ο αθλητισμός στον βωμό της επιτυχίας στις εξετάσεις.
Προσωπικά έζησα αυτή τη σύγκρουση ψυχής και υποχρέωσης. Το kickboxing δεν ήταν απλώς ένα άθλημα για μένα. Ήταν ο χώρος όπου ένιωθα ελεύθερη, δυνατή και βαθιά συνδεδεμένη, όχι μόνο με το άθλημα, αλλά και με τους ανθρώπους που το περιέβαλλαν. Κάθε προπόνηση ήταν μια διέξοδος από το άγχος και την πίεση, μια ευκαιρία να ξεπεράσω τα όριά μου και να ονειρευτώ την αγωνιστική διάκριση. Δεν ήταν μόνο οι τεχνικές κινήσεις ή οι αγώνες που με γέμιζαν, αλλά η αίσθηση ότι ανήκω σε μια ομάδα που μοιραζόταν το ίδιο πάθος.
Ωστόσο, καθώς οι απαιτήσεις των εξετάσεων αυξάνονταν, ο χρόνος και η ενέργειά μου μειώνονταν. Έπρεπε να διαλέξω. Και διάλεξα να θυσιάσω το όνειρο μιας πιθανής αγωνιστικής διάκρισης. Όχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί δεν μπορούσα να το κάνω απλά «αύριο». Δεν μπορούσα να παλέψω ημιτελώς. Το kickboxing απαιτούσε την αφοσίωση που δεν μπορούσα πια να προσφέρω. Έφυγα με βαριά καρδιά, νιώθοντας ότι αποχωρίζομαι ένα κομμάτι του εαυτού μου.
Από την άλλη μεριά, ακόμη και εάν ένας έφηβος αφιερώνει μεγάλο μέρος της ζωής του στον αθλητισμό με σκοπό να πετύχει τους στόχους που έχει θέσει, δεν πρέπει να εγκαταλείπει την ευκαιρία για πανεπιστημιακές σπουδές. Η μόρφωση και η γνώση είναι τα εφόδια που θα τον βοηθήσουν να εξελιχθεί τόσο σαν άνθρωπος όσο και σαν αθλητής. Όπως ανέφερε και η σπουδαία αθλήτρια Όλγα Βασδέκη, σε συνέντευξή της σε προηγούμενο τεύχος του περιοδικού μας: «Σκεφτείτε έναν αθλητή που δεν γνωρίζει την ιστορία της χώρας του και σκεφτείτε πάλι έναν άνθρωπο ο οποίος δεν γνωρίζει τι σημαίνει τρέξιμο. Πώς σας φαίνεται;» Η φράση αυτή, πιστεύω, αναδεικνύει την ανάγκη ισορροπίας ανάμεσα στη γνώση και τον αθλητισμό, υπογραμμίζοντας ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.
Αυτό είναι το δίλημμα που βιώνουν πολλοί έφηβοι σήμερα. Αναγκάζονται να επιλέξουν μεταξύ της ακαδημαϊκής επιτυχίας και του αθλητικού ονείρου, καθώς η κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα τούς πιέζουν να επικεντρωθούν αποκλειστικά στις εξετάσεις. Αξίζει, όμως, να εγκαταλείπουμε αυτό που μας γεμίζει ψυχικά και μας δίνει σκοπό; Μπορούμε να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητες και να βρούμε έναν τρόπο να συνυπάρξουν το διάβασμα και ο αθλητισμός; Ακόμα αναρωτιέμαι.
Ίσως η λύση δεν είναι να θυσιάζουμε το ένα για το άλλο, αλλά να μάθουμε να ισορροπούμε. Γιατί ο αθλητισμός δεν είναι απλά ένα χόμπι. Είναι τρόπος ζωής. Και κανένας διαγωνισμός δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει.
