Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα έγραφα ένα κείμενο στην μνήμη κάποιου , πόσο μάλλον για ένα 15χρονο κορίτσι που έχασε τη μάχη με τον καρκίνο . Και δυστυχώς το κορίτσι αυτό είναι η Νικολέτα .

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω το όνομά της είναι το γέλιο της . Σαν γάργαρο νερό που κυλάει σε ποτάμι . Η μορφή της σιγά σιγά θα ξεθωριάσει, αλλά αυτό το γέλιο …

Για να είμαι ειλικρινής , η Νικολέτα ήταν από το Δημοτικό ένα παιδί στο περιθώριο . Αυθόρμητη και ατσούμπαλη προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή και να ισορροπήσει στο λεπτό σκοινί των ανθρώπινων σχέσεων . Πεισματάρα και ξεροκέφαλη ήθελε πάντα να περνάει το δικό της . Έχω ακούσει να λένε ότι όταν πεθαίνει κάποιος συνειδητοποιούμε πόσο τέλειος είναι . Μάλλον η άποψη αυτή είναι λάθος γιατί κανείς δεν είναι τέλειος , ούτε εν ζωή ούτε νεκρός . Απλώς η νοσταλγία του προσώπου αυτού μας κάνει να το εκτιμάμε περισσότερο . Κάτι τέτοιο μου συνέβη κι εμένα .

  Ο καρκίνος μου έλεγαν οι δικοί μου είναι το πιο επικύνδινο και άσχημο πράγμα. Και ξάφνου αυτό το πράγμα επιτέθηκε στη Νικολέτα , προς το τέλος της έκτης Δημοτικού . Κανείς δεν το περίμενε . Τη μία καθόταν στο θρανίο της και την άλλη , Πουφ , εξαφανίζετε . Τρία ολόκληρα χρόνια . Το πιστεύετε ; Τρία χρόνια στο φόβο και την αγωνία . Ήταν πραγματική ηρωίδα , αγωνίστρια , θηρίο . Είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασής της , αλλά μέχρι και την τελευταία της στιγμή το γέλιο αυτό δεν άλλαξε . Δεν έγινε πιο θλιμμένο , αλλά εμπλουτίστηκε με τη δίψα της για ζωή .

Το τελευταίο πράγμα που θέλω να πω είναι ότι έκλαψα και τη θρήνησα , αλλά όχι τόσο όσο της άξιζε . Μάλλον γιατί πιστεύω ότι χορεύει με τα άλλα αγγελάκια στον παράδεισο . Πάω στοίχημα ότι είναι φύλακας άγγελος της Ευφροσύνης , διότι ήταν η μόνη που τη στήριξε και την αγάπησε πραγματικά . Ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχούλα της και ελπίζω να με συγχωρέσεις για την απόμακρη στάση που κράτησα απέναντί σου , Νικολετάκι .

Τζένη Κούτρα (Γ’1)