Η οικογένεια αδιαμφισβήτητα αποτελεί την κυριότερη επίδραση σε ένα παιδί, η οποία όχι μόνο μπορεί να το
επηρεάσει, αλλά πολύ πιθανόν και να διαμορφώσει ολότελα τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του.
Αυτό προφανώς συμβαίνει λόγω της καθημερινότητας, της ρουτίνας, καθώς μέσα από αυτήν δημιουργούνται
καινούργιες αντιλήψεις και βιώματα με βασικά πρότυπα τους γονείς. Επιπλέον, η οικογένεια μας δίνει την
δυνατότητα να ισορροπήσουμε τον εαυτό μας και θέτει όρια τα οποία συνεπάγονται την ασφάλειά μας.
Προσωπικά , η δική μου οικογένεια με το πέρασμα των χρόνων με έχει οδηγήσει στην πλήρη
συνειδητοποίηση της κοινωνίας και συνεπώς μου έχει μάθει τον τρόπο αντιμετώπισης και αποφυγής των
αυθαιρεσιών της. Είναι πλέον ευρύτατα διαδεδομένη η άποψη ότι ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι ο φορέας
σκληρότητας και μάλιστα περιλαμβάνει ανθρώπους που σίγουρα δεν αρμόζουν στην λειτουργία ενός ειρηνικού
κοινωνικού συνόλου. Επομένως για να αποκτήσουμε ο καθένας ξεχωριστά κάποιες απαραίτητες ιδεολογίες,
πρέπει να δεχτούμε καθοδήγηση από αυτούς που μας μεγαλώνουν, από τους γονείς μας. Γιατί ο όρος
«μεγαλώνω ένα παιδί» δεν σημαίνει μόνο φροντίζω για την υγεία του και την στέγη του, αλλά κυρίως
καθίσταμαι υπεύθυνος για τις ηθικές του αξίες και τις απόψεις που τείνει να υποστηρίζει. Επιπρόσθετα,
η οικογένεια «αγκαλιάζει» τις ανασφάλειές μας και προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να μας απαλλάξει
από αυτές , δίνοντας μας τα πιο κατάλληλα και χρήσιμα μηνύματα για την πορεία της ζωής μας.
Εκτός αυτού, οι αναμνήσεις που έρχονται ως συνέπεια μέσα από αυτήν, είναι ανεκτίμητες και κατέχουν
αγέραστη μνήμη. Θεωρώ πως η κάθε οικογένεια είναι διαφορετική, πολλές οικογένειες ενδεχομένως
να μην καλύπτουν τις αναγκαίες «προϋποθέσεις» για την σωστή μόρφωση και ανάπτυξη
μιας προσωπικότητας, αλλά αναντίρρητα η αγάπη πάντα καταφέρνει να καταπολεμήσει τις δυσκολίες
και να προσπεράσει τα εμπόδια που θα βρεθούν στον δρόμο της. Επομένως, ο δεσμός της οικογένειας
είναι χωρίς αμφιβολία ο ισχυρότερος και ο ρόλος της σημαντικός και καθοριστικός. Κοινή είναι η
πεποίθηση ότι τα παιδιά «ανήκουν» στους γονείς τους, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι τα παιδιά
μπορούν να δεχτούν την αγάπη, τη στοργή και τη φροντίδα όμως όχι τις σκέψεις και τις εξαναγκασμένες
απόψεις των γονέων τους. Τέλος , η δυστυχία , άγνοια, απορία , νοσταλγία που νιώθεις όταν χάνεις ένα
μέλος της οικογένειάς σου αποδεικνύει την βαθύτερη έννοια της οικογένειας, αυτή που δυστυχώς
δεν μπορείς να ανακαλύψεις όσο υπάρχει.
