Ο σεξισμός ενδεχομένως και η πατριαρχία είναι κάτι που δυστυχώς τα συναντάμε παντού,
από μια κοινή οικογένεια μέχρι και την πολιτική. Ακόμα και η ελληνική γλωσσά κρύβει μέσα
της πατριαρχικά υπονοούμενα, όπως η λέξη “παντρεύομαι”, που το πρώτο συνθετικό της
είναι το υπό (= κάτω) και το δεύτερο είναι η λέξη άνδρας. Κανονικά στα αρχαία η λέξη είναι
υπανδρεύομαι, που υπονοεί ότι η γυναίκα θα υποταχτεί στον άντρα της.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό σεξιστικό στοιχείο είναι τα επίθετα τον γυναικών, που είναι πάντα
στην γενική πτώση. Παράδειγμα: η Μαρία Παπαδοπούλου είναι σαν ναι λέμε “η Μαρία του
Παπαδόπουλου” χωρείς το “του” και με τον τόνο στην παλιότερη θέση. Παπαδόπουλος είναι
ή ο άντρας της ή ο πατέρας της. Και σημαίνει ότι μια γυναίκα πρέπει να είναι πάντα κάτω από
την εξουσία κάποιου άντρα.
Άλλο παράδειγμα σεξισμού είναι όταν λέμε “είναι κάνεις εδώ?” και εννοούμε και άντρες και
γυναίκες ,ενώ η λέξη κανείς κανονικά είναι αρσενική. Ενώ άμα πει κάποιος “είναι καμιά εδώ?”
θα εννοεί μόνο γυναίκες. Το αρσενικό συμπεριλαμβάνει και το θηλυκό, γιατί είναι ανώτερο
από το θηλυκό, ενώ το θηλυκό δε συμπεριλαμβάνει αρσενικά.
Όλα αυτά είναι τόσο συνηθισμένα που έχουν καταλήξει να περνάνε απαρατήρητα από
οποιονδήποτε. Αλλά αυτά τα στερεότυπα δεν περιορίζονται μόνο στην γλώσσα, η γλώσσα
απλώς αποτυπώνει αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ο σεξισμός δεν επιβαρύνει μόνο τις γυναίκες, αλλά και τους άντρες εξίσου. Όταν ένας
άντρας δουλεύει όλη μέρα για να συντηρήσει την οικογένειά του και η γυναίκα όλη μέρα
είναι στο σπίτι, μετά ο άντρας δεν έχει πολύ χρόνο για την προσωπική του ζωή και
κουράζεται υπερβολικά. Και αν είναι παντρεμένος και πάρει διαζύγιο, όπως είναι το
πιο συνηθισμένο, θα πρέπει να πληρώνει διατροφή εφόσον συντηρούσε τη γυναίκα του.
Ενώ αν δούλευε αυτός λιγότερο και η γυναίκα περισσότερο και μοιραζόντουσαν τις
οικιακές δουλειές μπορεί να μην πλήρωνε καθόλου, ή ακόμα να έπαιρνε αυτός διατροφή.
Υπάρχουν δυο ειδών σεξιστές: αυτοί που όταν σκέφτονται μια οικογένεια φαντάζονται
τον άντρα να δουλεύει και την γυναίκα να μεγαλώνει τα παιδιά, αλλά αν δουν πουθενά το
αντίθετο δεν θα δώσουν καθόλου σημασία. Δηλαδή αυτοί που αποδέχονται αυτά που λέει
η κοινωνία, χωρίς να έχουν δική τους άποψη. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που πιστεύουν
φανατικά σε όλα αυτά τα στερεότυπα και μαθαίνουν στα παιδιά τους (αν έχουν) τι θα
πρέπει να κάνουν σύμφωνα με το φύλο τους (π.χ. αν είναι κορίτσι να παίζει με κούκλες,
να σκέφτεται πόσα παιδιά θα κάνει, και τον πλούσιο άντρα που θα παντρευτεί και αν
είναι αγόρι να παίζει με αυτοκινητάκια κ.τ.λ.) . Αυτοί είναι πιο φανατικοί και όταν ακούν
το αντίθετο νευριάζουν. Φυσικά σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές αυτά τα θέματα
είναι πολύ καλύτερα, αλλά και πάλι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν για
πολλά χρόνια ακόμα.
