Σαν σήμερα το θυμάμαι… Ήταν λίγο πριν φύγει ο πατέρας μου για το νοσοκομείο με βαριά πνευμονία. Με κάλεσε να μιλήσουμε. Ήταν πολύ στεναχωρημένος και αδύναμος από την ασθένειά του, σαν να ήταν έτοιμος να καταρρεύσει.
Μου μίλησε για πολλά πράγματα και με δάκρυα στα μάτια μού έδωσε ένα «οικογενειακό» άλμπουμ που δεν είχα ξαναδεί. Μου τόνισε μάλιστα να μην ξεχάσω ποτέ αυτές τις στιγμές.
Όταν έφυγε από το σπίτι, το άνοιξα και το ξεφύλλισα. Πραγματικά, το περιεχόμενό του με συγκίνησε πολύ. Περιείχε πολλές φωτογραφίες από την παιδική μου ηλικία μαζί με τους γονείς μου, τον αδελφό μου, τη γιαγιά και τον παππού μου. Αναμνήσεις από γιορτές, ταξίδια, βόλτες, εκλογές – ευτυχισμένες στιγμές μέσα σε μια ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα.
Σκεφτόμουν ότι σπάνια ζεις τέτοιες στιγμές και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γι’ αυτό θα πρέπει να είσαι ευγνώμων που είχες την τύχη και την ευλογία να τις ζήσεις. Αυτό το άλμπουμ ήταν η παρηγοριά μου εκείνες τις δύσκολες μέρες που περνούσα. Έτρεμα στην ιδέα μήπως πάθαινε κάτι ο πατέρας μου, αλλά κατά βάθος πίστευα ότι όλα θα πάνε καλά.
Καμιά φορά εμείς οι έφηβοι δε θέλουμε να περνάμε χρόνο με τους γονείς μας. Δεν εκτιμάμε τον χρόνο και τις δραστηριότητες μαζί τους. Στη ζωή όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν ξέρεις πότε κινδυνεύεις να χάσεις τους γονείς σου. Εγώ ξέρω ότι τους έχω δείξει πόσο τους εκτιμώ και τους αγαπώ και θα τους αγαπώ πάντα.
