Τα ποιήματά μας!

ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ (15)

Ο φιστικάς

Στης Δραπετσώνας τα στενά

αυτά που τα φωνάζουνε φτωχολογιά

Υπάρχουνε παραγκούλες,

αλάνες για παιδιά

και διάφορα καροτσάκια

να πουλάνε παγωτά!

«Εδώ τα καλά φιστίκια», φωνάζει ο φιστικάς,

που με ένα καρότσι τρέχει στα σοκάκια κάθε γειτονιάς.

Όμορφα χρόνια τότε, ξέγνοιαστα, χαράς

Χωρίς κανένα φόβο κυκλοφορίας από μεγάλους και παιδιά.

(Αφορμή για το ποίημα στάθηκε ο παππούς του μαθητή μας , που εργαζόταν στη Δραπετσώνα, πωλώντας φιστίκια στις γειτονιές)

 

Το λιμάνι

Το λιμάνι αγκαλιάζει τη Δραπετσώνα τριγύρω

Όλα τα φώτα κάνουν το ίδιο.

 

Η Δραπετσώνα

Την πόλη που γεννήθηκα

τη λένε Δραπετσώνα

την έχω πάντα στην καρδιά

θα την τιμώ αιώνια.

 

Είναι όμορφη πολύ

και με καλούς ανθρώπους

τη σέβομαι, την εκτιμώ

γιατί έχει καλούς προγόνους.

 

Έχει ιστορία φοβερή,

γραμμένη στους αιώνες

ανθρώπους που πολέμησαν

κι έδωσαν αγώνες

 

Μια ζωή θα “μαι περήφανη

για την γλυκιά μου πόλη

Θα αγωνίζομαι γι΄ αυτή στη ζωή μου όλη!

 

Η Δραπετσώνα

Μονάχα συλλογίστηκε

πώς είναι καρδιές κι εδώ,

στη Δραπετσώνα μας,

πώς είναι μια καρδιά

ἡ Δραπετσώνα μας ολάκερη,

μια καρδιά βασανισμένη

σαν τη δικιά του.

Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός

 κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός

 μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά

 εγώ και εκείνη όνειρα φιλιά.

 

 

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης