Ο «Ευριπίδης» του Γ. Σεφέρη
της μαθήτριας Μάρθας Σιδηροπούλου
Γέρασε ανάμεσα στη φωτιά της Τροίας
και στα λατομεία της Σικελίας.
Του άρεσαν οι σπηλιές στην αμμουδιά κι οι ζωγραφιές της θάλασσας.
Είδε τις φλέβες των ανθρώπων
σαν ένα δίχτυ των θεών, όπου μας πιάνουν σαν τ’ αγρίμια·
προσπάθησε να το τρυπήσει.
Ήταν στρυφνός, οι φίλοι του ήταν λίγοι·
ήρθε ο καιρός και τον σπαράξαν τα σκυλιά.
Το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Ευριπίδης, Αθηναίος» αποτελεί ένα από τα πολλά ποιήματα που ο ποιητής έγραψε την περίοδο διαμονής του στη Κύπρο.
Ο Ευριπίδης ήταν ένας από τους κορυφαίους τραγικούς ποιητές του αρχαίου κόσμου και έγραψε πολλά αξιοσημείωτα έργα (π.χ. Βάκχαι, Ελένη, Φοίνισσαι κτλ.) από τα οποία, με την σειρά του, εμπνεύστηκε ο Γ. Σεφέρης. O Πλούταρχος διασώζει ένα επιτάφιο επίγραμμα προς τιμήν των Αθηναίων πού χάθηκαν στη Σικελία, πού αποδίδεται στον Ευριπίδη. Αυτοί οι συσχετισμοί του Ευριπίδη με την καταστροφή της Αθήνας στη Σικελία είναι αυτό που έκανε τον Γ. Σεφέρη να γράψει στους δυο πρώτους στίχους του «Ευριπίδης Αθηναίος». Στους δύο πρώτους στίχους του ποιήματος ο Σεφέρης θέλει να πει ότι αυτός ο τραγικός ποιητής ήταν και στην πραγματικότητα ένας τραγικός άνθρωπος που έζησε ολόκληρη τη ζωή του μέχρι τα γεράματά του, ασχολούμενος με τούς μύθους του Τρωικού πολέμου και βιώνοντας την πίκρα των λατομείων της Σικελίας (τόπων συγκέντρωσης και θανάτωσης από κακουχίες και εγκατάλειψης των Αθηναίων αιχμαλώτων) θέλοντας να σκιαγραφήσει τον εαυτό του μέσω του Ευριπίδη. Ο Γ. Σεφέρης έζησε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και τον ελληνικό εμφύλιο και είδε ιστορικά γεγονότα να εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του, όπως και τις συνωμοσίες των δυνατών που στο τέλος οδήγησαν στο δράμα της Κύπρου, μίας χώρας που τόσο αγαπούσε.
Στην ουσία ο Σεφέρης προσπαθεί να αναδείξει το ανθρώπινο δράμα, δηλαδή, τον πόλεμο. Γράφει για την τραγωδία της ιστορίας που καταφέρνει να στοιχειώνει για πάντα τους ανθρώπους. Για την τραγωδία της ιστορίας έγραψε αιώνες πριν κι ο ποιητής Ευριπίδης.
