Η φύση στο έργο του Παπαδιαμάντη λειτουργεί ως ζωντανός καθρέπτης της ψυχής και ως συμβολικός χώρος λύτρωσης ή κρίσης. Τα τοπία και τα φυσικά στοιχεία αντανακλούν τις εσωτερικές καταστάσεις της Φραγκογιαννούς. Μεταβάλλουν τον τόνο της αφήγησης, σκοτεινά και απειλητικά, όταν επικρατούν ο φόβος και η πράξη, γαλήνια και σχεδόν λυτρωτικά στο τέλος. Ο συγγραφέας περιγράφει τη φύση με ποιητική γλώσσα, αλλά και ρεαλιστική παρατήρηση. Χρησιμοποιώντας το νερό, το φεγγάρι, τα βράχια και την απομόνωση, ως σύμβολο της μοίρας, της αποξένωσης και της θείας κρίσης. Έτσι η φύση γίνεται ταυτόχρονα σκηνικό και δρων πρόσωπο, καταφύγιο και μέσα απονομής δικαιοσύνης.
Σταυρίνα Μαντά, Β΄Λυκείου
