ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ
Το όνομα και μόνο μας ανατρέχει στις ρίζες μας, στις ρίζες του Ελληνισμού, θρησκευτικού, πολιτισμού μας, στις αλησμόνητες πατρίδες των πατεράδων μας και παππούδων μας.
Η αρχαία Καππαδοκία ορίζεται από τους ποταμούς Ευφράτη(ανατολή) και Άλυ(δύση), την θάλασσα του Ευξείνου πόντου(βορράς) και τα βουνά του Ταύρου (νότος).Ορίζεται από τρεις πόλεις:το Ακσαράι στα δυτικά,την Καισάρεια στα ανατολικά και τη Νίγδη στο νότο. Εδώ οι εποχές του χρόνου είναι στην πραγματικότητα μόνο δύο,χειμώνας – καλοκαίρι ,με μεγάλες διαφορές θερμοκρασίας. Το κλίμα είναι σκληρό, όπως σκληρός είναι και ο τόπος, παρόλο που δύσκολα είναι να το πιστέψει κανείς αν φθάσει στην Καππαδοκία αρχές καλοκαιριού όσο πιάνει το μάτι του ανθρώπου το οροπέδιο είναι μία απέραντη πράσινη θάλασσα από σπαρτά, που μόλις έχουν αρχίσει να χρυσίζουν. Είναι το κέντρο του άξονα των δρόμων, στα σύνορα με τους αρχαίους μεγάλους πολιτισμούς της Ανατολής. Των Σουμερίων, Χαλδαίων, Βαβυλωνίων και Ασσυρίων. Υπήρξε σημείο ενώσεως και αφομοίωσης αυτών. Σ’όλη τη διάρκεια των αιώνων η υπόστασή της, η προσωπικότητάτης της καθορίστηκε από την οριακή της θέση, από τη μια μεριά η Μικρά Ασία, στραμμένη τον πιο πολύ καιρό προς τη Μεσόγειο και τους πολιτισμούς του Αιγαίου, από την άλλη η Ανατολία, ανοιχτή στους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής και των υψιπέδων της Αρμενίας.
Η περιοχή ονομάσθηκε από τους πρώτους κατοίκους του έθνους των Καππαδοκών τον 6ο π.Χ αιώνα. Νωρίς έγινε Περσική επαρχία. Στα χρόνια του Δαρείου διαιρέθηκε σε σατραπείες υπό την κυριαρχία ντόπιων δυναστών. Ο Μέγας Αλέξανδρος, εκστρατεύοντας κατά των Περσών την κατέλαβε αλλά σεβάστηκε την αυτονομία της. Στα χρόνια των διαδόχων του περιήλθε στον Ευμένη(332 π.Χ). Το 301 π.Χ υπήχθη στο κράτος των Σελευκιδών. Δεν έμεινε πολλά χρόνια κάτω από την κυριαρχία τους και απέκτησε την αυτονομία της σύντομα. Κατά τον 12ο αιώνα μ.Χ μετά την κυριαρχία των Σελτζούκων Τούρκων η Καππαδοκία υπάγεται στο κράτος του Ικονίου η των Ρούμ(Ρωμανία) στο οποίο έμεινε επί 2 αιώνες. Μετά την κατάργηση του κράτους των Σελτζούκων έγινε αυτόνομο κράτος, υπό την δυναστεία των Καραμάν. Η δυναστεία των Καραμάν κράτησε 2 αιώνες, τον ΙΔ’ και ΙΕ’ αιώνα.
Η μορφολογία του εδάφους χωρίζει την Καππαδοκία σε δύο ευρύτερες περιοχές, την βόρεια και την νότια. Η διαίρεση αυτή ακολουθήθηκε από τους Πέρσες και πολιτικά. Έτσι τις 2 περσικές σατραπείες διαδέχθηκαν δύο ελληνικά βασίλεια της Καππαδοκίας προς τον Ταύρο (Μεγάλη Καππαδοκία) και τις Καππαδοκίας προς τον Πόντο. Ο ηγεμόνας στην Μεγάλη Καππαδοκία ήταν ο Αριαράθης ο Γ’ και ο Μιθριδάτης στην Ποντιακή Καππαδοκία.
Ο χωρισμός αυτός δεν έφερε και χωρισμό στην πολιτιστική τους ενότητα. Την περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής η Καππαδοκία και ο Πόντος αποτελούσαν δύο αυτόνομες επαρχίες, οι οποίες είχαν από δύο αντίστοιχες ισχυρές πόλεις. Η Καππαδοκία με την Καισαρεία και τα Τύανα και ο Πόντος με την Νεοκαισάρεια και την Σεβάστεια.
Τελικά ο Μιθριδάτης Δ’ ο Ευπάτωρ ένωσε τα δύο βασίλεια κατά τις αρχές του 1ου π.Χ αιώνα. Ο Μιθριδάτης οργάνωσε το ενωμένο κράτος της Καππαδοκίας και με στρατό και με την διάδοση της Ελληνικής παιδείας.
Ήταν τόσο δυνατή ώστε ο ηγεμόνας της αφού εξάπλωσε το κράτος του προς τον Καύκασο, την Κολχίδα και την μισή Συρία αποπειράθηκε να κυριαρχήσει και στην κυρίως Ελλάδα. Στον πρώτο πόλεμο (88-85 π.Χ) έφτασε ως την Χαιρώνεια και τον Ορχομενό, όπου όμως νικήθηκε από τον Σύλλα και υποχρεώθηκε να καταβάλει γενναία πολεμική αποζημίωση. Μετά τον θάνατο του Μιθριδάτη έγινε Ρωμαϊκή επαρχία, ως Μεγάλη Καππαδοκία και ηγεμόνας της ο Αριοβαρζάνης, ο οποίος καλλιέργησε πολύ τα ελληνικά γράμματα. Μετά τον θάνατο του η διοίκηση της Καππαδοκίας ανατέθηκε στον Καππαδόκη Αρχέλαο, λόγιο και συγγραφέα. Μετά τον θάνατο του (17 π.Χ) διαιρέθηκε σε τρεις Ρωμαϊκές επαρχίες. Από τότε έπαψε να υπάρχει ως αυτόνομο κράτος, απέκτησε όμως μεγάλη αίγλη χάρις στην ελληνική παιδεία και στον πλήρη εξελληνισμό της τον 1ο μ.Χ αιώνα.
Χάρη στην ελληνική γλώσσα ο χριστιανισμός διαδόθηκε γρήγορα και η Καππαδοκία κατέστη φωτοβόλο χριστιανικό κέντρο. Οι βυζαντινοί αργότερα κατανόησαν τη στρατηγική της σπουδαιότητα στους αγώνες τους κατά των Περσών και αργότερα των Αράβων και των Τούρκων, την κατέστησαν ιδιαίτερο στρατιωτικό κέντρο. Και ο Ιουστινιανός και ο Ηράκλειτος την χρησιμοποίησαν ως ορμητήριο στους πολέμους τους. Τελικά η Καππαδοκία περιήλθε στους Άραβες και κατόπιν στους Σελτζούκους Τούρκους και στους Οσμανλίδες Τούρκους. Με την άλωση της Κων/πολης το 1453 έγινε μια από της επαρχίες του Οθωμανικού κράτους, όπως είναι και σήμερα. Η περιοχή της αποτελείται από τέσσερις διοικήσεις, Καισαρείας, Νίγδης, Γιοσγάτ, Κιρ Σεχίρ και τμήματα των διοικήσεων Κοζάν και Σεβάστειας.
ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΧΑΤΖΗΕΦΡΑΙΜΙΔΟΥ
