3ο ΓΕΛ ΠΥΡΓΟΥ – Pierre de Coubertin

Κατά τη διάρκεια της βιομηχανικής επανάστασης, ένας τεράστιος αριθμός των εργατών που εργάζονταν στις βιομηχανίες, στα εργοστάσια και στα ορυχεία ήταν παιδιά. Στις αρχές του 19^ου αιώνα, στη Βρετανία εργάζονταν περισσότερα από μισό εκατομμύριο παιδιά (ανάμεσά τους 350.000 ηλικίας μόλις 7 με 10 ετών). Ο μέσος όρος ηλικίας κατά την οποία τα παιδιά της εργατικής τάξης έμπαιναν στο στίβο της απασχόλησης έπεσε από τα 11,5 χρόνια (πριν από το 1971) στα 10. Τα παιδιά-εργάτες δεν αμείβονταν, απλώς τους παρείχετο φαγητό και στέγη. Στις πρώτες βιομηχανικές πόλεις που δημιουργήθηκαν στις κορυφές λόφων υπήρχαν 30 με 40 εργοστάσια. Γύρω από τα εργοστάσια βρίσκονταν μικρά, φτωχικά εργατικά σπιτάκια, στα οποία  οι άνθρωποι ζούσαν μέσα στην αθλιότητα και το θάνατο. Τα σπιτάκια των εργατών ήταν μονώροφα, από σανίδια και με σπασμένα τζάμια. Στο καθένα στριμώχνονταν δέκα με δεκαπέντε άνθρωποι. Οι κακές συνθήκες υγιεινής προκαλούσαν επιδημίες. Έτσι πολλοί άνθρωποι πέθαιναν από φυματίωση και χολέρα. Σύμφωνα με πηγή, ανάμεσα στα παιδιά που απασχολούνταν στα ορυχεία της Αγγλίας υπήρχαν πάντα και παντού μερικά που ήταν μικρότερα από έξι ετών. Τα παιδιά έμπαιναν συνήθως στα ορυχεία στις τέσσερις το πρωί μαζί με τους άντρες και έμεναν εκεί έντεκα με δώδεκα ώρες. Στερούνταν τον καθαρό αέρα, ήταν κακοντυμένα και είχαν κακή διατροφή. Είχαν χλωμά πρόσωπα, κοκκινισμένα μάτια, πρησμένα κορμιά, βαθουλωμένα μάγουλα, δερματικά εξανθήματα και υπέφεραν από άσθμα.

Αντίθετα, πολύ λίγα από τα σημερινά παιδιά δουλεύουν και όσα το κάνουν βρίσκονται αναμφισβήτητα σε καλύτερες συνθήκες και βοηθούν έτσι την οικογένειά τους ή μαζεύουν χρήματα, ενώ τα παιδιά στη βιομηχανική επανάσταση δεν είχαν άλλη επιλογή. Σήμερα, όλα τα περιμένουν απ’ τους γονείς και δε σκέφτονται ούτε καν να τους βοηθήσουν στις πιο απλές δουλειές. Είναι συνεχώς καθισμένα σε έναν καναπέ ή στην καρέκλα της καφετέριας. <<κολλημένα>> στο ίντερνετ και κατά βάση στο facebook και φυσικά δεν έχουν επικοινωνία με την πραγματικότητα. Τα θεωρούν όλα δεδομένα και δεν έχουν καταλάβει πως όταν τελειώσουν το σχολείο θα πρέπει να βασιστούν στα δικά τους χέρια και στις δικιές τους δυνάμεις. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως δεν εκτιμούν όσα έχουν και την κατάσταση στην οποία βρίσκονται, δεν ευαισθητοποιούνται ούτε προβληματίζονται, γι’ αυτό και δεν τα ενδιαφέρει τι συνέβαινε στα παιδιά παλαιότερα ούτε τι συμβαίνει σε κάποια άλλα τώρα, όπως σε αυτά στις τριτοκοσμικές χώρες, που βρίσκονται στις ίδιες άθλιες συνθήκες με τα παιδιά της βιομηχανικής επανάστασης. Και αυτόματα δημιουργείται μια ειρωνεία. Γιατί τα παιδιά τότε ναι μεν δεν είχαν τίποτα μπροστά σε αυτά που έχουν τα παιδιά τώρα, αλλά εκτιμούσαν την αξία της ζωής και της ελευθερίας ενώ τα σημερινά παιδιά μπορεί να τα έχουν σχεδόν όλα, αλλά τους λείπει η αληθινή ευτυχία, η χαρά και η πραγματικότητα.

Πηγές για πληροφορίες για βιομηχανική επανάσταση Wikipedia, Ιστορία Γ’ Λυκείου.

Βλάση Νικολέττα – Ασημίνα

μαθήτρια της Β1΄Λυκείου