Πρόσφατα παρακολούθησα στο Christmas Theatre την παράσταση με τίτλο : « Το φάντασμα της όπερας». Για να είμαι ειλικρινής πριν πάω πίστευα πως θα ήταν αρκετά βαρετό. Έκανα όμως τεράστιο λάθος…
Το φάντασμα της όπερας είναι ένα μυθιστόρημα του Γκαστόν Λερού που εκδόθηκε πρώτη φορά στις 23 Σεπτεμβρίου 1909 στην ημερήσια γαλλική εφημερίδα “Le Gaulois”. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα εν μέρει βασισμένο σε κάποια γεγονότα της Όπερας του Παρισιού, καθώς επίσης και σε μια φανταστική ιστορία.
Η υπόθεση είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, πιστεύω. Η Κριστίν είναι μία ταλαντούχα σοπράνο που έρχεται αντιμέτωπη με μία τεράστια ευκαιρία που θα απογείωνε την μικρή της καριέρα. Καλείται να τραγουδήσει στη θέση της κορυφαίας σοπράνο της Όπερας Καρλότα, η οποία είναι άρρωστη. Όμως δεν πρόκειται για μία απλή όπερα.. Πρόκειται για μία Όπερα στοιχειωμένη από μία οντότητα, γνωστή ως το Φάντασμα της Όπερας. Αυτός ο παραμορφωμένος άντρας, που πάντα φόραγε μία μάσκα που έκρυβε το μισό του πρόσωπο, ζούσε κάτω στους υπονόμους σ ένα κρησφύγετο μόνος του εδώ και χρόνια.
Πολλές φορές όταν νευρίαζε μιλούσε στους ανθρώπους απειλώντας τους. Οι άνθρωποι πίστευαν ότι κάποιος τους έκανε φάρσα, αλλά κατέληξαν να χάνονται δύο άνθρωποι, διότι αγνόησαν τις προειδοποιήσεις του Φαντάσματος. Μια μέρα απήγαγε την Κριστίν και της έδειξε παρτιτούρες του, καθώς ήθελε να την βοηθήσει να πάει ψηλά. Της έδειξε ένα άλλο πρόσωπο του εαυτού του. Όμως γρήγορα κατάλαβε ότι προσπάθησε να την χειραγωγήσει βάζοντας τους δικούς του όρους για να εξασφαλίσει την επιτυχία και να κερδίσει την συμπάθεια της. Όμως ο υποκόμης Ραούλ ντε Σανί την αναγνωρίζει ως παιδική του φίλη και ανακαλεί τον έρωτα της για εκείνη. Η Κριστίν ωστόσο κολακεύεται και από τους δύο άντρες. Βρίσκεται ανάμεσα σε ένα τεράστιο δίλημμα. Ή να πάει με το Φάντασμα που είναι ένας ιδιοφυής μουσικός και τραγουδιστής φτιαγμένος όμως από σκοτάδια και θρύλους. ή να πάει με τον Ραούλ , έναν αρκετά αξιοσέβαστο και καλοσυνάτο άνθρωπο. Ποιον πιστεύετε διάλεξε ;
Θα ήθελα να διευκρινίσω ότι υπάρχουν πολλές εκδοχές του έργου αυτού. Εγώ απλώς σας ανέφερα μία από αυτές. Τα λόγια είναι περιττά, πιστεύω, για όλη την παραγωγή. Τα κουστούμια ήταν καταπληκτικά, όπως και οι ηθοποιοί. Αξίζει, πιστεύω, να αναφέρω ότι μεγάλο ρόλο έπαιξε και η εξαίσια συγχρονισμένη ορχήστρα. Αυτό όμως που μου κίνησε περισσότερο το ενδιαφέρον ήταν τα μαγευτικά σκηνικά. Ήταν πάρα πολύ προσεγμένα κάτι το οποίο εκτίμησα ιδιαίτερα.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω και την μητέρα μου καθώς δική της ιδέα ήταν το θέατρο. Μία εμπειρία που θα μου μείνει πραγματικά αξέχαστη!
Όλγα Σαμαρά
