Η λειψυδρία στην Αττική

Η περιοχή της Αττικής υπέφερε από την έλλειψη νερού από την αρχαιότητα.

Η λειψυδρία που βασάνιζε από τότε τους κατοίκους, εξηγείται από το μύθο για την ονομασία της πόλης των Αθηνών, που θέλει τον Ποσειδώνα και την Αθηνά να μονομαχούν για το όνομα της πόλης. Το νερό που προσέφερε ο Ποσειδώνας σαν δώρο για την πόλη δεν εντυπωσίασε τους υπόλοιπους Θεούς- κριτές της μονομαχίας, οι οποίοι χάρισαν τη νίκη στη θεά Αθηνά και την ελιά που επέλεξε να δωρίσει στην πόλη. Ο θυμός του Ποσειδώνα για την υποτίμηση του πολύτιμου δώρου κυνηγάει από τότε τους κατοίκους της πόλης που υπέφεραν από έλλειψη νερού.

Οι κάτοικοι του λεκανοπεδίου ανάλογα με τα μέσα κάθε εποχής, έκαναν κατά καιρούς διάφορες προσπάθειες για να εξασφαλίσουν νερό. Στην αρχαιότητα, η λειψυδρία ανάγκασε τον νομοθέτη Σόλωνα να θεσπίσει ειδικό νόμο για την κατανάλωση νερού, που διατήρησε και αργότερα ο Πεισίστρατος. Μάλιστα, για την τήρηση του νόμου είχε θεσπιστεί ειδική επιτροπή που επέβαλε πρόστιμα στους υπερκαταλανωτές.

Πώς η λίμνη του Μαραθώνα ξεδίψασε την Αθήνα και εξαφάνισε τους νερουλάδες

Η αύξηση του πληθυσμού της Αθήνας, κυρίως μετά τη μικρασιατική καταστροφή (1922), δημιουργούσε διαρκώς νέες ανάγκες.

Οι Αθηναίοι κατασκεύασαν υδραγωγεία, πηγάδια, δημόσιες βρύσες, δημιούργησαν ακόμα και το επάγγελμα του νερουλά, που γυρνούσε στις γειτονιές και πουλούσε νερό.

Το 1925 ξεκίνησε η κατασκευή των πρώτων σύγχρονων έργων ύδρευσης στην περιοχή της Πρωτεύουσας. Τη χρονιά αυτή υπογράφτηκε σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού δημοσίου, της Αμερικανικής Εταιρείας ULEN και της Τράπεζας Αθηνών για τη χρηματοδότηση και κατασκευή έργων ύδρευσης της Πρωτεύουσας από τη λεκάνη απορροής της Πάρνηθας. Τα έργα θα επόπτευε κατασκευαστικά η Ανώνυμος Ελληνική Εταιρεία Υδάτων (ΕΕΥ), η οποία συστάθηκε για το σκοπό αυτό. Το πρώτο μεγάλο έργο ήταν η κατασκευή του φράγματος του Μαραθώνα.

Τρία χρόνια χρειάστηκαν (1926-1929) για να ανεγερθεί το φράγμα του Μαραθώνα το οποίο δημιούργησε την ομώνυμη τεχνητή λίμνη στη συμβολή των χειμάρρων Χαράδρου και Βαρνάβα. Η κατασκευή του τοξωτού φράγματος απασχόλησε σχεδόν 2.000 άτομα στα οποία είχε παραχωρηθεί δωρεάν στέγαση και σίτιση. Τα μέσα της εποχής δεν επέτρεπαν στους εργάτες να επιστρέφουν καθημερινά στα σπίτια τους στην Αθήνα κι έτσι παρέμειναν στην περιοχή του Μαραθώνα, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου.

Το φράγμα είναι τοξωτό και επενδεδυµένο µε Πεντελικό μάρμαρο, όμοιο με αυτό του Παρθενώνα, ιδιαιτερότητα που του προσδίδει μοναδικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο. Μάλιστα, για την επεξεργασία του μαρμάρου επιστρατεύτηκαν χιλιάδες γυναίκες που δούλευαν νυχθημερόν.

Φράγμα Μαραθώνα

Το Μουσείο Νερού στο φράγμα του Μαραθώνα

 Για τη μεταφορά του νερού από το Μαραθώνα στην  Αθήνα κατασκευάστηκε μια σήραγγα μήκους 13,4  χιλιομέτρων. Η σήραγγα αυτή είναι γνωστή ως  σήραγγα του Μπογιατίου και κατέληγε στη σ ημερινή περιοχή του Αγίου Στεφάνου και της  Άνοιξης.  Για τη διάνοιξη της σήραγγας  εργάστηκαν περίπου 450 άτομα. Προκειμένου να  υδροδοτείται σωστά η σήραγγα, κατασκευάστηκε ένας μαρμάρινος πύργος, που έλεγχε μέσω ειδικών βανών, την τροφοδοσία της σήραγγας με νερό.

Όταν το έργο ήταν έτοιμο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος μετρούσε ήδη ένα χρόνο ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, αφού είχε κερδίσει με το κόμμα των Φιλελευθέρων τις εκλογές της 19ης Αυγούστου του 1928. Έτσι στις 20 Οκτωβρίου 1928 παρουσία και του προέδρου της δημοκρατίας Ναύαρχου Κουντουριώτη, ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος εγκαινίασε το μεγάλο αυτό έργο και «ξεδίψασε» την Αττική.

Κατασκευή σήραγγας Μπογιατίου

 Τα δύο παραπάνω έργα μαζί με το Διυλιστήριο  Γαλατσίου και το δίκτυο διανομής Αθήνας και  Πειραιά, που επίσης κατασκευάστηκαν αυτήν την  περίοδο, αποτελούν την πρώτη οργανωμένη  προσπάθεια για την ορθολογική ύδρευση της  Αθήνας.

Το Διυλιστήριο του Γαλατσίου, 1927